Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έφυγε ο Φώτης μας, όμως η παρουσία του παραμένει ζωντανή, η μνήμη του έντονη, διαρκής, νοσταλγική και τα συναισθήματά μας άσβεστα, ίσως πιο γαλήνια, πιο συνειδητοποιημένα, διανθισμένα με την γλυκύτητα και την ηρεμία που προδίδει το πέρασμα του χρόνου.
Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που η απουσία του χαρούμενου, φιλότιμου, καλόκαρδου, δημιουργικού, εργατικού παιδιού, του συνεπούς, σοβαρού,  αξιόλογου αποτελεσματικού, συνεργάτη, του έμπιστου, ειλικρινούς, ευχάριστου, δοτικού, φίλου είναι έντονη, τόσο έντονη για όλους μας, που ο πόνος της απώλειας του, οξύς, οδυνηρός, μοιάζει πρόσφατος, τόσο πρόσφατος, σχεδόν σημερινός.
Είμαι βέβαιος ότι όλοι όσοι είχαμε την χαρά και την τιμή, να τον γνωρίσουμε, να τον ζήσουμε να τον αγαπήσουμε, μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα και αντιλαμβανόμαστε την παρουσία και την απουσία του το ίδιο δυνατά, το ίδιο βαθιά, το ίδιο συχνά.
Λένε ότι αυτοί που αγαπούμε δεν φεύγουν, μένουν πάντα πλάι μας, ανεξίτηλα χαραγμένοι, στην ψυχή και το νου μας. Λόγια απλά, λόγια γνωστά, μα τόσο ουσιαστικά, τόσο αληθινά. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν λέμε ποτέ αντίο σε αυτούς που ταξίδεψαν, απλά διότι τελικά δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας. Ein grundtöniger, voluminöser oder auch schwebender klang trat an die ghostwriter stelle der klaren, hellen registerfarben der barockzeit