Αρχιμανδρίτου Φωτίου Γαβριελάτου
Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Κεφαλληνίας
Μπήκε ο Δεκαπεντάρης και φέτος. Ο παπά-Διονύσης κίνησε, όπως κάθε χρόνο, να κάνει ένα ιδιαίτερο τρισάγιο εκεί στην άκρη του χωριού, για μια ψυχή που ποτέ του δεν μπόρεσε να λησμονήσει, και πως αλήθεια να λησμονήσει έτσι όπως έφυγε, εκεί στην δεκαετία του 1970 σε ένα χωριό της Κεφαλονιάς!
Η κυρά Μαρία, μια γυναίκα απλή του χωριού, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, δουλεμένη από τον κάματο της γης, κουρασμένη από το βάρος των χρόνων. Το πρόσωπο της ζαρωμένο, σκέτος πίνακας εποχής!
Αλλά μέσα στην καρδιά της είχε μεγάλη πίστη στον Θεό και αγάπη στην Κυρά την Παναγία. Δεν έλειπε ποτέ από την εκκλησία και πάντα είχε το στασίδι της, το οποίο ποτέ δεν άφησε.
Κάθε που πλησίαζε ο Δεκαπεντάρης εκείνη άρχιζε τις ετοιμασίες και μάλιστα έδινε μεγαλύτερη προσοχή από την προετοιμασία του σπιτιού της στην προετοιμασία της εκκλησίας Της.
Από νωρίς έπιανε την σκούπα και όλα τα υλικά, και μια και δυο βρισκόταν στο Αρχοντικό της Κυράς, όπως έλεγε, και σαν Αρχοντικό το αντιμετώπιζε…
Ο παπά-Διονύσης, ήξερε ότι όλα θα ήταν έτοιμα την ημέρα εκείνη, δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι, η κυρά Μαρία θα τα είχε όλα στην θέση τους!
Την περίοδο του Δεκαπεντάρη δεν είχε να σκεφτεί την φαμίλια της, έδινε όλη την δύναμη αλλά και την προσοχή της στην μεγάλη της αγάπη …ήθελε το Αρχοντικό Της να λάμπει, να είναι στολισμένο από τα ωραιότερα λουλούδια του κήπου της, οι άρτοι, τα πρόσφορα έργα δικά της.
Όλοι ήξεραν ότι το πανηγύρι είναι δικό της, δεν της χάλασαν ποτέ το χατίρι, πολλές φορές θέλησαν να πουν μερικοί από τα ξένα την …γνώμη τους, όπως γίνεται συνήθως, αλλά πάντα τους έκοβε την φόρα, δεν τους άφηνε περιθώριο να αλλάξουν το τυπικό της, εξάλλου αυτοί δεν ήξεραν την δική της σειρά…
Όταν έφθανε η μεγάλη μέρα, από τα άγρια μεσάνυκτα εκείνη ήταν παρούσα, πριν τον Δέσποτα, ήθελε να ρίξει μια τελευταία ματιά, να ανάψει τα καντήλια, τα τόρτσα της και τα κεριά της, μα είχε και πολλά… για πολλούς άναβε το κεράκι της… και στην συνέχεια εκεί, στο στασίδι της περίμενε να έρθει η ώρα της μεταλαβιάς, να γευθεί τον Χριστό μας, να νιώσει την γιορτή όπως εκείνη ήθελε, ταπεινά και με μεγάλη πίστη.
Κάθε χρόνο γινόταν το ίδιο, δεν άλλαζε σε τίποτα την σειρά της.
Μια χρόνια όμως κάποιος άλλος της άλλαξε την σειρά…
Γιατί όταν πήρε την μεταλαβιά η κυρά Μαρία έφυγε, για να συναντήσει την Κυρά της …να πάει στο μεγάλο Αρχοντικό τ’ ουρανού, να γευθεί για πάντα την Δόξα Της …να ζήσει για πάντα …εκεί που πάντα ήθελε, εκεί …δίπλα στην μεγάλη της Αγάπη.
Μακάρι και εμείς έτσι… σκέφτηκε για άλλη μια χρονιά ο παπά-Διονύσης, την ώρα που της έκανε το τρισάγιο.
Και να που την άλλη χρονιά έφυγε κι αυτός …ανήμερα της κυράς της Παναγιάς.
* Στην μνήμη ενός αγαθού Λευίτη, του μακαριστού ιερέα Διονυσίου Δρακονταειδή, εφημερίου Ι. Ν. Παντοκράτορος Ληξουρίου +15-8-2012
