Του Κωνσταντίνου Κωνσταντάτου
Το θάρρος χωρίζεται σε δύο είδη. Το ένα είναι αυθεντικό ενώ το άλλο είναι ψεύτικο, έστω κι αν μοιάζει με αληθινό. Το πρώτο είδος προκύπτει όταν καταφέρνουμε και δαμάζουμε το φόβο που προκαλείται από την επίγνωση του κινδύνου που διατρέχουμε και παρόλα αυτά βρίσκουμε τα ψυχικά αποθέματα να προχωρήσουμε μπροστά. Το δεύτερο είδος είναι προϊόν της άγνοιας κάποιου απέναντι στον κίνδυνο και δεν είναι πραγματικό θάρρος αλλά καθαρή άγνοια.
Πιστεύω ακράδαντα ότι οι κινήσεις της νέας κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α που μοιάζουν εξαιρετικά θαρραλέες είναι αποτέλεσμα πλήρους άγνοιας της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας και των συνεπειών που θα έχει μία έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εύλογη απορία που προκύπτει είναι η εξής: Πως είναι δυνατόν επαγγελματίες πολιτικοί να μην αντιλαμβάνονται την διεθνή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα; Η απάντηση σ’ αυτό είναι δύο λέξεις: ‘’ιδεολογικές παρωπίδες’’.
Όταν έχεις μάθει να βλέπεις τον κόσμο μέσα από ιδεολογικά πρίσματα τότε αυτό που πραγματικά αντιλαμβάνεσαι είναι ένα είδωλο του ίδιου σου του εαυτού. Μία νοητική προβολή του μυαλού σου πάνω στην οθόνη που εξελίσσεται η παγκόσμια ιστορία. Εκεί που υπάρχει ιδεολογία ο ορθός λόγος εξαφανίζεται και η επιστημονική σκέψη γίνεται μεταφυσική.
Επαγωγική σκέψη σημαίνει ότι συλλέγω δεδομένα και από αυτά οδηγούμαι σε συμπεράσματα. Μεταφυσική σκέψη σημαίνει ότι κατασκευάζω στο μυαλό μου κάτι αυθαίρετο και μετά χρωματίζω όλο τον κόσμο με βάση αυτό.
Ένα από τα βασικά μου προβλήματα με την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κορυφαίων του στελεχών δεν έχουν δουλέψει στην πραγματική οικονομία αλλά είναι καθηγητές Πανεπιστημίου. Ο κόσμος, η οικονομία και η πολιτική μαθαίνεται καλύτερα μέσα από τον αγώνα στην αρένα της καθημερινότητας. Έτσι μαθαίνεις τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι, τι επικίνδυνο και τι ακίνδυνο, τι μπορεί να καταστρέψει την ζωή σου και τι να την βελτιώσει. Άνθρωποι που γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από Πανεπιστημιακά συγγράμματα και δεν έχουν νιώσει τι σημαίνει να κινδυνεύεις να μείνεις χωρίς εισόδημα μου προκαλούν ανασφάλεια. Δεν αμφισβητώ την μεγάλη σημασία της εκπαίδευσης, απλά θεωρώ ότι από μόνη της δεν είναι αρκετή, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε θέσεις εξουσίας όπου οι όποιες αποφάσεις επιδρούν στη ζωή εκατομμυρίων πολιτών.
Μην παρεξηγούμαστε όμως. Δεν διαφωνώ καθόλου ότι η Ελληνική κοινωνία έχει ‘’γονατίσει’’ και πρέπει να υπάρξει ένα μείγμα πολιτικής που θα την ανακουφίσει και ο στόχος αυτός έπρεπε να έχει τεθεί εδώ και πολύ καιρό στο τραπέζι. Ο τρόπος όμως που αυτό επιδιώκεται από την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α, τα στενά χρονικά περιθώρια που αυξάνουν κατά πολύ την πιθανότητα ενός ‘’ατυχήματος’’ και ο τσαμπουκάς που προέρχεται από την άγνοια της πραγματικότητας δεν με εντυπωσιάζουν καθόλου κι αυτό ανεξάρτητα από το που θα καταλήξουν οι δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους. Κατά τη γνώμη μου δεν τα ρισκάρεις όλα για να πάρεις κάτι. Ρισκάρεις κάτι για να κερδίσεις περισσότερα. Κάθε διεκδίκηση πρέπει να γίνεται με σωστό τρόπο, στο σωστό χρόνο και να διακατέχεται από ρεαλισμό κι επιμονή, όχι από απότομα ξεσπάσματα και ωμές συγκρούσεις.
Αυτό που θα κάνει εμένα πραγματικά υπερήφανο δεν είναι η ρήξη στα όρια της καταστροφής αλλά ο μετασχηματισμός της Ελλάδας σε μία δυτική ευνομούμενη χώρα και η κατάργηση των Σοβιετικών δομών που διέπουν μέχρι σήμερα την Ελληνική κοινωνία και οικονομία. Κανένας δεν μας ταπείνωσε περισσότερο από τις ίδιες τις επιλογές που κάναμε σαν χώρα στο παρελθόν και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Η Ευρώπη μας έδωσε μια ευκαιρία (και πολλά δις. για να την κάνουμε ν’ ανθίσει), δεν είναι αυτή ο εχθρός. Αν αναζητάτε τα αίτια της Εθνικής ταπείνωσης ψάξτε τα μέσα στην Ελλάδα και όχι έξω απ’ αυτή.
