Είναι γεγονός ότι φθάσαμε σε πολύ λεπτά όρια. Ωστόσο δεν είναι λίγοι αυτοί που συχνά με ρωτούν. Τώρα τι κάνουμε; Τι βλέπεις; Τι θα γίνει; Πότε; Πως; Και σε τι; Θα ξεσπάσει αυτή η κατάσταση; κ. τ. λ.

Έτσι κάθισα και σκέφθηκα, και κορφολογώντας όλες τις πηγές της έμπνευσής μου, θυμήθηκα και τους στίχους του Κ. Βάρναλη.

Δειλοί μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως ένα θάμα.

ΟΧΙ. Δεν συμφωνώ. Είμαι ασυμβίβαστος σε μετριότητες και φοβίες και κάνω πάντα τον φόβο κινητήριο δύναμη. Χρειάζεται όμως ανδρεία, γνώση, θέληση, και προ πάντων πίστη στα ιδανικά και τις αξίες. Και συνιστώ. Πατριώτη εκδηλώσου. Τι είναι αυτό που θέλεις πραγματικά. Τι είναι αυτό που ζητάς; Διότι η προσδοκία θα προσελκύσει τις ενδείξεις. Διότι οι νέες προσδοκίες θα θρέψουν και νέες επιλογές.

Και εδώ ακριβώς υπενθυμίζω τα λόγια του Γ. Ποταμίτη.

Δεν ξαναφυτρώνουν οι χαμένες στιγμές, ποτίστε τις επόμενες.

Με φιλικούς Χαιρετισμούς.