Χρόνια πολλά στο… ασθενές φύλο όπως συνηθίζουν πολλοί να το αποκαλούν. Μόνο που έχει αποδείξει στο πέρασμα των χρόνων ότι μόνο ασθενές δεν είναι!
Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου γιορτάζεται η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας! Η ημέρα αυτή γιορτάζεται, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Σήμερα, σε πολλές χώρες, η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό της νόημα, και έχει γίνει απλώς μια ευκαιρία να εκφράσουμε την αγάπη μας για τις γυναίκες όπως συμβαίνει και με τη γιορτή της μητέρας. Όμως σε πολλές περιοχές, παραμένει ισχυρή η αρχική πολιτική σημασία της ημέρας για την υποστήριξη της ενδυνάμωσης και της ισότητα των γυναικών.
Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας τo ekefalonia παρουσιάζει τέσσερις σπουδαίες γυναίκες που ξεχώρισαν για την σπουδαία προσωπικότητά τους και έγραψαν ιστορία με χρυσά γράμματα.
Αγγελική Παναγιωτάτου
Το 1908 οι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής της Αθήνας εξαγριώθηκαν, όταν αντίκρισαν ένα πρωτόγνωρο θέαμα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Μία γυναίκα καθηγήτρια. Το όνομα της υφηγήτριας ήταν Αγγελική Παναγιωτάτου και υπήρξε η πρώτη γυναίκα απόφοιτος της Ιατρικής.
Η Αγγελική Παναγιωτάτου από τη Θηνιά της Κεφαλονιάς ήταν η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πιο χαρακτηριστική ήταν η προτροπή «στην κουζίνα!», που είχε ως στόχο να της υπενθυμίσει ποιο ήταν το μέρος που της άρμοζε.
Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος την υποστήριξε, αποκαλώντας τη διδασκαλία της «σοφή», αλλά τα λόγια του δεν ήταν αρκετά για να εξασφαλίσουν τη θέση της στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τελικά, η Παναγιωτάτου εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, όπου και εργάστηκε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.
Η Παναγιωτάτου ειδικεύτηκε στη μικροβιολογία, όπου μελέτησε τις τροπικές ασθένειες. Παράλληλα με τις ιατρικές έρευνες, οι οποίες βραβεύτηκαν με το παράσημο του Τάγματος του Νείλου, ασχολήθηκε με τη φιλολογία και τη λογοτεχνία.
Όταν βρέθηκε στο Παρίσι για να βραβευτεί από την Ακαδημία Επιστημών για το έργο της, «Εντερική αµοιβάδωσις και εξωεντερικές εντοπίσεις», την παρουσίασαν ως «σοφή Γαλλίδα». Η Παναγιωτάτου αμέσως τους διόρθωσε: «Ευχαριστώ θερµά για την επαινετική προσφώνηση, αλλά δεν έχω την τιμή να είμαι Γαλλίδα. Είµαι Ελληνίδα».
Ελένη Βαλλιάνου
Γεννήθηκε το 1909 στο Παρίσι. Ήταν κόρη του κεφαλονίτη πλοιοκτήτη Μαρίνου Βαλλιάνου και της Δανάης Βαλλιάνου. Η οικογένειά της ζούσε σε ένα πολυτελέστατο σπίτι στο Άσκοτ της Αγγλίας, όπου η μικρή Ελένη πέρασε τα παιδικά της χρόνια.
Το 1927, η 18χρονη πλέον Ελένη ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Άσκοτ και μετακόμισε στο σπίτι των γονιών της στις Κάννες.
Η ζωή της έλαβε διαφορετική τροπή με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939. Μαζί με τη μητέρα της βοηθούσε εθελοντικά τους γάλλους στρατιώτες που στέλνονταν στο μέτωπο της Ιταλίας.
Η Ελένη, με νεανική ορμή, πνεύμα αγωνιστικό και θάρρος αξιοζήλευτο, συμμετέχει στο αντιστασιακό κίνημα των «Μακί» της περιοχής της και σύντομα αναδείχνεται ηγετικό στέλεχος, παρά τη νεαρή της ηλικία.
Η παράτολμη, όμως, δράση της κινητοποίησε τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις. Στις 28 Ιουλίου 1944 συνελήφθη από άνδρες της οργάνωσης Λεγεώνα των Γάλλων Εθελοντών κατά του Μπολσεβικισμού. Έως τις 15 Αυγούστου την υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια στο τοπικό αρχηγείο της Γκεστάπο, χωρίς να μπορέσουν να κάμψουν το ηθικό της ή να της αποσπάσουν οποιαδήποτε μαρτυρία για τους συντρόφους της. Ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και λίγες μόνο ώρες προτού εισέλθουν τα συμμαχικά στρατεύματα στις Κάννες, την εκτέλεσαν έξω από την πόλη, μαζί με 23 άλλους συγκρατούμενούς της.
