Του Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού

Δέχτηκα με πολλή χαρά, παρόλη τη δυσκολία του χρόνου μου,  να βρεθώ στα Φραγκάτα στις 7-7-2017, στο αλώνι του φίλου Παναγή Φραγκιά για να χαρώ τον παραδοσιακό τρόπο του αλωνίσματος που αυτός είχε διοργανώσει.

Ο ήλιος ακόμη πάλευε σθεναρά στο ουρανό, και, η ώρα που το ρολόι έδειχνε ήταν έξι και είκοσι  το απόγευμα,  ώρα που έφτασα στα Φραγκάτα.

Το αεράκι φυσούσε κινημένο από ανατολικά,  όμως ήταν ελάχιστη η  αύρα δροσιάς στο πρόσωπό μου, μια και η λάκα των Ομαλών, η λάκα που δάμασε το χώμα της ο Άγιος Γεράσιμος κάνοντας πολλά πηγάδια, ήταν πυρωμένη από το  ολιμερνό κοίταγμα του ήλιου σ’ αυτήν.

Έφτασα στο πόστο της συνάντησή μας, στο πλατύ χωράφι κάτω από την πλατεία του χωριού στα Φραγκάτα, την πλατεία όπου γίνεται η γιορτή της ρομπόλας, στο χωράφι  οπού το λένε, στον  Καρυδιά. Τούτο, το πλατύχωρο μέρος, το δίνει ο Παναγής ο Φραγκιάς για  να βάζουν τα αυτοκίνητά τους όσοι έρχονται στο μεγάλο πανηγύρι του οίνου, του μεθυστικού ποτού του  Θεού Διόνυσου.

Στο πάνω μέρος του χωραφιού, ήταν έτοιμη η ψησταριά για τα κρεατικά  και τα άλλα εδέσματα, φροντίδα αμέριστη του Παναγή Φραγκιά  για να  μείνουν οι καλεσμένοι  του ευχαριστημένοι. Βοηθοί και φίλοι του είχαν αναλάβει το φτιάξιμο των εδεσμάτων και τη διαδικασία του ψησίματος.

Λίγο πιο κάτω ένα μακρινάρι από τραπέζια με καρέκλες για να καθίσουν και να χαρούν διασκεδαστικά οι φίλοι του Παναγή, αφού γευτούν τα καλά  εδέσματα και τα ψητά. Οι πίτες είχαν την τιμητική τους με τη μοναδική νοστιμιά τους!  Δίπλα στον Παναγή,  ο σέμπρος του, ο Γιάννης  Διονυσίου Χριστοδουλάτος   και πιο δίπλα ο Σπύρος Διονυσίου Τζάκης. Καθώς ποστιάστηκα,   πήρε στροφή η συζήτηση  για το πώς γίνεται το παραδοσιακό αλώνισμα, μιλήσαμε για τα άλογα, για τον τρόπο που τα καλούν και τα καλμάρουν αν είναι ζωηρά, τί λιχουδιές τους δίνουν για να τα έχουν πάντα του χεριού τους  οι νοικοκυραίοι, ιδίως οι αλωνάρηδες.

Πάνω στη συζήτηση, ήρθε και η στιγμή του αλωνίσματος, που τόσο επιδέξια μας παρουσίασε ο Γιάννης Χριστοδουλάτος.  Στρωμένο το αλώνι με το υλικό και τα άλογα δεμένα στο στιχερό, ο Γιάννης με το καμιτσίκι και με τον ήχο της φωνής του, τα συντόνιζε σε  γύρες  μέσα στο αλώνι, που με τα πόδια τους πατούσαν δυνατά  το θερισμένο υλικό και  ξεκολλούσαν τον καρπό.

Δώστου να κάνουν τα άλογα γύρες και δεξιόστροφες  και έπειτα αριστερόστροφες,  να τυλίγεται αλλά και να ξεδιπλώνει το σκοινί τους γύρω από το στιχερό, κρατώντας τα πάντα μέσα σε όλο τον κύκλο του αλωνιού.

Αλώνι ομορφοπελέκητο, στρωμένο με πέτρινες πλάκες από το Μεγάλο Βουνό, δομημένες  με τέχνη,  χωρίς άσχημες γωνίες  και ανώμαλη επιφάνεια στο δάπεδό του.

Δοκιμάσαμε κάποιοι θαρραλέοι   μια στιγμή με τα άλογα μέσα στο αλώνι,  μα κάθε τόσο ο Παναγή Φραγκιάς, άρπαζε το δικράνι και έστρωνε, αναμόχλευε το υλικό για να το πατήσουν τα άλογα και να ξεκολλήσουν το καρπό από το υλικό του θερίσματος.

Το χαρήκαμε τούτο το αλώνισμα, όχι μόνο γιατί ήταν παραδοσιακό, αλλά γιατί ήταν μια πράξη αγάπης του φίλου Παναγή Φραγκιά, που παρόλο που βρίσκεται χρόνια πολλά με την οικογένειά του στην Αυστραλία, δεν ξεχνά την πατρίδα μας, την Κεφαλονιά του, το χωριό του τα Φραγκάτα, δεν ξεχνά τους φίλους του, τους παραδοσιακούς τρόπους που είχε μάθει από τον πατέρα του και τους παππούδες του. Δεν ξεχνά,  γιατί είναι ένας βέρος Κεφαλονίτης, γνήσιος στις πράξεις του και στις κουβέντες του.

Στρώνει το τραπέζι για να μαζεύει τους φίλους του, να τους ακούει, να τους πειράζει σαρκαστικά, να χαμογελούν μαζί του τόσο όμορφα και κείνοι να φεύγουν αργά το βράδυ τόσο ευχαριστημένοι από τούτη τη συνάντηση.  Παρακολουθούσα τους φίλους του που όλο και πύκνωναν στον αριθμό, χάρηκα τη ζωντάνια του τραπεζιού που σήμερα μας λείπει κατά πολύ, λόγω που μας καταπιέζουν οι κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες και καταστάσεις. Δεν έλειψαν και τα άσματα, ήρθε και ο κος Πανταζάτος με την κιθάρα του και  με τη σύζυγό του την κα  Αθηνά… και δώστου  άσματα κεφαλληνιακά και ελληνικά, ενώ οι υπόλοιποι  ακολουθούσαμε ψιθυριστά τους σκοπούς  που τραγουδούσε το ζευγάρι.

Το παραδοσιακό στο γεύμα τραπέζι του Παναγή Φραγκιά και της συζύγου του, της αγαπητής Τζένης,  ήταν μια νότα αγάπης, που απλόχερα από την καρδιά και τη ψυχή τους  το έκαναν για να μας δείξουν ότι τίποτε δεν είναι πιο όμορφο από την καλή επικοινωνία με το πλατύ χαμόγελο.

Πήρε το βράδυ να απλώνει πιο πολύ και το φεγγάρι, ολοστρόγγυλο πρόβαλε από τον Αίνο. Το έβαλα για μέτρο να σηκωθώ να φύγω για το Ληξούρι, φαγωμένος και πιωμένος, μα, πάνω απ’ όλα φχαριστημένος .  Μα, όταν έφτασε μεσούρανα μπόρεσα να φύγω, έχοντας στην φωτογραφική εικόνες άπειρες από το αλώνισμα και  με τους παραβρισκόμενους στο τραπέζι  να τουρλώνουν τη γαστέρα τους στο Δόξα πατρί.

Παναγή  Φραγκιά να είσαι καλά με αλωνίσματα πολλά!

Σ’  ευχαριστούμε για την όμορφη παραδοσιακή βραδιά!