Της Μαρίας Χριστοφοράτος
Με μεγάλη θλίψη μάθαμε τον θάνατο του πολύ γνωστού Κεφαλλονίτη ομογενούς της Νέας Υόρκης Μάκη Τζιλιάνου που απεβίωσε τα ξημερώματα της Πέμπτης 5 Ιανουάριου.
Ο Μάκης ήταν ένας απλός άνθρωπος, γνωστός και πολύ αγαπητός και το γραφείο του ήταν ανοικτό για όλους.
Χάσαμε ένα πραγματικό φίλο, ένα γνήσιο πατριώτη που λάτρευε την Κεφαλονιά, την Ελλάδα και κάθε τι ελληνικό.
Όλοι όσοι τον γνώριζαν και ιδιαίτερα εμείς οι πατριώτες του θα θυμόμαστε πάντα το φιλόξενο γραφείο του από οπού περνούσαν όλοι οι κεφαλλονίτες στη Νέα Υόρκη. Την αγάπη και την κατανόηση του και την αφιλοκερδή πολλές φορές προσφορά του σε όσους είχαν ανάγκη.
Του Τζιλιάνου το γραφείο ήταν πάντα ένα σημείο αναφοράς στη Αστορία και θα μας λείψει αφάνταστα.
Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή του, η μνήμη του θα μείνει ζωντανή στην καρδιά όλων μας.
Αιωνία η μνήμη σου Αγαπητέ φίλε μας.
Ύστατο χαίρε στον Μάκη Τζιλιάνο
Ο Μάκης Τζιλιάνος, που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας, υπήρξε μια αξιόλογη προσωπικότητα.
Παιδί του αγωνιστή της ζωής και της εθνικής αντίστασης Σπύρου και της γλυκύτατης Αιμιλίας, που κυνηγημένη γέννησε το μικρότερο παιδί της Ζαχαρία σε μια βάρκα ,βέρος Κεφαλλονίτης, με ανήσυχο πνεύμα, πήρε από μικρός το δρόμο της ξενιτιάς. Στη Νότιο Αφρική και αργότερα στη Νέα Υόρκη, είδε κόσμους και πολιτισμούς , είδε και έζησε την εκμετάλλευση των μαύρων και των φτωχών. Οι εμπειρίες αυτές και οι καταβολές του τον έκαναν κήρυκα της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς και της προσφοράς.
Κουβαλούσε μέσα του την Κεφαλονιά , ρωτούσε, ενημερωνόταν και συμμετείχε στα τοπικά μας δρώμενα. Ήταν αξιόλογος συγγραφέας και ποιητής, δραστήριος επαγγελματίας, μα πάνω από όλα ήταν ευαίσθητος άνθρωπος, πρόθυμος να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του.
Είχα την ευκαιρία και την τύχη να γνωρίσω από κοντά το άξιο τέκνο της Πύλάρου τον αείμνηστο Μάκη. Τον γνώρισα στο στέκι του στη Ν. Υόρκη, όπου ήταν τόπος συνάντησης της ομογένειας. Φιλικός, γελαστός, ανήσυχος, χαιρόταν να αναλύει την κάθε κατάσταση. Αιχμηρός, οραματιστής,κυνικός πολλές φορές, σε καθήλωνε με το κοφτερό μυαλό του . Αφηνε τη δουλειά του για μας κάνει περιήγηση. Ρωτούσε για την Κεφαλονιά , την Πύλαρο για τα πάντα. Γνώρισα τον ποιητή Μάκη, σε εκδηλώσεις του στην Πύλαρο και το Αργοστόλι. Θα τον θυμόμαστε από τα πορτραίτα που φιλοτέχνησε με δικά του έξοδα και χάρισε στον Δήμο.
Στους συγγενείς του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. Η Κεφαλονιά θα θυμάται πάντα τον ευπατρίδη τον αγνό μετανάστη, την μεγάλη καρδιά, που τίμησε με τη δράση και την προσφορά του τα άγια χώματα , που τον γέννησαν.
Μάρκος Κοτσιλίνης
Πρώην Δήμαρχος Πύλαρέων
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ
ΜΑΚΗ ΤΖΙΛΙΑΝΟ
Έφυγε ο Μάκης Τζιλιάνος, ο άνθρωπος της ποίησης και της δράσης, ο άνθρωπος της ανοιχτής αγκαλιάς και προσφοράς, ο άνθρωπος της ορθής σκέψης αλλά και της νοσταλγίας.
