Στο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι: «Είτε η πέτρα πάει στο αυγό, είτε το αυγό στην πέτρα, πάντα το αυγό θα σπάσει. Η προσέγγιση λοιπόν προς δανειστές δεν γίνεται με έπαρση και άνετο στυλάκι… Γιατί αλλού ξεκινάς να πας και αλλού σε βγάζει ο δρόμος, γιατί απλούστατα …ήσουν εντελώς ανυποψίαστος και ούτε καν καλά ντυμένος…!»
Πραγματικά λυπάμαι για την άκαμπτη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στη χώρα μας, με ανησυχεί όμως και η έλλειψη σοβαρότητας εκ μέρους μας.
Ο κύριος Βαρουφάκης, στις συναντήσεις του στο Eurogroup της 11ης και 16ης Φεβρουαρίου, αντί να παραδώσει συγκεκριμένες κοστολογημένες προτάσεις, έκανε δύο «ομιλίες-διαλέξεις» και μίλησε για αποδοχή του προγράμματος κατά 70% απορρίπτοντας το υπόλοιπο 30% χωρίς να διευκρινίζει τι περιλαμβάνεται στο 70% και τι στο 30%. Το αποτέλεσμα; Ούτε καν ο Κύπριος υπουργός δεν μας πήρε στα σοβαρά, δηλώνοντας ευγενικά ότι δεν κατάλαβε τι θέλουμε!
Ανεξαρτήτως του τι θέλουμε, κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν θα μας δανείσει προκειμένου να αυξήσουμε μισθούς, συντάξεις και κυρίως τις κρατικές δαπάνες, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε ένα κράτος – πρωταγωνιστή σκανδάλων, γεμάτο από καταχραστές του δημόσιου χρήματος, τη στιγμή μάλιστα που ο κύριος Βαρουφάκης, εντελώς αναίτια και απροκάλυπτα, αποκαλεί την Ελλάδα χρεοκοπημένη και αφερέγγυα χώρα.
Ας όψεται όμως η προηγούμενη κυβέρνηση, που ενώ τον Ιούλιο του 2014 είχε την ευκαιρία να κλείσει την υπόθεση του προγράμματος, δεν το έκανε, και έτσι σήμερα αντί η ανάπτυξη να τρέχει με 3%, τρέχουμε ολοταχώς προς μία αδιανόητη σύγκρουση.
Η αναπτυξιακή όμως πορεία και η αξιοπρέπεια της χώρας μας εξαρτάται κυρίως από εμάς και όχι από τον κύριο Σόιμπλε και την παρέα του. Εξ άλλου καμία χώρα στον κόσμο ολόκληρο δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της και απλούστατα οι αγορές τις εμπιστεύονται και τις αναχρηματοδοτούν.
Όσο όμως εμείς δεν κάνουμε δομικές αλλαγές στη θλιβερή δημόσια διοίκηση της χώρας, δεν εκσυγχρονίζουμε το φορολογικό μας σύστημα, δεν δίνουμε κίνητρα προσέλκυσης κεφαλαίων, δεν δημιουργούμε περιβάλλον φιλικό προς επενδυτές, δεν δίνουμε έμφαση στην παραγωγή και δεν προβαίνουμε σε αποκρατικοποιήσεις με μοναδικό – εν ανάγκη – τίμημα την εισαγωγή κεφαλαίου και απορρόφηση συγκεκριμένου αριθμού εργαζομένων, ανάπτυξη και αναχρηματοδότηση από τις αγορές δεν πρόκειται να δούμε.
Σημείωση
Ας καλλιεργήσουμε καλές σχέσεις με τους εταίρους μας και ας εγκαταλείψουμε το άνετο στυλάκι που δεν εμπνέει ίχνος σοβαρότητας. Οι δε αναζητήσεις άλλων συμμαχιών μού θυμίζουν κάτι από τον τρίτο δρόμο του Ανδρέα Παπανδρέου με Αραφάτ και Καντάφι. Αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα μείνουμε όχι μόνο χωρίς ευρώ αλλά χωρίς γουάν και ρούβλια!