Το βλέμμα χάνεται στην αχλή του πελάγου που σβήνει  στην καταπράσινη πλαγιά λαξεύοντας  αιώνια στις άκρες της τα κοφτερά γκρέμνια….

Κατηφορίζοντας νιώθεις κι εσύ κομμάτι, μέρος της γης και τ’ ουρανού, όπως τα μύρια χρώματα του πρωινού,  τα σπαρμένα σύννεφα, τα δροσερά δέντρα, οι φουντωτοί θάμνοι μα  και το φορτηγό καράβι  στο βάθος, αυτό  που  γνέφει απ’ την καταχνιά….

Πιο κάτω περιμένει η ιστορία. Ο Ταφιός, η παλιά εκκλησιά, χτισμένη πάνω στα μυκηναϊκά  ερείπια, όπου οι  σκαλισμένες   πέτρες φανερώνουν  τον πανάρχαιο μόχθο  του ανθρώπου, την ατέλειωτη πάλη του να δώσει στ’ απέραντο μορφή, να κοινωνήσει το άφατο με κώδικα την Τέχνη…

Δίπλα η αρχαία βρύση που τρέχει πάντα, λένε απ’ τον Όμηρο, κι έχει  τη δύναμη να ζωογονεί….

Σαν σταθείς για ξανάσαμα  στα ψηλά κυπαρίσσια, πλάι στο μοναστήρι στα Κηπούρια  κι αφουγκραστείς, θ’ ακούσεις τα μυστικά του πελάγου,  αυτά που η αύρα ψιθυρίζει  στην αέναη βοή της. Βοή  που ‘ρχεται  απ’ το βάθος του χάους….

Κι η Σχίζα παρακάτω, ένα κομμάτι γης που αψηφάει θαρρείς τα απύθμενα βάθη κι αντιστέκεται θαρρετά  στην αιώνια ορμή των κυμάτων τρέφοντας,   μες τον σμιλεμένο   απ’ άνεμο κι αρμύρα    κοφτερό βραχόκηπο,  δέντρα και θάμνους και λουλούδια….

Και ‘κει που χάνεσαι ατενίζοντας, να σου απρόσμενη φιγούρα ο ευγενικός καλόγηρος να κατηφορίζει με δυο πανέμορφα άτια που τα φερε να πάρουν βήματα στην  πλαγιά, να μάθουν το δρόμο, το κατηφόρι…..

Και στην επιστροφή η παρέα, με σκόρπιες κουβέντες για το πέλαγο, τα βουνά, τα σύννεφα, τα βράχια, για  της γης τις ομορφιές και τα θάματα…

Απλός περίπατος…. στην αέναη  σύνθεση…..

Και ταξίδι βαθύ, σ’ αυτό που λεν’ …..ανείπωτο….

Κείμενο- φωτογραφίες:  Στέλιος Παυλάτος

Ορειβατικός Σύλλογος Κεφαλονιάς