Ο Μάκης Τζιλιάνος ήταν παιδί της μετανάστευσης. Γεννημένος στα Λουκάτα της Πυλάρου και μεγαλωμένος στο Αργοστόλι, δεν ολοκλήρωσε τις ανώτατες σπουδές του στην Αθήνα, γιατί έφυγε μετανάστης το 1960 στην Αφρική και το 1967 στη Νέα Υόρκη, όπου ζούσε και εργαζόταν μέχρι τελευταία αλλά και όπου ανέπτυσσε πλούσια κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα.
Από την εφηβική του ηλικία επιδιδόταν στην έκδοση περιοδικών: τα «Θιακά Χρονικά» στο Αργοστόλι, το «Σταυρό του Νότου» στο Γιοχάνσμπουργκ, τη «Νέα Εσπερία» στη Νέα Υόρκη. Και τούτο γιατί από την εφηβική του ηλικία ήταν ερωτευμένος με την ποίηση και γενικότερα με τη λογοτεχνία. Έγραφε ο ίδιος ποιήματα, αλλά και ενδιαφερόταν για την ανάδειξη άλλων ομοτέχνων του, ιδιαίτερα μεταναστών.
Έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα τέσσερα ποιητικά του βιβλία: Πρώτες Αναζητήσεις, (1958), Εμπειρίες (1975), Άνισες Φωνές (1979) και Αλλοιώσχημα – 100 σονέττα (2010), και δύο θεατρικά: Έξοδος στο πλήθος (1998) και Ο καλόγερος και ο καθρέφτης (2001), ενώ δεκάδες άλλα ποιήματά του είναι δημοσιευμένα σε περιοδικά ή παραμένουν αδημοσίευτα, όπως κι ένα θεατρικό του.
Παιδί της μετανάστευσης ο Μάκης Τζιλιάνος, σε πολλά ποιήματά του αναφέρεται στους καημούς, τις νοσταλγίες και τις αγωνίες των μεταναστών – και όχι μόνο των Ελλήνων μεταναστών. Αλλά και για τα καθημερινά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου έχει γράψει – την εργασία, τη φτώχεια, την καταπίεση, τις διακρίσεις – ενώ έντονοι ήταν οι προβληματισμοί του για τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα – τη ζωή, την ελευθερία, την πίστη.
Έφυγε ο Μάκης Τζιλιάνος, ο πολύξερος και πολύτροπος τούτης της ζωής. Έφυγε, αλλά μας αφήνει τη δυνατή του θέληση και το πείσμα του, την ανεπιτήδευτη αγάπη του σε κάθε τι απλό και αληθινό, το συνεχές ενδιαφέρον του για την Πύλαρο και το νησί του, για τους ανθρώπους του μόχθου και τους εργάτες της τέχνης.
Κι εμείς αποχαιρετάμε τον ποιητή-μετανάστη με ένα δικό του ποίημα-χαστούκι στην πατρίδα-Ελλάδα, που δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά της – όπως γίνεται και σήμερα – τα παιδιά της και τα τιμώρησε με την «αειφυγία», την παντοτινή εξορία, χωρίς να έχουν διαπράξει το παραμικρό παράπτωμα…
Αειφυγία
Χωρίς αδίκημα κι επιβολή κάποιας ποινής
στη Νέα Υόρκη ζω σ’ οδυνηρή αειφυγία!
Η ανυδρία του τόπου μου μ’ έσπρωξε σ’ εξορία
χωρίς ασέβεια ή επιβουλή άλλης ζωής.
Σ’ εύθαλη δουλοκράτεια, κατοικώ μιας γης
τ’ ανέλεο σύνδρομο κερδώου θεού στη φιλαυτία.
Πάντοτε ξένος μ’ οδηγίες ξύπνιας αρπαγής,
στ’ άρθρα συντάγματοςκοσμώ απρόσωπη σοφία!
Απάτριδη μένει η ψυχή σε κόσμο μετανάστη …
Εκούσια, μια Πηνελόπη έχει παντρευτεί
κι έντονα η σάρκα της φέρνει του ξένου το παρόν!
Στο παρελθόν, εγκλωβισμένη η μνήμη ψευτοζεί:
στα κάγκελα σιωπής ο νόστος κάνει το δυνάστη…
Θα υπάρξει μια δικαίωση όταν με βρουν νεκρόν;
Πέτρος Πετράτος
