Του Λιβερίου Πετρίδη*

Τα τελευταία χρόνια, μετά τα 55, άρχισαν τα προβλήματα με πόνους στα ισχία. Τα δύο – τρία χρόνια η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη. Με το που ήλθα στην Κεφαλονιά για μόνιμη εγκατάσταση, η αυξημένη υγρασία του νησιού, επιδείνωσε την κατάσταση μου σε στάδιο σχεδόν αναπηρίας, αφού για να ανέβω ένα σκαλοπάτι ή περπατήσω γενικά, για μένα ήταν μια επώδυνος επιχείρηση. Άκουσα ότι στο Γενικό Νοσοκομείο Αργοστολίου υπάρχει μια πολύ καλή ομάδα από ορθοπεδικούς που “κάνουν θαύματα”.

Επισκέφτηκα τον επικεφαλής και υπεύθυνο της Ορθοπεδικής Κλινικής Γιατρό κ. Μιχάλη Μπουζικάκο, να με δει. Αποφασίστηκε η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο για την Ολική Αρθροπλαστική του Δεξιού Ισχίου πρώτα και μετά εύλογο διάστημα του αριστερού ισχίου.

Η όλη επιχείρηση, έγινε με υποδειγματικό επαγγελματισμό, όχι μόνο από την ομάδα των τριών χειρουργών, του εξαίρετου αναισθησιολόγου, αλλά και του νοσηλευτικού προσωπικού των χειρουργείων, – άκουγα τα πάντα αφού είχε γίνει επισκληρίδια αναισθησία – , τέλος καλό – όλα καλά.

Η δύσκολη μετεγχειρητική περίοδος των 4 ημερών, που υποτίθεται θα είχα φριχτούς μετεγχειρητικούς πόνους, πέρασαν ανώδυνα αφού ο αναισθησιολόγος είχε προνοήσει να μου εγχύει συνεχώς στην περιοχή αναισθητικό με μία ειδική συσκευή. Μόνη ταλαιπωρία η κατάκλιση για πέντε συνεχείς ημέρες μέχρι να με σηκώσει η Μαρία, φυσικοθεραπεύτρια και τα… παιδιά της, φοιτητές που κάνουν την πρακτική τους.

Το νοσηλευτικό προσωπικό με επαγγελματισμό και με το χαμόγελο στα χείλη, συνεισέφεραν στην φυσιολογική και ομαλή αποθεραπεία μου μέχρι την περιπόθητη δέκατη ημέρα μετά την επέμβαση να πάω στο σπίτι μου.

Κάποιες παθογένειες που υπάρχουν, δεν αφορούν τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά εμάς τους ίδιους και την πολιτεία. Και εξηγούμε: Στην κλινική υπάρχει ένας χώρος “σαλόνι”, με τηλεόραση όπου μπορούν ασθενείς και συνοδοί να κάθονται. Δυστυχώς, παρά την ευμεγέθη πινακίδα που προειδοποιούσε ότι σ’ όλους τους χώρους του νοσοκομείου απαγορεύεται το κάπνισμα, ο χώρος ήταν κανονικό καπνιστήριο, με μπουκαλάκια νερού γεμάτο γόπες…

Στο φυλάκιο της εισόδου δεν υπάρχει φύλακας, που εκτός του ελέγχου σε ώρες μη επισκεπτηρίου για την ασφάλεια του νοσοκομείου, η μπάρα μονίμως σηκωμένη και με αυτοκίνητα να μπαινοβγαίνουν, με αποτέλεσμα την κυκλοφοριακή συμφόρηση και τις θέσεις των ιατρών μονίμως πιασμένες από διάφορους επισκέπτες.

Έλλειψη το τραπεζάκι για να μπορεί να τρώει ο ασθενής αφού, αναγκάζεται να ακουμπάει το φαγητό στο κρεβάτι ή να του το κρατάει ο συνοδός. Ωστόσο, συγχαρητήρια στον… σεφ! Προσωπικά, τα φαγητά ήταν νόστιμα και καλομαγειρεμένα!

Σίγουρα, υπάρχουν και επίορκοι γιατροί που βλέπουν το ιατρικό επάγγελμα σαν ευκαιρία για παράνομο πλουτισμό σε βάρος των ασθενών. Η πλειονότης – θέλω να πιστεύω – των γιατρών, ότι διάλεξαν το ιατρικό λειτούργημα για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Εξάλλου, για την διαφθορά χρειάζονται δύο, αυτός που τα δίνει και αυτός που τα παίρνει. Μη ξεχνάμε, ότι τις περισσότερες φορές εμείς οι ίδιοι για να πετύχουμε καλύτερη σειρά – μεταχείριση, τα δίνουμε και με το ζόρι πολλές φορές…

Τελικά, η Υγεία δεν… “νοσεί” παντού στην Περιφέρεια, χάρη στις δωρεές ιδιωτών και συλλόγων, που έρχονται να συμπληρώσουν την ένδεια της πολιτείας. Δεν γνωρίζω για τα άλλα τμήματα του Νοσοκομείου Αργοστολίου αλλά το τμήμα της Ορθοπεδικής Κλινικής με τον καινούργιο εξοπλισμό, ιδιαίτερα τα κρεβάτια τελευταίας τεχνολογίας, τον εξοπλισμό του σαλονιού και με ανεκτές, παρά τους σεισμούς, γενικά εγκαταστάσεις, καθιστούν ανθρώπινη την παραμονή του ασθενούς. Η καινούργια πτέρυγα του νοσοκομείου και τα απαστράπτοντα τελευταίας τεχνολογίας χειρουργεία δωρεά της οικογένειας Γιώργου και Μάρη Βεργωτή αποτελούν εγγύηση σωστής υγειονομικής περίθαλψης του πολίτη.

Σε τελική ανάλυση, έγραψα γι’ αυτή μου την εμπειρία, πρώτον, για να δώσω κουράγιο στους πάνω από ένα εκατομμύριο στην χώρα, που πάσχουν από τη συγκεκριμένη πάθηση, να τους δώσω κουράγιο να το αποφασίσουν για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και δεύτερον, να ευχαριστήσω μέσα απ΄την καρδιά μου τους ιατρούς Ορθοπεδικούς Χειρουργούς Ιατρούς κ.κ. Μιχάλη Μπουζικάκο – επικεφαλής –, Ευάγγελο Μπρούσκο και Γεώργιο Κασιανό, τον αναισθησιολόγο κ. Μιχάλη Ναβροζίδη– ερχόταν κάθε μέρα να με ρωτήσει αν πονάω – και φυσικά όλο το νοσηλευτικό προσωπικό της Κλινικής.

*Ο Λιβέριος Πετρίδης είναι Δημοσιογράφος, τακτικός μέλος της ΕΔΙΠΤ