Η αλήθεια είναι, ότι αν θέλαμε να δώσουμε τον ορισμό του σωστού «Πολιτικού» ,θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι είναι ο Άνθρωπος που έχει σε γενικές γραμμές τη δυνατότητα ή το χάρισμα να δει σήμερα αυτό, που οι περισσότεροι θα δούμε αύριο ή μεθαύριο ή ενδεχομένως …ποτέ και έχει την ικανότητα να το εφαρμόσει!
Ένα τέτοιο παράδειγμα, ιστορικά επιβεβαιωμένο, είναι ο τ.Πρωθυπουργόςτης Χώρας μας κ.Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που ήδη από το 1990 επεσήμαινε αυτά που σήμερα προσπαθούν να εφαρμόσουν ασθμαίνοντας αυτοί, που τότε εναντιώθηκαν με διαφόρους συνδικαλιστικούς ή μη τρόπους σε κάθε προσπάθεια οικονομικοκοινωνικής ανάπτυξης της Πατρίδος μας.
Ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας είναι έργο της Νέας Δημοκρατίας, με πρωτεργάτη φυσικά τον αείμνηστο Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και αποτελεί τον επιβεβαιωμένο αναπτυξιακό μονόδρομο ,επιζητούμενο σχεδόν από σύσσωμο το πολιτικό φάσμα.
Η ερώτηση είναι, αν η Κυβέρνηση που επελέγη από τον Ελληνικό λαό με την υπόσχεση να «σκίσει» τα Μνημόνια και τελικά υπέγραψε το πιο σκληρό Μνημόνιο, με τις πιο επιβαρυντικές για τον Ελληνικό λαό συνθήκες και επέβαλε μεταξύ των άλλων και τα πρωτοφανή Capital Controls, με το άλλοθι ότι «…άργησε να καταλάβει…», μπορεί να ανταπεξέλθει ικανά στα τεράστια θέματα, που διαρκώς προκύπτουν στην πορεία για «..καλύτερες μέρες…», που ακούμε αλλά ποτέ ….δεν βλέπουμε !
Προφανώς «δεν δύναται» .
Αν τώρα δούμε την αντίδραση του κόσμου στις πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη Αρχηγού στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με την αθρόα συμμετοχή, που ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη, παρά την ατυχή πρώτη προσπάθεια και σε συνδυασμό με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, που δίνουν ίδια ποσοστά σε Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μάλλον ο προβληματισμός που ετέθη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ότι στις 10 Ιανουαρίου επιλέγουμε τον αυριανό Πρωθυπουργό της Χώρας μας ,είναι εντελώς σωστός.
Δύσκολα επιλέγει κανείς μεταξύ των δύο υποψηφίων Αρχηγών τον καλύτερο, γιατί προφανώς και οι δύο αποτελούν κορυφαίες προσωπικότητες του φιλελεύθερου κεντροδεξιού χώρου με μεγάλη προσφορά στην κοινωνία και με μη διακοπτόμενη συνέπεια στις Αρχές και τη συμμετοχή στην πορεία της Νέας Δημοκρατίας.
Άρα το ζητούμενο είναι «αυτή την ιστορική στιγμή», ποιος είναι αντικειμενικά ο πιο Ευρωπαϊστής πολιτικός, καταλληλότερος για να ηγηθεί μετριοπαθώς, να συναινέσει εκεί που οφείλει και να διαφωνήσει στο σημείο που χρειάζεται, να εμπνεύσει την ελπίδα και να έχει τη δυνατότητα να την υλοποιήσει.
Θεωρώ λοιπόν, ότι η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί την πιο χρήσιμη για ένα τόπο τραυματισμένο πολιτικά από κυβερνητικές παλινωδίες, που χθες πολεμούσαν π.χ. τις ιδιωτικοποιήσεις που σήμερα υποστηρίζουν με «βαριά καρδιά», που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη, όταν δυσκολεύονται να αλλάξουν «Διοικητές στα Νοσοκομεία», που θεωρούν ότι στα σκληρά και απάνθρωπα μέτρα θα «συνηθίσει ο κόσμος», που θεωρούν ότι κρίνονται μόνο για ό,τι έκαναν πολιτικά τον τελευταίο χρόνο και όχι τι έκαναν τα τελευταία τριάντα (30) χρόνια για να εμποδίσουν με κάθε τρόπο, μέσο και τακτική κάθε μέτρο ανάπτυξης, που πρότειναν οι τότε Κυβερνήσεις.
Τιμώ τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, αλλά επιλέγω τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί επιθυμώ για Κυβερνήτη σήμερα της Νέας Δημοκρατίας και αύριο Πρωθυπουργό της Χώρας μας έναν πολιτικό, που τη «μεγάλη του πολιτική διαδρομή» δεν την έκανε «χθες» αλλά θα την κάνει «αύριο», προς όφελος των Πολιτών μιας Χώρας, που επιθυμούν διακαώς να είναι η Ελλάδα πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική όαση της Ευρώπης και όχι ένα εν δυνάμει υπό διωγμό Μέλος, είτε χθες από το euro είτε σήμερα από τη Συνθήκη Schengen ή μεθαύριο ποιος ξέρει από πού αλλού.
Ευάγγελος Κεκάτος
