Για τον μεγάλο «αστέρα» στον ουρανό της νεοελληνικής ποίησης, τον Διονύσιο Σολωμό, είναι το μελέτημα του Δημήτρη Αρμάου με τίτλο «Η κόψη … που μετράει», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης στη σειρά «Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης».

Στις 179 σελίδες του ο μελετητής (1959- 2015) ξεκινάει το βιβλίο με ένα εκτεταμένο «Γενικό σχόλιο», παραθέτει το «Χρονολόγιο βίου και έργου» και καταγράφει μέρος από την απέραντη βιβλιογραφία για να αφιερωθεί σε μια εκτεταμένη ανθολόγηση «Από τα λυρικά της νεότητας», από τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν», από τον «Λάμπρο», από τα «Σκωπτικά επιγράμματα» καταλήγοντας στα «Λυρικά της ωριμότητας».

Χαρακτηρίζοντάς τον λιγότερο «γλωσσοπλάστη» και περισσότερο «στρατιώτη της γλώσσας», τον κατατάσσει στην κατηγορία του γλωσσικά «ανεξίθρησκου» επικαλούμενος ένα καλό δείγμα «παθιασμένων ελληνικών» το «Η γυναίκα της Ζάκυθος». Ένα κείμενο -λέει- που μονάχα μια ποιητική διάνοια ερωτευμένη -άνευ ορίων, άνευ όρων- με το Καλό και πολύ μπασμένη στα ειδολογικά κόλπα θα μπορούσε να γράψει.

Επιχειρώντας να τον τοποθετήσει σε είδος σχολής υπογραμμίζει ότι ο ποιητής, ζώντας και δημιουργώντας στον πρώτο ήμισυ του 18ου αιώνα (1798-1857), κρατάει από τη μέση το νήμα της ακμάζουσας ρομαντικής παράδοσης και από το τέρμα του το νεοκλασικισμό, την ώρα που στη Δύση είχε πάρει το δρόμο του ο συμβολισμός που θα δημιουργούσε μετέπειτα τον μοντερνισμό.