Σαν δείγμα ευγνωμοσύνης για τη διαβίωση στα κουνιστά της χώματα αυτό το τραγούδι αποτείνει χαιρετισμό στην Κεφαλονιά και τα παιδία της. Έχει σκαρωθεί να πειράξει τα κατεξοχήν πειραχτήρια με ποίηση του Κεφαλλονίτη σατιρικού Γεώργιου Μολφέτα.
Μουσική: Δημήτρης Σμαΐλης
Διασκευή στίχων: Μαρία Δήμα
Κόντρα Μπάσο: Παντελής Σκιαδαρέσης
Τύμπανα: Αλέξης Γεωργόπουλος
Φωνή: Μαρία Δήμα
Κιθάρα: Δημήτρης Σμαΐλης
Παραγωγή: Island Sounds
Mastering: Sweetspot Productions
Artwork: Μαρία Δήμα
Κάποια νωχελική χειμωνιάτικη μέρα, η Μαρία, μελετώντας ξεκαρδιζόμενη την ποίηση του προγόνου της σκόνταψε σε μία ιδέα για ένα τραγούδι. Παλιά υλικά, τι να σου κάνουν; Οι ρίμες αυτού του ανθρώπου έχουν απίθανο χιούμορ και είναι, εκατόν-είκοσι χρόνια μετά, άκρως επίκαιρες. Το ζιζάνιο, ο Μολφέτας ήταν χειραφετημένος βραχνάς για τους άρχοντες και τις αρχόντισσες του τόπου. Στην Κεφαλονιά του 1895 αυτό που δεν έπρεπε να το λες το αναλάμβανε αμέριμνα αυτός και μοιραία εισέπραττε τις φάπες του από τους μπράβους των εκτεθειμένων. Όταν δεν έγραφε, σε δεκαπεντασύλλαβο πάντα, για την εφημερίδα του έπαιζε κιθάρα και πλεύριζε κυρίες και δεσποινίδες που ανταπέδιδαν τις πάσες του «γυαλάκια» αφού ήταν τόσο γοητευτικός.
Άντε όμως τώρα να ταιριάξεις τον δεκαπεντασύλλαβο σε άνετο ρυθμό για τραγούδι. Παραδόθηκε λοιπόν το τραγούδι-καλαμπούρι στον Δημήτρη που με σκοπιά για τσαχπίνικη μουσική με στοιχημένη ενορχήστρωση του έδωσε την «κορμοστασιά» του. Αφού πέρασε και μία συμμόρφωση στις ρίμες για να συναντηθούν με το ρυθμό η φόρμα του τραγουδιού κλείδωσε και νέοι τεχνίτες ήρθαν να της αποθέσουν δώρα. Τα εγχώρια ταλέντα των Αλέξη και Παντελή πήραν το τραγούδι και το επαναπροσδιόρισαν. Ο πρώτος με μία αστείρευτη λαχτάρα για χτυπητό τέμπο και ο Παντελής με μία τόσο χορταστική μπασογραμμή που να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Σφιχτό στη δομή του, πλατύ στις προσμίξεις του, πονηρό και σκιρτιστό τούτο το τραγουδάκι γράφτηκε για να πειράξει τα πειραχτήρια. Και αν ο μη γένοιτο προσβάλλουμε κανέναν σφοδρά, ε, τότε σαν φόρο τιμής στο θείο Τζώρτζη τον Μολφέτα αντέχουμε τις ξυλιές.