Στις 23 Ιανουαρίου 2015, η Οικογένεια Βεργωτή, αποχαιρέτισε οριστικά, πλήρη ημερών αλλά με πόνο, ένα Μέλος της ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους μας, την Μαίρη Βεργωτή.
Στον ιδιαίτερο αυτό «αποχαιρετισμό», συμμετείχαμε με θλίψη όλοι όσοι είχαμε την τιμή και την τύχη να γνωρίσουμε προσωπικά, από κοντά, μία Αρχόντισσα τόσο στην τυπική όσο και στην ουσιαστική της μορφή.
Ευλογία διαρκείας η Οικογένεια Βεργωτή για το Νησί μας, αφού όπου και να κοιτάξει κανείς, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, Υγεία, Εκπαίδευση, Αθλητισμό, Πολιτισμό, Οικισμό, Επιχειρήσεις, θα συναντήσει τα ίχνη της ευγενικής προσφοράς, της πλούσιας ευεργεσίας ,της διαρκούς φροντίδας, μεταλαμπαδευομένης από γενιά σε γενιά, για την Κεφαλονιά μας.
Σύζυγος του αείμνηστου Ανδρέα Βεργωτή, η Κυρία Μαίρη, ευτύχησε να δημιουργήσει μια εξαιρετική Οικογένεια, που προίκισε πλουσιοπάροχα με βαθιά αισθήματα αγάπης, σεβασμού και ενδιαφέροντος, που διαχέονται άπλετα σε φίλους, γείτονες , κοντινούς ή μακρινούς συγγενείς με αυτή την απαλή αύρα της ανυπόκριτης ευγένειας, που φωλιάζει βαθιά στο DNA της Οικογένειας Βεργωτή.
Απλή, προσηνής, εγκάρδια, καταδεκτική, σκιαγράφησε το απαλό πέρασμα της ζωής της με διακριτικότητα, προσφορά, σεμνότητα και ήθος.
Αφιερωμένη στις ιερές αξίες της εθελοντικής δραστηριότητας, υπηρέτησε σε όλη της την ζωή τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό, ως Εθελόντρια Αδελφή, γεγονός που στάθηκε αφορμή για να τιμηθεί από το διεθνές ανθρωπιστικό ίδρυμα.
Η συμβολική τήρηση «ενός λεπτού σιγής» στην Μνήμη της από τα Μέλη της Χορωδίας Λειβαθούς, στην Εκδήλωση «ανταλλαγής Ευχών Νέου Έτους», ήταν το μελωδικό κατευόδιο αγάπης, συνοδευμένο από τα Συλλυπητήρια του Δημάρχου Κεφαλονιάς κ.Αλέξανδρου Παρίση, που εκφράζουν όλους τους κατοίκους του Νησιού στο ταξίδι συνάντησης της με τον εξίσου αγαπητό σε όλους Κύριο Ανδρέα Βεργωτή, που εδώ και έξι χρόνια καρτερικά την περίμενε.
Με τη σιγουριά ότι η πιο πολύτιμη κληρονομιά στη γη είναι η «ευχή της Μητέρας», είναι βέβαιο ότι η Οικογένεια της Κυρίας Μαίρης, θαχει δια βίου τη γλυκιά ανάμνηση της Ευχής της, να τη συντροφεύει μεριάζοντας την βαριά κουρτίνα της θλίψης και επιτρέποντας στο φως του ήλιου να σβήνει αργά αργά τον πόνο που ποτέ δεν θα ήθελε να τους βαραίνει.
Ελαφριά, η γη των Κουρκουμελάτων, που την υποδέχεται στα σπλάχνα της, γίνεται μεταξένιο μαντήλι αποχαιρετισμού, που μαρμαρώνει σε ένα αντίο ,που κανείς μας ποτέ νωρίς ή αργά, δε θα αποφύγει.
Ευάγγελος Κεκάτος
