Επιμέλεια: Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

21 ΜΑΪΟΥ 1864

Ας θυμηθούμε βρε παιδιά τη μέρα τη μεγάλη,

που Μομφεράτοι και Ζερβοί, και τόσοι άνδρες άλλοι,

Κεφαλλονίτες με αίσθημα και θάρρος στην ψυχή τους,

ελάμπρυναν κι εδόξασαν κι’ αυτοί την εποχή τους.

Οι νέοι π’ ανασταίνονται, να μην αλησμονάνε

πως αν ελεύτερη ζωή σαν Έλληνες περνάνε,

σ’ εκείνους την οφείλουνε τους γέροντες προμάχους,

που δέσμιοι, σε φυλακές, και εξόριστοι σε βράχους,

ακλόνητοι στο αίσθημα και στην πεποίθησή τους,

επάλαισαν και εδείξανε μεγάλο το νησί τους.

Γιορτή δεν έχει το νησί καμία πιο μεγάλη!

Με του Μαγιού τις εμορφιές, μαζύ κι εκείνη θάλλει

η ολοφώτεινη γιορτή, η τιμημένη μέρα,

που ορφανούς μας ένωσε με τη γλυκειά μητέρα.

Να θυμηθούμε βρε παιδιά, της αρετής τους χρόνους,

και δαφνοστεφανώσωμεν ατρόμητους προγόνους,

που δεν εφοβηθήκανε μπροστά στον εθνισμό τους,

τη φούρκα πω’ φοβέριζε να πνίξει το λαιμό τους.

Το μνήμα προσκυνήσετε του κάθε Ριζοσπάστη,

πω’ πάλαισε κι ενίκησε τον ισχυρό δυνάστη,

κι’ εστόλισε δια χρυσής και φωτεινής σελίδος,

την ιστορίαν της σεμνής ευάνδρου μας Πατρίδος.

Να θυμηθούμε βρε παιδιά, τη μέρα την μεγάλη,

που Μομφεράτοι και Ζερβοί και τόσοι άνδρες Άλλοι

επλούτισαν τα ιερά της Νήσου μας εδάφη

μ΄ ανδρείας, γενναιότητος και αρετής χρυσάφι.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΜΟΛΦΕΤΑΣ

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΣΤΙΧΟΙ: ΝΙΚΟΥ ΣΟΥΡΗ         ΜΟΥΣΙΚΗ: ΛΙΝΟΥ ΚΟΚΚΟΤΟΥ

Οι Ριζοσπάστες θα σημαίνουν κι οι αντάρτες

στο Ιερό ο παπα – Ληστής θα λειτουργεί

ο Χοϊδάς και ο Αντύπας θα’ ναι ψάλτες

και το εκκλησίασμα όλοι μας οι νεκροί.

Μήνυμα στέλνει ο Χοϊδάς απ’ το κελί του

η σφαίρα μες’ στο στήθος του αιμορραγεί,

όλο πιο δυνατά ακούγεται η φωνή του

ίσοι κι’ αδέρφια είμαστε όλοι σ’ αυτή τη γη.

Αυτοί που οι Εγγλέζοι κρέμασαν στο κίνημα στη Σκάλα

κι αυτοί που απ’ το μαστίγωμα το σώμα τους πονεί

θ’ ανταμωθούμε σήμερα μ’ όσους στην κρεμάλα

έναν αιώνα αργότερα στείλανε οι Γερμανοί.

Φθάνει ο Αντύπας να μας πει αυτό που κρύβει

κρατάει την Άνοιξη στα χέρια του σφιχτά

μα ο δολοφόνος του ζυγίζει το μολύβι

τα ματωμένα ρούχα γίναν φυλαχτά.

Ο Αι Δημήτρης πέρασε για το Λεσίνι

Οι τοίχοι είναι κόκκινοι για την Πρωτομαγιά

Τα Μουζακάτα κάηκαν, το φως δεν σβήνει

π’ άναψε μεσ’ το στήθος μας η Λευτεριά