Σπύρος Βαγγελάτος, διευθυντής της Επιτροπής του Παιδικού και Εφηβικού Πρωταθλήματος Μπάσκετ της Νέας Υόρκης. Αν θέλαμε με λίγες λέξεις να περιγράψουμε το προφίλ του κ. Βαγγελάτου θα λέγαμε πως είναι το απόλυτο νόημα αυτού του Προγράμματος. Οπως και ο αδελφός του, Χαράλαμπος, έτσι και ο Σπύρος είναι αυτό που ονειρεύτηκαν οι ιερείς της Αρχιεπισκοπής και ο Νίκος Κοκκινάκης όταν ξεκίνησαν το Πρόγραμμα με μικρές ηλικίες παιδιών. Ο Σπύρος από το 1990 όταν έπιασε για πρώτη φορά, σε αγωνιστικό επίπεδο, την… σπυριάρα, πέρασε από όλα τα στάδια, όπως παίκτης, προπονητής, μέλος Επιτροπής, διευθυντής. Με λίγα λόγια είναι -όπως και ο Χαράλαμπος- αυτό που λέμε… διαφήμιση για το Πρόγραμμα. Αλλωστε και αυτό που τονίζει ο ίδιος, ότι «το ΠΠΜ φέρνει τα παιδιά πιο κοντά στην εκκλησία και τον ελληνικό πολιτισμό και τα βοηθάει να κάνουν φιλίες που θα διαρκέσουν μια ζωή» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην πορεία του Σπύρου, από το 1990 μέχρι και σήμερα. 27 ολόκληρα χρόνια μέσα στο Πρόγραμμα, μέσα στην Εκκλησία, μέσα στις Κοινότητες, μέσα στις ομάδες, μέσα στον Ελληνισμό, μέσα στα παιδιά. Αυτό είχαν σκεφτεί οι ιερείς και ο Νίκος Κοκκινάκης, και ο Σπύρος -μαζί με τον Χαράλαμπο- αποτελούν από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος και μαζί με πολλούς άλλους μπροστάρηδες για την επόμενη γενιά Ελληνόπουλων που θα μπουν στο Πρόγραμμα. Κοινός παρονομαστής όλων; Μα η ασφάλεια, η χαρά, το «δέσιμο» και οι αξίες που προσφέρουν στα Ελληνόπουλα μέσα από την Εκκλησία και το Πρόγραμμα.
Ο κ. Βαγγελάτος έχει πάρει, αυτό που λέμε, «αρχή και αξίες ζωής». Και από ποιους; Μα πρώτα από τους γονείς του, Γιώργο και Βαρβάρα, και στη συνέχεια από την Εκκλησία, αφού πάντα, μαζί με τον Χαράλαμπο, όχι μόνο ήταν μέσα στην Εκκλησία αλλά και από τα ενεργά μέλη. Και ίσως εδώ να κρύβεται το μυστικό της μεγάλης επιτυχίας και αναγνώρισης που έχουν αυτά τα δύο παιδιά στον Ελληνισμό.
Ο γεννημένος στην Αστόρια, αλλά Κεφαλονίτης στην καταγωγή, Σπύρος, ξεκίνησε «το μπάσκετ στον Αγιο Δημήτριο από το 1990 μέχρι το 1997. Από το 1997 έως το 2003 και από το 2010 μέχρι το 2016 ήμουν ο διευθυντής του προγράμματος Biddy League του Αγίου Δημητρίου, ένα πρόγραμμα που μαθαίνει στα παιδιά ηλικίας 7-12 το μπάσκετ. Το 2000 άρχισα ως προπονητής του Joy, ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε ο Νίκος Κοκκινάκης. Το 2004 ο κ. Κοκκινάκης μού ζήτησε να βοηθήσω στο Συμβούλιο. Το 2007 έγινα ταμίας του πρωταθλήματος μια θέση που κρατώ μέχρι σήμερα. Αυτή τη χρονιά ο Διάκος Παναγιώτης Παπαζαφειρόπουλος με έβαλε στη θέση του διευθυντή του GOBL».
