Του Στέφανου Καβαλιεράκη
1. Γιατί βγήκε πρώτος ο Μεϊμαράκης;
Σε αντίθεση με τους θρύλους για τις ορδές της καραμανλικής επιρροής, σε ένα συντηρητικό κόμμα μοιάζει λογικό να έρθει πρώτος ο υποψήφιος που βρίσκεται αδιάλειπτα 40 χρόνια εκεί, ο μόνος από τους τέσσερις που είχε συνυπάρξει με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κάνοντας μάλιστα και την κίνηση της Βόλβης, μια εσωκομματική φράξια που θα αποτυπώσει ο Σ. Τσιώλης στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες» και που θα καταστήσει διαχρονική η ερμηνεία του Σ. Μπουλά. Ο Μεϊμαράκης εξέφρασε πειστικά την οργανική ενότητα και τη θεσμική μνήμη της ΝΔ, κρίσιμο κομμάτι ασφαλώς την ώρα που τα σενάρια διάλυσης του κόμματος δίνουν και παίρνουν.
2. Τι έγινε και τα κατάφερε τόσο καλά ο Μητσοτάκης;
Στις 21/11, μια μέρα πριν το φιάσκο της πρώτης απόπειρας διεξαγωγής εκλογών, οι στοιχηματικές εταιρείες είχαν κλειδώσει το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη στο 1 προς 30, και ένα μήνα αργότερα στο 1 προς 6, καθιστώντας τον ευθέως φαβορί για τη 2η θέση. Τι έγινε, αλήθεια; Ο Μητσοτάκης φαίνεται να είναι ο μόνος εκ των υποψηφίων που αντιλήφθηκε την πολιτική τομή του δημοψηφίσματος. Η ελευθερία, το επιχειρείν, ο καταδιωκόμενος ιδιωτικός τομέας, η Ευρώπη, αποτέλεσαν τα μοτίβα μιας ιδιαίτερα καλοδουλεμένης και στοχευμένης καμπάνιας. Απλά και ξεκάθαρα συνθήματα, στόχοι και όραμα, αλλά πάνω από όλα μια φρέσκια καμπάνια. Άργησε να ξεδιπλωθεί, αλλά η καθυστέρηση των εκλογών βοήθησε να συνδεθεί με εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που βρήκαν σε αυτήν τα αντιπροσωπευτικά τους αιτήματα: κοινωνικά στρώματα που στήριζαν ΝΔ, αλλά που είχαν απομακρυνθεί από αυτήν. Η καθυστέρηση βοήθησε να «πιστέψουν» και να τον στηρίξουν επίσης και ενεργά κεντρώα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, που βρήκαν μια διέξοδο στην υποψηφιότητά του, αφού τα τελευταία χρόνια, αν και προσπαθούν να εκφραστούν πολιτικά, δεν τα έχουν καταφέρει.
3. Πώς και τα πήγε τόσο άσχημα ο Τζιτζικώστας;
Τον Οκτώβριο ήταν ο περιφερειάρχης των 600.000 ψήφων στον Βορρά που θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του, τον Νοέμβριο θα έμπαινε στον δεύτερο γύρο, τον Δεκέμβριο συνετρίβη εκλογικά σε Βορρά και Νότο, διαλύοντας και μια επικίνδυνη και αρκετά αλλοπρόσαλλη εκλογική διχοτόμηση που επιχείρησε (της χώρας…). Κάποιος κυνικά θα έλεγε ότι δεν έκανε τίποτε καλά: επαγγελλόταν το νέο και ακουγόταν πιο συντηρητικός από ιεράρχη, γέμισε την καμπάνια του τσιτάτα και συνθηματάκια — κατά κοινή ομολογία, έχανε σε κάθε δημόσια εμφάνισή του, αναλισκόμενος σε γενικότητες και σε μια άτσαλη κινησιολογία. Αν κοιτάξει κάποιος λίγο πιο βαθιά, θα μπορούσε να πει ότι ο Τζιτζικώστας και το περιβάλλον του εκφράζουν και την αδυναμία μιας νεότερης γενιάς πολιτικών να εκφράσουν πολιτικό λόγο, πιστεύοντας ότι τα πάντα στην πολιτική είναι προϊόν συμφωνιών και κεντρικών μυστικών διεργασιών…
4. Από πού προσπορίστηκε ψήφους ο Άδωνις;
Το 10% του Γεωργιάδη δεν είναι τόσο μικρό όσο φαίνεται: κοντά στο 15% στο Λεκανοπέδιο όπου ήρθε τρίτος και δεύτερος σε πολλούς δήμους των Βορείων Προαστίων (αλλά αρκετά πεσμένος στην Περιφέρεια), δεν εκφράζει απλώς ένα δεξιό (ή ένα υπερδεξιό) ακροατήριο αλλά και ευρύτερα αιτήματα που συνδέονται με την ακυβερνησία — ή και με την έλλειψη νόμου και τάξης. Οπωσδήποτε εδραιώνει την παρουσία του στον χώρο όπου με άνεση έχει επιλέξει να κινείται.
5. Τελικά τι σημαίνουν όλα αυτά για τη ΝΔ;
Μια μεγάλη συμμετοχή που την καθιστά και πάλι βασικό πολιτικό παράγοντα. Ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας. Μια πνοή κόσμου, δυναμικού και δημιουργικού: κόσμου που είχε απομακρυνθεί ή που δεν είχε προσεγγίσει ποτέ τη ΝΔ, και που πλέον την κοιτά σαν τη μοναδική πειστική εναλλακτική λύση. Μία σαφής στροφή προς το Κέντρο με δύο πολιτικούς που έχουν στον πυρήνα του λόγου τους περισσότερο ή λιγότερο μια φιλελεύθερη ατζέντα. Τέλος, μια εκλογική μάχη στην οποία ψήφισαν νεοδημοκράτες ή άνθρωποι που πιστεύουν ή που έχουν ανάγκη να πιστέψουν στη ΝΔ, στέλνοντας στον δεύτερο γύρο δύο νεοδημοκράτες υποψηφίους. Σε κάθε περίπτωση, η εκλογή της 10ης Ιανουαρίου ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για το παραδοσιακό κόμμα που εκφράζει την ελληνική κεντροδεξιά — τη Νέα Δημοκρατία.
