Το νέο έτος βρίσκει τους περισσότερους από εμάς με μία προσμονή. Με την προσμονή της Αλλαγής και της Ανατροπής αυτής της πολιτικής που μας «εκπαιδεύει» στη φτωχοποίηση και γενικότερα στον αυτοϋποβιβασμό. Σε περίπτωση που αυτή η πολιτική εξακολουθήσει επί μακρόν, ο λαός μας θα συνηθίσει τη μιζέρια και την εξαθλίωση. Αυτό μας δείχνει η ιστορική εμπειρία και αυτό είναι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί. Απ’ την άλλη είναι αλήθεια αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή μία κυβέρνηση της Αριστεράς δε θα είναι σε θέση να καταφέρει και πολλά πράγματα, αν δεν έχει ως συμμάχους της τον κόσμο και τα κινήματα. Και ασφαλώς όταν λέμε «να έχει τον κόσμο σύμμαχο», δεν εννοούμε αμιγώς την ψήφο των πολιτών, αλλά την ενεργή συμμετοχή και την αυτοοργάνωσή τους σε συλλογικότητες. Σε αυτό το σημείο προκύπτει η πρόκληση του 2014.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με την ικανότητά μας να συνυπάρχουμε αρμονικά μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, και – απεμπολώντας τη διχόνοια – να διορθώσουμε τις πολιτικές που μας βλάπτουν. Η ιστορία του έθνους μας, αν μη τι άλλο, μας καθιστά ένα πράγμα ξεκάθαρο : Όποτε, εμείς οι Έλληνες, ενώναμε τις δυνάμεις μας και εργαζόμασταν υπέρ ενός κοινού στόχου, πραγματικά πετυχαίναμε θαύματα! Μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία μας ή πρέπει να αφήσουμε να εξαθλιωθούμε εντελώς προκειμένου να ενώσουμε και πάλι τις δυνάμεις μας; Μπορούμε να αναλάβουμε τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, χωρίς ξένες παρεμβάσεις, αλλά με σύστημα, με υπομονή και με πολύ δουλειά ή πρέπει να στοχοποιούμε το γείτονά μας που φαίνεται να περνάει λίγο καλύτερα; Μπορούμε, εν τέλει, να δούμε όλοι τον κοινό μας «εχθρό», που δεν είναι άλλος απ’ την πολιτική η οποία εφαρμόζεται και απαιτεί απ’ τον ευρωπαϊκό νότο να λειτουργεί με τους ίδιους όρους που λειτουργεί η βόρεια Ευρώπη(πράγμα το οποίο δε γίνεται!), ή θα συνεχίσουμε να ενισχύουμε τη διαίρεση των κοινωνικών στρωμάτων που εξυπηρετεί απόλυτα τους δανειστές μας;
Παρατηρώ σε διάφορα κινήματα πολιτών, το πόσο εύκολα δημιουργούνται παρερμηνείες και, παράλληλα, το πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει κάποια συνεννόηση. Αν προσθέσουμε σε αυτήν την ήδη προβληματική κατάσταση τους παράγοντες «χρήμα» και «εξουσία», τότε μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς το γιατί η νεολαία έχει απαξιώσει, σε σημείο ισοπέδωσης, την πολιτκή ζωή του τόπου μας. Όπως επισημαίνει και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης σε ένα σπουδαίο βιβλίο του, αυτό που λέγεται «Αναφορά στον Γκρέκο», η νιότη δεν καταδέχεται τους συμβιβασμούς… και από υπερηφάνεια αρνείται τα πάντα! Πρέπει όμως αυτή η λαβωμένη νιότη να εμπλακεί στα πράγματα… Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου προκειμένου να δημιουργήσει ένα εκτόπισμα που θα βγάλει απ’ το κάδρο την «παλαιά φρουρά»… Στην τοποθέτηση : «Δε μου αρέσουν όπως είναι τα πράγματα στην πολιτική, και γι’ αυτό δεν ασχολούμαι», επισυνάπτω την απάντηση : «Ε λοιπόν μπες μέσα και άλλαξέ τα»!
Εάν αφήσουμε αναπάντητη την παραπάνω πρόκληση, τότε θα έχουμε μία ορθή επανάληψη μιας ακόμη προεκλογικής περιόδου με ευκολονόητα αποτελέσματα. Εγώ θέλω να πιστεύω όμως, γιατί πρέπει όλοι να είμαστε πάντα αισιόδοξοι, ότι θα απελευθερωθούν απ’ τον αυτοπεριορισμό τους προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι, για να προσφέρουν στην πατρίδα τους αυτό που της αξίζει. Δεν είναι ζήτημα αλτρουϊσμού ή πολυτέλειας, είναι ζήτημα επιτακτικής ανάγκης.
Αργοστόλι, 14/01/2014
Γιάννης Βαρούχας
Επιστημονικός Συνεργάτης Βουλευτή Κεφαλονιάς & Ιθάκης