Μία οικογένεια. Αυτό είναι η Επιτροπή του ΠΠΜ και φαίνεται σε κάθε ευκαιρία. Οπως ο Σπύρος Βαγγελάτος μαζί με τον αδελφό του Χαράλαμπο και την Αναστασία Σάββα και τα τρία κορίτσια της Σάββα, Κρυσταλλία, Αλεξία και Γεωργία, που πάντα βοηθούν και στηρίζουν την Επιτροπή (φωτογραφία: Ντ. Αυλωνίτης)
Μια ζωή μέσα στο Πρόγραμμα και στα κλειστά θα πει κανείς ότι ήταν λογικό να ακολουθήσει την ίδια πορεία όμως το… κλειδί δεν ήταν μόνο το άθλημα αλλά «ήμουν πάντα κοντά στην εκκλησία από πολύ μικρή ηλικία και μου άρεσε το μπάσκετ. Οπότε ήταν μια εύκολη επιλογή για να βοηθήσω, αρχικά, την κοινότητα και στη συνέχεια το πρωτάθλημα».
Ετσι έφτασε, σιγά – σιγά, μέχρι τη θέση του διευθυντή (μαζί με τον Αγγελο Παπαδάκο). Και αν στην Ελλάδα Διοικητικό συμβούλιο σημαίνει ατέρμονες συζητήσεις, φαγητό και πιοτό και η θέση του διευθυντή… μεγάλη δερμάτινη καρέκλα, τηλέφωνα και δείπνα, στην Επιτροπή και στο Πρόγραμμα σημαίνει πολύ δουλειά: «Ως Διοικητικό Συμβούλιο κάνουμε πολλά πράγματα πίσω από τις… σκηνές για να είναι βέβαιο ότι το πρωτάθλημα λειτουργεί σωστά και ότι μπορεί να συνεχίσει να μεγαλώνει. Με 1.500 παιδιά και 135 ομάδες χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να βεβαιωθούμε ότι το πρωτάθλημα… τρέχει τέλεια. Πέρυσι αποφασίσαμε να διοργανώσουμε το All-Star Game στο Barclays Center και είχαμε 400 άτομα, ενώ φέτος είχαμε κοντά στα 500. Κάθε χρόνο θέλουμε και προσπαθούμε να κάνουμε κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο. Τα Σαββατοκύριακα, όταν έχουμε τα παιχνίδια, μέλη της επιτροπής δίνουμε το παρών στα κλειστά γυμναστήρια για να επιβλέπουμε και να βεβαιωθούμε και βεβαιώσουμε και τους γονείς ότι τα παιχνίδια πάνε καλά».
Ο απόφοιτος του St. Johns University με πτυχίο στα οικονομικά, συμφωνεί με τον αδελφό του, Χαράλαμπο, πως «είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Αυτό το πρωτάθλημα είναι ένας τρόπος για να φέρει τα παιδιά πιο κοντά στην εκκλησία και να βοηθήσει να γίνουν φιλίες που θα διαρκέσουν μια ζωή». Και σ’ αυτό βοηθούν τα μέγιστα τόσο τα μέλη της Επιτροπής και οι προπονητές που προσφέρουν αφιλοκερδώς και αγόγγυστα τις προσωπικές και οικογενειακές τους ώρες: «Τα μέλη του συμβουλίου και όλοι οι προπονητές του πρωταθλήματος δίνουν το χρόνο τους, διότι είναι κάτι που τους αρέσει να κάνουν, κάποιοι από τους προπονητές έχουν παιδιά μέσα στην ομάδα, έτσι είναι κι ένας τρόπος για να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί τους. Βλέπουν ότι το πρωτάθλημα αυξάνεται και είναι το καλύτερο για το συμφέρον των παιδιών».
Αλλά χωρίς την Εκκλησία και τη Αρχιεπισκοπή να βάζουν τον θεμέλιο λίγο και να είναι εγγυητές της σωστής λειτουργίας… «χωρίς την Εκκλησία αυτό το πρωτάθλημα δεν θα υπήρχε. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα, σε αριθμούς, προγράμματα που έχει η Αρχιεπισκοπή. Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον της εκκλησίας. θα είναι μέλη της ενορίας, θα πάνε στο συμβούλιο και θα βοηθήσουν την εκκλησία».
