Του Παύλου Παπαδάτου
Φτωχοί και άνεργοι που είχαν χορτάσει με success stories, ήλθε η ώρα να αλλάξουν μενού και να χορτάσουν με αξιοπρέπεια, την οποία θα αποκτήσουμε με περιθωριακό στυλ, σκέρτσο και φυσικά με το πιάτο του ζητιάνου… συγγνώμη, των δανεικών.
Μαθαίνουμε ότι η σύγχρονη πολιτική οικονομία βασίζεται σε ασάφειες και όχι σε προγράμματα, ότι ο ΦΠΑ είναι εργαλείο εξαπάτησης των κουτόφραγκων, ότι η ανακυβίστηση είναι νέα συμφωνία, ότι ο άκρατος λαϊκισμός είναι μοχλός ανάπτυξης και ότι οι οικονομικές αερολογίες είναι αναγκαίες, ώστε ο ευγενέστατος κύριος Ντράγκι να αναγκαστεί να πει στον Υπουργό Οικονομικών μας: «Δεν μας ενδιαφέρουν οι απόψεις σας, κύριε». Συγχρόνως δε, ανακαλύψαμε ότι για να αναπτυχθεί η χώρα θα πρέπει να αυξήσουμε τους γραφειοκράτες, τη φορολογία, να μην κάνουμε καμία αποκρατικοποίηση, να αυξήσουμε τους κατώτατους μισθούς και φυσικά να μην δοθεί κανένα κίνητρο ώστε να γίνουν επενδύσεις.
Πέντε χρόνια μνημονίου και όχι φως στο τούνελ, αλλά ούτε καν το τούνελ δεν έχουμε δει ακόμη! Για να κατέβει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ που έβαλαν ως στόχο η τρόικα και η προηγούμενη κυβέρνηση, θα πρέπει να έχουμε ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα 4.5% για 18 συνεχή χρόνια! Αν αυτό το απλό πράγμα το παρουσιάζαμε με σοβαρότητα και όχι ιλαρότητα, ίσως ο κύριος Σόιμπλε να συνηγορούσε σε μια δημοσιονομική χαλάρωση. Αλλά να πηγαίνεις να ζητήσεις δανεικά με τα χέρια στις τσέπες και εμφάνιση που πιθανόν ενδείκνυται για night club… αλλά όχι φυσικά για το ισχυρότερο οικονομικό club του κόσμου, αυτό αποτελεί την επιτομή της ανευθυνότητας.
Όταν η κυβέρνηση δίνει 10-12% αύξηση στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, δηλαδή 30 εκατομμύρια ετησίως, ενώ η άλλοτε κραταιά ελληνική βιομηχανία χάλυβα παραπαίει περιμένοντας τη ΔΕΗ να της μειώσει το ενεργειακό κόστος κατά 20 εκατομμύρια όπως είχε υποσχεθεί η προηγούμενη ανεπαρκής κυβέρνηση, είναι ποτέ δυνατό να γίνουμε παραγωγική χώρα;
Δυστυχώς, το κομματικό και κυρίως το προσωπικό συμφέρον τίθενται πάνω από όλα. Ο κύριος Παπανδρέου δεν ήθελε συνεργασία με τον κύριο Καραμανλή ούτε με τον κύριο Σαμαρά, ενώ ο κύριος Σαμαράς και ο κύριος Βενιζέλος απομάκρυναν άρον άρον τον ικανότατο κύριο Παπαδήμο μήπως και δεν προλάβουν να κυβερνήσουν! Σήμερα, ο κύριος Σαμαράς δεν καταδέχεται να πει ούτε καν «Καλημέρα» στον Πρωθυπουργό, αγνοώντας το γεγονός ότι αυτή η συμπεριφορά του αποτελεί μεγάλη προσβολή για όλους τους Έλληνες. Τι να κάνουμε… καπρίτσια είναι αυτά!
Σημείωση
Οι Ευρωπαίοι μάς έχουν ανοίξει διάπλατα την πόρτα της εξόδου και εμείς πιστεύουμε ότι την έχουν ανοιχτή για να απολαμβάνουν τις φαιδρές μας θεωρίες. Ώρα να αντιληφθούμε ότι περισσότερο τους «κοστίζουμε» εντός, παρά εκτός. Και όσοι ονειρεύονται τη δραχμή, θα ζήσουν εφιάλτη.
