Του Γιώργου Μεσσάρη
Πολλές φορές αναγνώστες με έχουν είτε ευγενικά επικρίνει είτε αναιδέστατα κατσαδιάσει επειδή στα σχόλιά μου είμαι αυστηρός σε ότι αφορά την ταλαίπωρη πατρίδα. Σέβομαι τις απόψεις όλων αλλά όχι απαραίτητα τον τρόπο έκφρασης της δεύτερης κατηγορίας αναγνωστών.
«Καλά δεν βρίσκεις στην πατρίδα μας κάτι καλό να το χειροκροτήσεις» ήταν το μήνυμα ενός αναγνώστη ενώ ένας άλλος μου έριξε ολίγον τι δηλητήριο: «Αφού δεν σού αρέσει η Ελλάδα, γιατί δεν έμενες στην Αυστραλία;».
Η απάντηση στον πρώτο αναγνώστη θα δοθεί στη συνέχεια, αφού σήμερα θα ασχοληθώ (όπως αρκετές φορές και στο παρελθόν) με ένα προτέρημα του λαού μας που με κάνει να νιώθω πραγματικά υπερήφανος.
Στο δεύτερο αναγνώστη θέλω ναυπενθυμίσω το σύνθημα της στήλης «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΚΡΙΝΕΙ ΑΥΣΤΗΡΑ» και συνάμα να τού τονίσω ότι αγαπώ την Ελλάδα διπλά. Πρώτον γιατί εδώ γεννήθηκα και δεύτερον γιατί επέλεξα–παρά το γεγονός ότι ο γιος μου ζει στο Σίδνεϊ– να αφήσω έναν παράδεισο και να επιστρέψω στον τόπο που είδα το φως της ζωής.
Θέλω για άλλη μια φορά να υπογραμμίσω ότι ένας λαός που δεν κάνει αυτοκριτική είναι ένας καταδικασμένος στην αφάνεια λαός. Δεν αρκεί να είμαστε υπερήφανοι για τους προγόνους. Θα πρέπει και εμείς να είμαστε αντάξιοί τους.
Ένας έξυπνος λαός πρέπει να ασκεί αυτοκριτική. Να ανοίγει τα μάτια του, να βλέπει τα μειονεκτήματά του και με λίγη ή πολλή προσπάθεια να διορθώνειτα κακώς κείμενα. Αν πιστεύουμε ότι σα λαός είμαστε τέλειοι και όλα τα κακά της μοίρας μας είναι αποτέλεσμα… διεθνών συνομωσιών, τότε θα παραμένουμε στα ίδια και χειρότερα χάλια από αυτά που βρισκόμαστε σήμερα! Θα συνεχίσουμε να είμαστε κολλημένοι σε μια από τις τελευταίες θέσεις του κατάλογου των αναπτυγμένων λαών. Να είμαστε οι ουραγοί!
Επιστροφή, όμως, στο κυρίως σημερινό μας θέμα: Αυτό που με έκανε να νιώσω υπερήφανος ως Έλληνας.
Έναυσμα για να γράψω τούτες τις αράδες ήταν ένα βιντεάκι που κυκλοφόρησε η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και έχει κάνει θραύση στο διαδίκτυο. Το διάρκειας 45 δευτερολέπτων βίντεο αποτελεί ύμνο για την απαράμιλλη φιλοξενία του Έλληνα. Δεν σας κρύβω ότι με συγκίνησε η 82χρονη κα Παναγιώτα η οποία άνοιξε το φτωχικό της στην Ειδομένη, κοντά στα σύνορα με τη ΦΥΡΟΜ, και φιλοξενεί πρόσφυγες. Δεν τους προσφέρει απλά ένα χώρο να κοιμηθούν. Τους μαγειρεύει, τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν ένα ζεστό μπάνιο, ταϊζει τα μικρά παιδιά και το κυριότερο τους προσφέρει απλόχερα μια απίστευτη θαλπωρή και ένα πλατύ καλοσυνάτο χαμόγελο!
Η ηλικιωμένη Βορειοελλαδίτισσα παρέχει φιλοξενία σε μια πενταμελή οικογένεια προσφύγων ενώ κάθε μέρα δίνει από το στέρημά της ένα πιάτο φαγητό σε όποιον ταλαίπωρο κτυπήσει την πόρτα του σπιτικού της.
«Τώρα έχω παρέα. Μιλάμε χωρίς ο ένας να γνωρίζει τη γλώσσα του άλλου, αλλά καταλαβαινόμαστε» λέει η κα Παναγιώτα και οι πρόσφυγες της εκφράζουν με αγκαλιές και φιλιά την ευγνωμοσύνη τους.
«Τους θεωρώ οικογένειά μου» τονίζει η κα Παναγιώτα, η οποία γνωρίζει τι σημαίνει να έχεις χάσει το σπίτι σου. Είχε, βλέπετε, χάσει η ίδια το δικό της στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου.
Πώς, λοιπόν, μπορείς να μην παινέσεις ένα τέτοιο θετικό στοιχείο του Έλληνα. Πώς να μη συγκινηθείς από την αυθορμητικότητα της 82χρονης κας Παναγιώτας που –παρά το πενιχρό της, όπως φαίνεται, εισόδημα– κάνει ότι μπορεί για να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνω ότι είναι μεγάλο κρίμα ο λαός μας, που διακρίνεται για τη φιλοξενία του και για τα πάμπολλα άλλα προτερήματά του, να μη μπορεί να δει τα λίγα αλλά πολύ σοβαρά μειονεκτήματά του!
Ας πάψουμε πια απλά να θαυμάζουμε τους προγόνους μας. Ας τους μιμηθούμε, επί τέλους.
- Στη φωτογραφία η μεγαλόκαρδη Βορειοελλαδίτισσα γιαγιά, κα Παναγιώτα.
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να περνάτε καλά. Μην κάνετε αυτά που δεν θέλετε να κάνουν οι άλλοι σε σας και να οδηγείτε με σύνεση. Η ζωή είναι ωραία. Το πόσο, εξαρτάται από μας.
Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το άρθρο ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση georgemessaris@gmail.com και εγώ θα το μεταβιβάσω.
www.omegadocumentaries.com(Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ)