Και ειδικά τώρα που βλέπουν κι έναν άνθρωπο της Εκκλησίας, τον Διάκονο Παναγιώτη Παπαζαφειρόπουλο που είναι -όπως λέμε- μάχιμος και καθημερινά στις επάλξεις: «Ο Διάκονος Παναγιώτης έχει κάνει μια καταπληκτική δουλειά από τότε που ανέλαβε. Βλέπει τη σημασία και την αξία που το πρωτάθλημα φέρνει στην Αρχιεπισκοπή. Εχουμε περάσει αμέτρητες ώρες στο τηλέφωνο και μιλάμε για το πώς μπορούμε να κάνουμε το πρωτάθλημα καλύτερο. Είναι πολύ αφιερωμένος και η καρδιά του είναι στο σωστό μέρος. Φέτος η Αρχιεπισκοπή απαιτεί από τους προπονητές να περάσουν από ελέγχους ιστορικού και ο Διάκονος Παναγιώτης έδωσε πολλές ώρες για να βεβαιωθεί ότι κάθε προπονητής είχε περάσει από τον έλεγχο του ιστορικού του. Είχαμε μερικούς ιερείς σε αυτόν τον ρόλο που εργάστηκαν αρκετά, αλλά κανένας τόσο σκληρά όσο ο Διάκονος Παναγιώτης».
Σπύρος Βαγγελάτος, Κώστας Ρογδάκης και ο Διάκονος Παναγιώτης μία αγκαλιά στις επάλξεις του ΠΠΜ (φωτογραφία: Ντ. Αυλωνίτης)
Συνεπώς βλέπουμε ότι υπάρχει ένα παζλ, το Πρόγραμμα για τα Ελληνόπουλα, που έχει δημιουργηθεί από κομμάτια, όπως η Εκκλησία, η Αρχιεπισκοπή, η Επιτροπή, οι προπονητές, οι γονείς. Αλλά υπάρχουν και δύο ακόμα κομμάτια που έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στην ανάπτυξη του Προγράμματος τα τελευταία 10-12 χρόνια και είναι οι κ. Κοκκινάκης και Ζμπράβος: «Κάθε νέο χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί, αλλά η ανάπτυξη σ’ αυτό το πρωτάθλημα ήταν συνεπής χρόνο με το χρόνο. Η μεγαλύτερη αύξηση ήταν με τα παιδιά της ηλικίας 7-12 χρόνων (JOY) και αυτό είναι λόγω της σκληρής δουλειάς του Nίκου Κοκκινάκη και του Γιώργου Ζμπράβου. Ως σύμβουλοι του πρωταθλήματος έκαναν μια καλή δουλειά και μαζί με το συμβούλιο εργάστηκαν σκληρά για να δώσουν στην ελληνική κοινότητα ένα πρόγραμμα για το οποίο μπορεί να είναι υπερήφανη και οι γονείς να έχουν τα παιδιά τους να παίζουν. Λόγω της επιτυχίας της JOY αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν και βοήθησε να αυξηθεί ο αριθμός της Goya που είναι η επόμενη ηλικία, 13-17 χρόνων. Φέτος έχουμε 135 ομάδες και τα περισσότερα παιδιά στην ιστορία του πρωταθλήματος και πιστεύω θα συνεχίσει να αυξάνεται».
Και θα αυξάνεται γιατί υπάρχουν Κοινότητες που είναι εκτός του ΠΠΜ και τόσο ο κ. Βαγγελάτος όσο και όλη η Επιτροπή και ο Διάκονος είναι εκεί έτοιμοι να βοηθήσουν τις Κοινότητες να μπουν «μέσα»: «Είναι μερικές κοινότητες της Αρχιεπισκοπής που δεν συμμετέχουν στο πρωτάθλημα και έχουμε μιλήσει με τους ιερείς ή τον υπεύθυνο των προγραμμάτων για τη νεολαία για να δούμε αν μπορούμε να τους βοηθήσουμε να οργανώσουν μια ομάδα ώστε να μπορούν να συμμετέχουν. Δυστυχώς, αυτές οι κοινότητες, είτε δεν έχουν αρκετά παιδιά ή δεν έχουν αρκετά άτομα για να βοηθήσουν. Θα συνεχίσουμε να έχουμε επικοινωνία με την ελπίδα, μια μέρα, να συμμετέχουν στο πρωτάθλημα».
