Άφωνη η Ευρώπη παρακολουθεί τις ελληνικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.

Για τους περισσότερους ευρωπαίους ηγέτες και εμπειρογνώμονες η ελληνική πολιτική τάξη «τρέχει» ενάντια στο χρόνο.

Όσοι  κινούνται μεταξύ Βερολίνου, Φραγκφούρτης και Βρυξελλών δεν μπορούν να εξηγήσουν λογικά το σημερινό «πάγωμα» του προγράμματος σταθεροποίησης, λίγους μήνες πριν από την ολοκλήρωσή του.

Αυτό το παιγνίδι, αυτή «η κούρσα  ενάντια στο χρόνο» στην οποία επιδίδεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα φαντάζει ακατανόητη.

Πολύ περισσότερο μάλιστα επειδή ήλθε σε μια στιγμή που όλα πήγαιναν καλύτερα και φανέρωναν εξαιρετικές προοπτικές.

Δεν γνωρίζουν βεβαίως τις ελληνικές πολιτικές ιδιαιτερότητες, ούτε το θέατρο πολιτικού παραλόγου που παίζεται στην Αθήνα.

Δεν ξέρουν και δεν μπορούν να εξηγήσουν κάτω από ποίες ψυχολογικές και άλλες διεργασίες ο Φώτης Κουβέλης απέρριψε την προοπτική εκλογής του στην Προεδρία της Δημοκρατίας και προτίμησε τη διεκδίκηση της θέσης του Προέδρου της Βουλής, που φαίνεται να παζαρεύει τώρα με τον Αλέξη Τσίπρα.

Ούτε επίσης μπορούν να αντιληφθούν γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί αυτό το παιγνίδι ενάντια στο χρόνο.

Ο ίδιος λογικά θα είχε πολιτικό  συμφέρον να κλείσει το πρόγραμμα , να εκλεγεί νέος Πρόεδρος από την παρούσα Βουλή και σε ένα επόμενο στάδιο, με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας κατά το δυνατόν διευθετημένο, να διεκδικήσει την εξουσία με αξιώσεις και χωρίς τον κίνδυνο μιας μακράς και επικίνδυνης περιπλοκής.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προετοιμάσει τη διαπραγμάτευση με τους ξένους, ούτε μπορεί να προσφέρει εγγυήσεις αυτή την στιγμή ότι υπό τη δική του διακυβέρνηση θα βρει ευνοϊκότερες λύσεις για τον ελληνικό λαό.

Το αντίθετο μάλιστα. Η όλη κατάσταση προοιωνίζει περιπλοκές και μεγάλους κινδύνους για τον τόπο. Κάτι που και οι επιτελείς του κ.Τσίπρα κρυφολένε μεταξύ τους, αλλά δεν ομολογούν δημόσια.

Μετά το φιάσκο του Λονδίνου η ηγεσία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κάνει εναγώνιες προσπάθειες να προσεγγίσει τις ευρωπαϊκές αρχές και ιδιαιτέρως την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Στελέχη της Κουμουνδούρου προσπαθούν να συνομιλήσουν με κάποια στελέχη της, όπως ο γάλλος Μπενουά Κερέ και άλλοι, που τους ακούν επειδή αυτό επιβάλλουν οι καλοί τρόποι, καθώς διαπραγματεύονται πραγματικά μόνο με κυβερνήσεις και όχι με αντιπολιτεύσεις.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εντυπωσιάζονται από την ευγένειά τους και σπεύδουν να προσφέρουν «γην και ύδωρ», σύμφωνα με  έκφραση ανώτερου τραπεζικού στελέχους, που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα.

Κατά μια εκδοχή μάλιστα στις  ιδιαίτερες συνομιλίες τους υπόσχονται ότι θα πάρουν τα απαιτούμενα μέτρα αν αναλάβουν την ευθύνης διακυβέρνησης της χώρας.

Ωστόσο, πλανώνται πλάνην οικτράν αν νομίζουν ότι θα λάβουν διευκολύνσεις και θα αντιμετωπισθούν με κατανόηση.

Όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν πόσο σκληρή υπήρξε η ευρωτράπεζα στις τελευταίες διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Σαμαρά για το ύψος του δημοσιονομικού κενού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε λογική εκτίμηση για το ύψος του, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συντάχθηκε με εκείνη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ουσιαστικά ήταν αυτή που μπλόκαρε τη συμφωνία και φθάσαμε στην απέλπιδα προσπάθεια Σαμαρά να φέρει μπροστά το πολιτικό πρόβλημα, αφήνοντας ανοιχτό το οικονομικό ζήτημα.

Όπως λένε όσοι κινούνται στα ευρωπαϊκά κέντρα, το ελληνικό πρόβλημα δεν θα βρει λύσει αν προηγουμένως δεν κλείσει το πρόγραμμα και δεν ληφθούν τα απαιτούμενα μέτρα. Και επιμένουν ότι χωρίς μέτρα δεν πρόκειται να δοθεί η πιστωτική γραμμή ούτε στον Σαμαρά, ούτε στον Τσίπρα.

Στην Κουμουνδούρου λαθεύουν αν πιστεύουν ότι θα έχουν την υποστήριξη του Μάριο Ντράγκι, αν προηγουμένως δεν λάβουν τα μέτρα που θα απαιτεί η τρόικα.

Εκείνη την περίοδο άλλωστε, αμέσως δηλαδή μετά τις ελληνικές εκλογές, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα δίνει τη μεγάλη μάχη τόσο στο εσωτερικό της, όσο και με τις χώρες για την έγκριση των μέτρων ποσοτικής χαλάρωσης.

Ήδη οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους, θέτουν όρους και προϋποθέσεις για αυτό το εκτεταμένο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων που ετοιμάζει ο Ντράγκι.

Απαιτούν προβλέψεις από τις χώρες του Νότου και ιδιαιτέρως από εκείνες που βρίσκονται σε πρόγραμμα και οι οίκοι αξιολόγησης τις θεωρούν υψηλού ρίσκου.

Επιπλέον, δεν είναι βέβαιο ότι τελικά θα εγκριθούν οι κινήσεις Ντράγκι και δεν θα προσκρούσουν στα τείχη που υψώνουν η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία, οι Βαλτικές και οι μικρότερες κεντροευρωπαϊκές που ακολουθούν κατά σύστημα το «αφεντικό» και ορίζονται από το σύνδρομο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Οι γνωρίζοντες, λοιπόν, επιμένουν ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που θα παλεύει για τα νομισματικά μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης δεν  θα δύναται να δίδει ταυτόχρονα και μάχη για τη διάσωση της Ελλάδας.

Θα είναι ατύχημα της Ιστορίας την ώρα που η Ευρώπη θα παλεύει ενάντια στη θεολογία του Βερολίνου, η Ελλάδα να αγωνίζεται για την επιβίωσή της. Εύκολα σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε θύμα.

Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την ελληνική οπισθοχώρηση κι αυτή την πολιτική κούρσα ενάντια στο χρόνο.

Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η Ελλάδα που τρέχει ενάντια στο χρόνο παλεύοντας να λύσει το πολιτικό της πρόβλημα, αν δεν εκλέξει νέο Πρόεδρο και οδεύσει σε πρόωρες εκλογές θα κάψει κι άλλο χρόνο.

Και η νέα κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, θα βρεθεί απέναντι σε ένα Τοίχο που θα απαιτεί εφαρμογή των υπεσχημένων για να προσφέρει την πιστωτική γραμμή, την περιβόητη ECCL.

Αλλιώς θα βρεθεί σε ευρωπαϊκό κλοιό και μέγγενη ρευστότητας, ικανή να οδηγήσει σε νέα εθνική ήττα, με συνέπειες μη προσεγγίσιμες σήμερα.

Ο κ.Σαμαράς γνωρίζει τι τον περιμένει.

Ο κ.Τσίπρας αντιθέτως πιστεύει ότι θα βρει στήριξη.

Αν κερδίσει τις εκλογές το πιθανότερο είναι ότι θα αναγκασθεί, εντός ασφυκτικών προθεσμιών, να λάβει τα μέτρα γιατί δεν θα έχει άλλη επιλογή.

Το δυστύχημα είναι ότι πιθανόν να χρειασθεί τις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας, γιατί απλούστατα θα έχει απέναντί του το Αριστερό Ρεύμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Και έτσι θα ολοκληρωθεί το ελληνικό πολιτικό παράδοξο, αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ξένοι…