Του Παύλου Βασιλάτου

Δν/τη ΓΕΛ Σάμης

Θυμάμαι με νοσταλγία τα πράσινα λεωφορεία της γραμμής ΠΕΡΑΜΑ – ΠΕΙΡΑΙΑ .Έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα την παιδική μου μνήμη. Θυμάμαι τους εργάτες που έφευγαν πρωί – πρωί από την γειτονιά μου το Ικόνιο του Περάματος για να προλάβουν το λεωφορείο να πάνε εγκαίρως στις δουλειές τους ,  στα εργοστάσια. Θυμάμαι τους ναύτες που κάθε μεσημέρι γέμιζαν τα λεωφορεία όταν έβγαιναν από τον ναύσταθμο Σαλαμίνας για την έξοδο τους.

Οι ναύτες μαζί με τους εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος γέμιζαν κάθε μεσημέρι τα πράσινα λεωφορεία της γραμμής ΠΕΡΑΜΑ – ΠΕΙΡΑΙΑ στη δεκαετία του ’70  , με συνέπεια οι κάτοικοι του Νέου Ικονίου να μην μπορούν να μπουν  σε αυτά . Καθυστερούσαν να πάνε στη δουλειά τους , φώναζαν , έβριζαν τους υπεύθυνους για έλλειψη προγραμματισμού των δρομολογίων σε ώρες αιχμής.

Ήμουν τελειόφοιτος λυκείου τότε  το 1979 και προσπαθούσα να εισέλθω στο Πανεπιστήμιο για ένα καλύτερο αύριο. ‘Έπρεπε και εγώ  να φτάσω στην ώρα μου,  στο φροντιστήριο στην Αθήνα , έπρεπε να αγωνιστώ για το όνειρο μου.

Από τότε σκεφτόμουν << Πού πάμε ΡΕ? υπάρχει σίγουρα ένα καλύτερο αύριο για τους ανθρώπους αυτούς , για μας τους νέους , για την Ελλάδα γενικότερα ?>> όπου βρισκόμουν και όπου στεκόμουν συναντούσα προχειρότητα , ωχαδερφισμό , ατομικισμό.

Πέρασαν τα χρόνια μα δυστυχώς <<ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ>> όπως έλεγε ο αείμνηστος ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ .

Αλήθεια πόσες; φορές έκανα αυτές τις σκέψεις ?

Ειλικρινά δεν θυμάμαι . Σίγουρα πολλές φορές. Η απάντηση πάντα ίδια. Στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα. Πάντα κάποιοι θα βολεύονται και πάντα κάποιοι θα μένουν απέξω.

Αλλά ας επανέλθουμε στα πράσινα λεωφορεία. Μερικές φορές τα γεμάτα λεωφορεία έπρεπε να κατεβάσουν κάποιους λιγοστούς επιβάτες  στη στάση του Νέου Ικονίου. Επειδή ήταν πιο λίγοι από αυτούς που περίμεναν να μπουν, έπρεπε ο οδηγός να τους κατεβάσει εκατό ίσως και διακόσια μέτρα πιο πέρα.

Αυτό το γνώριζαν όλοι όσοι περίμεναν και άρχιζαν έναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν να μπουν <<να τρυπώσουν>> μέσα στο λεωφορείο. Θυμάμαι ότι στην κυριολεξία η πίσω πόρτα έκλεινε στην πλάτη κάποιου ή κάποιων <<τυχερών>> .<< Το θέμα είναι να  τρουπώσω … Αμα  τρουπώσω τρούπωσα>> όπως έλεγε  η ατάκα του Κώστα Βουτσά στην ταινία <<<Ένα έξυπνο μούτρο>> από τον  παλιό καλό Ελληνικό κινηματογράφο.

Τι και εάν έμεναν  έξω αυτοί που δεν μπορούσαν να τρέξουν , οι  μεγάλες γυναίκες τα μικρά παιδιά , οι ηλικιωμένοι. Γι αυτούς δεν υπήρχε , δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ  <<πράσινο λεωφορείο >> στην  Ελλάδα.

Παραπομπές:

1η www.youtube.com/watch?v=GYTzq2g2EUk

2η  www.youtube.com/watch?v=sbXjmzPLQDw