«Κλειδί» στην προσπάθεια να έρθουν κι άλλες Κοινότητες στο Πρόγραμμα αποτελέσουν οι γονείς. Αν μάλιστα μιλήσουν με τους γονείς των παιδιών που συμμετέχουν στο ΠΠΜ και δουν την ατμόσφαιρα στα κλειστά τότε θα έρθουν… τρέχοντας: «Οι γονείς έχουν αγκαλιάσει το ΠΠΜ και το αγαπούν. Μπορείτε να τους δείτε ειδικά το Σάββατο, που γεμίζουν τα γυμναστήρια και φωνάζουν. Ερχονται οι παππούδες και οι γιαγιάδες και δημιουργούν μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Οι γονείς είναι πιο ενθουσιασμένοι από τα παιδιά. Οι γονείς είναι χαρούμενοι γιατί το ΠΠΜ φέρνει τα παιδιά τους πιο κοντά στην εκκλησία και τον ελληνικό πολιτισμό».
Και όπως προείπαμε τόσο οι διευθυντές και η Επιτροπή όσο και ο Διάκονος Παναγιώτης με την Εκκλησία όχι μόνο δεν κάθονται στα κεκτημένα τους αλλά ψάχνονται για κάτι καλύτερο για το μέλλον και για τα παιδιά: «Αυτή τη στιγμή η σεζόν πλησιάζει στο τέλος. Είχαμε τα παιχνίδια πρωταθλήματος και στη συνέχεια θα έχουμε έτοιμο το γεύμα μας στις 30 Απριλίου, για βραβεία. Μετά θα αρχίσουμε να εργαζόμαστε για την επόμενη σεζόν και να δούμε τι χρειάζεται να κάνουμε για να γίνει το πρωτάθλημα ακόμα καλύτερο. Η αγωνιστική σεζόν μπορεί να τελειώνει, όμως η δουλειά που υπάρχει πίσω από τις… σκηνές δεν τελειώνει ποτέ».
Ο Σπύρος και ο Χαράλαμπος Βαγγελάτος (φωτογραφία: Ντ. Αυλωνίτης).
Και τα σχέδιά τους για το μέλλον είναι ιδιαιτέρως… ενωτικά για τον Ελληνισμό: «…Πανομογενειακό πρωτάθλημα; Κάτι σαν… ΝΒΑ Κοινοτήτων; Final Four με ομάδες από Νέα Υόρκη και από άλλες πόλεις που υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο, όπως π.χ. Σικάγο, Βοστώνη ή ακόμα ακόμα και Καναδάς; Αυτό είναι ένα όνειρο που μερικά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου θα ήθελαν να δουν να συμβεί. Αυτό συνεπάγεται πολλή δουλειά και θα πρέπει να συντονίζονται με τις Μητροπόλεις της Αρχιεπισκοπής. Ας ελπίσουμε ότι μια μέρα θα μπορεί να έχει υπάρχει ένα τουρνουά όπου οι καλύτερες ομάδες θα παίζουν μεταξύ τους».
Σε ποιους θα λέγατε «ευχαριστώ»; «Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να πω ευχαριστώ στους γονείς μου γιατί είναι καταπληκτικά πρότυπα αλλά και για την αγάπη και την υποστήριξη που μου προσφέρουν σ’ αυτά που κάνω. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Nίκο Κοκκινάκη που είχε την ιδέα να ξεκινήσει το πρωτάθλημα και να πάρει τα μικρότερα παιδιά να παίζουν, τον Γιώργο Ζμπράβο που καθοδήγησε και οδήγησε το πρωτάθλημα JOY για τόσα πολλά χρόνια και τον Διάκονο Παναγιώτη για τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωσή του στο πρωτάθλημα που είχαν το όραμα της συγχώνευσης των δύο πρωταθλήματα σε ένα».
Και σε ποιους ένα μήνυμα; «Στους γονείς θέλω να πω πως αυτό δεν είναι το… ΝΒΑ. Αυτό είναι ένα πρωτάθλημα για να φέρει τα παιδιά πιο κοντά στην εκκλησία και στον Ελληνισμό. Στα μικρότερα παιδιά θέλω να πω πως στο παιχνίδι, να παίζουν καλά, να παίζουν σκληρά αλλά μετά το παιχνίδι να είναι μαζί, να διασκεδάζουν. Επίσης θέλω να τους πω, πως εμείς και όλοι οι γονείς είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτά».
Πηγή: Εθνικός Κήρυκας
