Με εκκλησιαστική λαμπρότητα και κατάνυξη, χοροστατούντων των ιερέων π. Δημητρίου Ρασσιά και Παναγή Αννιά, παρουσία και του ιερομόναχου Κεκκάτου, εορτάσθηκε το Σάββατο 25 Μαρτίου ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας Λουρδάτων.
Με το τέλος της ιεράς ακολουθίας, η εκκλησιαστική επιτροπή (Καμπίτσης Διονύσιος και Αγγελική Καμπίτση και την αποχωρούσα Μαριάνθη Σφαέλλου), με την βοήθεια χωριανών, προσέφεραν στους πιστούς το παραδοσιακό πιάτο μπακαλιάρο, με σκορδαλιά και χόρτα, κρασί και αναψυκτικά στο κελί της εκκλησίας.
Εκεί, είχαν την ευκαιρία οι χωριανοί να ακούσουν την ποιήτρια κα Θέλξη Μαγουλάτου, η οποία απήγγειλε από στήθους, ποιήματα που αφορούσαν την ημέρα της Εθνικής μας Παλιγεννεσίας, αποσπώντας το ζεστό χειροκρότημα των συνδαιτημόνων. Στο γέμισμα των πιάτων και γενικών καθηκόντων ο Άγγελος Παπαγγελούτσος και ο Ανδρέας Γαλιατσάτος, με βοηθούς τις κυρίες Φωτεινή Γαλιατσάτου, Άντζελα Μαγουλά, και Ντάντα Καμηλάτου που τα σέρβιραν. Συγχαρητήρια στην εκκλησιαστική επιτροπή και στους εθελοντές που δούλεψαν για την επιτυχία της εκδήλωσης.
Χρόνια Πολλά και του Χρόνου!
Γιατί τρώμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά την 25η Μαρτίου
Η παράδοση θέλει την 25η Μαρτίου να τρώμε μπακαλιάρο και μάλιστα με σκορδαλιά. Μέσα στην περίοδο της Τεσσαρακοστής η νηστεία καταλύεται, διαφοροποιείται δηλαδή, τρεις φορές, δίνοντας μια ευκαιρία στους πιστούς για “ενδυνάμωση”.
Η πρώτη από αυτές τις εξαιρέσεις είναι ανήμερα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως έχει καθιερωθεί η 25η Μαρτίου. Πρόκειται για μια χαρμόσυνη εορτή μέσα στην περίοδο του πένθους της Σαρακοστής και επειδή είναι θεομητορική εορτή, αφιερωμένη στην Παναγία και ως εκ τούτου ιδιαίτερα σημαντική, καταλύονται το ψάρι, το έλαιο και ο οίνος.
Ο μπακαλιάρος έφτασε στο ελληνικό τραπέζι περί τον15ο αιώνα και καθιερώθηκε άμεσα ως το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου, καθώς με εξαίρεση τα νησιά μας, το φρέσκο ψάρι αποτελούσε πολυτέλεια για τους φτωχούς κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Η επιλογή του παστού μπακαλιάρου έγινε γιατί όσοι ζούσαν κοντά στη θάλασσα μπορούσαν να τρώνε φρέσκα ψάρια, αλλά όσοι ζούσαν σε απομακρυσμένα χωριά είχαν πρόβλημα γιατί δεν υπήρχαν ψυγεία.
Πηγή: lourdas.gr