Η πάνδημη κηδεία της έγινε έξι εβδομάδες μετά την εκτέλεσή της, στον Ρωσικό Ορθόδοξο Ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στις απελευθερωμένες Κάννες. Το φέρετρό της ήταν τυλιγμένο με την τρίχρωμη γαλλική σημαία, ενώ οι σύντροφοί της στην αντίσταση απέδιδαν τιμές. Βρίσκεται θαμμένη σε κρύπτη του Ναού του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπου κάθε χρόνο τον Δεκαπενταύγουστο γίνεται επιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη της.
Οι εφημερίδες της εποχής χαρακτήρισαν την Ελένη Βαλλιάνου ως νέα Ζαν ντ’ Αρκ. Η Γαλλική κυβέρνηση της απένειμε μετά θάνατον το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και τον Πολεμικό Σταυρό του Φοίνικα. Στις Κάννες ένας δρόμος φέρει το όνομά της (rue Hélène Vagliano).
Τον Αύγουστο του 2002 έγιναν αποκαλυπτήρια τιμητικής πλάκας στον αύλειο χώρο του παλιού δημαρχείου Λειβαθούς στις Κεραμειές, πατρίδα του εθνικού ευεργέτη Παναγή Βαλλιάνου, πρόγονου της Ελένης Βαλλιάνου.
Ντιάνα Αντωνακάτου
Yπήρξε σπουδαία Ελληνίδα ζωγράφος που γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1921. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική κοντά στον Κώστα Παρθένη και χαρακτική με τον Γιάννη Κεφαληνό.
Ήταν ένα από τα πιο δραστήρια μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, του συνδικαλιστικού οργάνου των εικαστικών καλλιτεχνών. Πρωτοστάτησε στην δημιουργία τακτικών θερινών εκθέσεων και τη συνένωση των εικαστικών δυνάμεων της Κεφαλονιάς σε ομάδα η οποία λειτούργησε με αισθητικές παρεμβάσεις και ως κοινωνική συμπαραστατική δύναμη σε ορόσημα καλλιτεχνικών αποφάσεων. Όπως για παράδειγμα στη μορφή της αποπεράτωσης του Δημοτικού Θεάτρου «Ο Κέφαλος» στο Αργοστόλι 1993-1994.
Η ίδια με την ομάδα αυτή οργάνωσε και την Α’ έκθεση στην αίθουσα του «Αντίοχος Ευαγγελάτος» με θέμα «Κεφαλλήνες ζωγράφοι και γλύπτες του 18ου και 19ου αιώνα» με 135 έργα μουσείων και πινακοθηκών, με παράλληλες ομιλίες και προβολές περί τέχνης.
Έλαβε μέρος σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ τα τελευταία 25 χρόνια στο πατρικό της, στα γραφικά Βιλατώρια Παλικής, παρουσίαζε κάθε χρόνο τα έργα της.
Πέθανε σε ηλικία 92 ετών στο Ληξούρι το 2011.
Άννα Πολλάτου
Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1983. Ξεκίνησε τη Ρυθμική Γυμναστική το 1988 σε ηλικία μόλις 5 ετών στον Αθλητικό Γυμναστικό Σύλλογο «ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ». Με την καθοδήγηση της προπονήτριάς της κας Μποζένα Μπαρτκόβσκα-Μπασιαρδή διακρίθηκε σε πανελλήνια πρωταθλήματα και σε διεθνείς αγώνες.
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε το 1997 όταν κλήθηκε στην Εθνική Ομάδα Ensemble με την οποία κατάφερε να διακριθεί και να κατακτήσει όλους τους τίτλους: Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και Ολυμπιονίκης. Συγκεκριμένα, το 1999 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια, στο σύνθετο ομαδικό και στα τελικά οργάνων.
Την ίδια χρονιά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Οζάκα στην Ιαπωνία κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια στα τελικά οργάνων και ένα αργυρό στο σύνθετο ομαδικό. Το 2000 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ στέφθηκε Ολυμπιονίκης με την Εθνική Ομάδα Ensemble κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό.
Δυστυχώς στις 17 Μαΐου 2014 έχασε τη ζωή της σε αυτοκινητικό δυστύχημα αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο κενό.
Η Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ, θέλοντας να τιμήσει την Άννα και τα όσα προσέφερε στο νησί της, την Κεφαλονιά, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, αποφάσισε να δώσει το όνομά της στη διοργάνωση. Επιπρόσθετα ο δήμος Κεφαλονιάς έδωσε το όνομα της στον αερολιμένα Κεφαλονιάς με το όνομά της να ταξιδεύει στα απέραντα του κόσμου.
