Του π. Σπυρίδωνα Πετεινάτου*

Ο Τυφλός της ευαγγελικής περικοπής παίρνει το μεγάλο δώρο που τόσο ποθούσε. Το φως του. Και γίνεται κήρυξ του Φωτοδότου του. Από εκεί όμως και πέρα τόσοι ζητούν να του κλείσουν  το στόμα, να τον αποκλείσουν από το κοινωνικό του περιβάλλον. Τον ειρωνεύονται. Αυτός όμως μένει ακλόνητος και ομολογεί ότι Φωτοδότης του υπήρξε ο Χ ρ ι σ τ ό ς.

Πνευματικά δώρα δεχόμαστε και εμείς. Έχουμε την μόνη αληθινή πίστι άτονη μερικές φορές ή πιο έντονη άλλοτε. Έχουμε πάρει μια απόφασι χριστιανικής ζωής. Αλλά και μύρια εμπόδια συναντούμε στην πορεία μας. Από τα κατάβαθα της υπάρξεώς μας φωνές ολιγοπιστίας και συμβιβασμού ακούμε. Γύρω μας μηνύματα υλιστικά ακούγονται. Συμβιβάσου με τις απαιτήσεις της εποχής σου. Ζήσε ελεύθερα. Είναι οι άνθρωποι οι κλονισμένοι, που ζητούν, ό,τι ζήτησαν οι Ιουδαίοι από τον πρώην τυφλό, να αρνηθή τα πάντα. Κι αυτοί μας ζητούν να παραμερίσουμε την πίστι, που έθρεψε γενεές γενεών. Να περιφρονήσουμε ηθικές αρχές. Να καταπατήσουμε τις εντολές της δικαιοσύνης, της τιμιότητος, της αγάπης.

Υπάρχουν όμως στην εποχή μας και εκείνοι που μοιάζουν με τους γονείς του τυφλού.. Είναι οι άνθρωποι της επικινδύνου ουδετερότητος. « Οίδαμεν ότι ούτος εστιν ο υιός ημών και ότι τυφλός εγεννήθη. Πως δε νυν βλέπει ουκ οίδαμεν, ή τις ήνοιξεν αυτού τους οφθαλμούς ημείς κουκ οίδαμεν. Αυτός ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε, αυτός περί εαυτού λαλήσει »! Παριστάνουν τους ουδέτερους από φόβο, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι.

Το ίδιο συμβαίνει συχνά και στην εποχή μας. Δειλοί άνθρωποι παριστάνουν τους κρυπτοθρησκευομένους και ζητούν και άλλους να παρασύρουν στην περίεργη αυτή ουδετερότητά τους. Δεν βαρυέσαι, λένε, στην εποχή μας πρέπει να τα συμβιβάζη κανείς όλα. Καλά δεν σου λέω μην αρνηθής τα πάντα, μην κοιτάς όμως να ζήσης και σύμφωνα με τις θείες εντολές.

Εμπρός σ΄αυτή την κατάστασι λίγοι είναι εκείνοι που ακολουθούν τα ίχνη του πρώην τυφλού. Λίγοι έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια και να συνεχίσουν την πορεία της πίστεως και της ηθικής. Λίγοι είναι εκείνοι, που σαν τον πρώην τυφλό λένε: Εγώ ένα ξέρω ότι είναι προφήτης. Ήμουν τυφλός και μου χάρισε το φως μου. Εμείς ξέρουμε την αλήθεια και αυτή την αλήθεια θα ακολουθήσουμε. Γνωρίζουμε τις θείες του εντολές και αυτές θα ζητήσουμε σ΄ όλη μας τη ζωή  να εφαρμόσουμε. Όσα κι αν ακούσουμε, όσα εμπόδια κι αν βρούμε.

Αν θέλουμε να μη βρούμε καμμιά δυσκολία στο δρόμο μας, κανένα εμπόδιο, καμμιά ειρωνία, κανένα χλευασμό, δεν έχουμε παρά να συμμορφωθούμε προς τις μοντέρνες αντιλήψεις του καιρού μας, που είναι τόσο αντίθετες προς το θέλημα του Θεού. Εφ΄ όσον όμως έχουμε πεποιθήσεις και αρχές, επάνω στις οποίες έχουμε θεμελιώσει τη ζωή μας και αγωνιζόμεθα να εφαρμόσουμε τις εντολές του Ουρανού στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στην κοινωνία, πρέπει να περιμένουμε δυσκολίες, ειρωνίες, χλευασμούς.

Εκείνος που πιστεύει ότι κάνει το σωστό, δεν πρέπει να περιμένη ότι οι άνθρωποι θα του καθαρίσουν το δρόμο από τις πέτρες. Πρέπει τουναντίον να περιμένη ότι θα του ρίξουν κι΄ άλλες πέτρες στο πέρασμά του.

Αντιμετωπίζει όμως κάθε εμπόδιο, κάθε λόγο ειρωνικό, κάθε μήνυμα απιστίας, κάθε πρότασι συνθηκολογήσεως, όταν βαθειά μέσα του έχη ανάψει της πίστεως η φωτιά. Τότε φαίνεται από τί μέταλλο είναι η ψυχή του. Την ώρα της συγκρούσεως με το πνεύμα του κόσμου δίνει τις εξετάσεις του. Άκαμπτος μένει, αποφεύγει τις σειρήνες του καιρού μας, όσο δένεται και με νέα πνευματικά δεσμά γερά επάνω στο κατάρτι, τον Χριστό, και τραβάει εμπρός στο δρόμο του : τον δρόμο της πίστεως και της χριστιανικής ζωής.

*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας