Υπάρχουν κάποιοι Άνθρωποι που φορούν κόκκινες στολές και βρίσκονται σχεδόν παντού σε όλο τον κόσμο.

Συχνά περνούν απαρατήρητοι, στο αδιάφορο βλέμμα βιαστικών περαστικών. Άλλοτε συγχέονται με στελέχη των σωμάτων ασφαλείας ή  των υπηρεσιών υγείας. Σπανίως τους χαιρετάμε τους χαμογελάμε  ή ενδιαφερόμαστε να μάθουμε κάτι για αυτούς.

Περισσότερο  τείνει να μας απασχολεί η καθημερινή μας επιβίωση ή η πιθανή μας ευμάρεια ενώ η αντίληψη του κόσμου μας,  δημιουργείται, φιλτράρεται κι εκτίθεται μέσα από το διαδίκτυο και τον ηλεκτρονικό μας μικρόκοσμο.

Τι κι αν αυτοί οι Άνθρωποι φορούν κόκκινο: το χρώμα του αίματος, το χρώμα του πάθους, το χρώμα της καρδιάς. Αυτό το ζωντανό, έντονο χρώμα, με το οποίο συνειδητά  αποφεύγουμε να ντύνουμε την ψυχή μας, αποφεύγουμε να νιώθουμε και χειρότερα αποφεύγουμε να βλέπουμε στα έργα, στις πράξεις στα μάτια εκείνων που έχουν το θάρρος, την δύναμη, την αντοχή, το κουράγιο, την αγάπη που απαιτείται για να το φορούν.

Είναι κάπως δικαιολογημένο να μην τους προσέξουν, στις μεγαλουπόλεις, εκεί όπου η ζωή μοιάζει με ασταμάτητο τρεχαλητό…. το άγχος συχνά θολώνει την κρίση, η απαιτητική καθημερινότητα, η κοσμοσυρροή, η ετερόκλητη αυτή ανθρωπο-μάζωξη, περιορίζουν σημαντικά την ικανότητα παρατήρησης και γνώσης, για οτιδήποτε δεν μας αφορά άμεσα.

Στα μικρά μέρη  όμως όπως το νησί μας, όπου ακόμη και τα «απόκρυφα» του καθενός μας μετατρέπονται σε προϊόν ευρείας κατανάλωσης είναι σχεδόν τραγικό να μην γνωρίζουμε, να μην αναγνωρίζουμε, να μην επικροτούμε, να μην συγχαίρουμε, να μην ευχαριστούμε και να μην υποστηρίζουμε το έργο του Σώματος Εθελοντών Σαμαρειτών, των δικών μας Ανθρώπων με τις κόκκινες στολές.

Χτες Κυριακή 12/2/ έκοψαν την πίτα τους στο χώρο του ΙΕΚ στην Λάσση και μάλιστα μετά από ένα δυσάρεστο συμβάν που τους κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του πολύτιμου εξοπλισμού τους. Δυστυχώς το Σώμα αυτό δεν διαθέτει χώρο στο νησί μας για τον φυλάσσει με ασφάλεια. Στην σεμνή και λιτή εκδήλωσή τους, μεταξύ άλλων παρουσιάστηκαν εικόνες που καθιστούν τον λόγο φτωχό και ανούσιο να αποτυπώσει το μέγεθος του έργου τους.

Πόσοι από εμάς αλήθεια έχουμε κοινωνήσει ελάχιστη έστω πληροφορία για το λειτούργημα το οποίο επιτελούν. Γνωρίζουμε άραγε ότι

• Εκπαιδεύονται ουσιαστικά, σοβαρά, απολύτως εξειδικευμένα, πολύωρα και επί μακρόν προκειμένου να ανταποκριθούμε στα ηθικά και τυπικά τους καθήκοντα.
• υποστηρίζουν αγόγγυστα διοργανώσεις παντός είδους, όπου απαιτείται προληπτικά η παρουσία ατόμων για παροχή πρώτων βοηθειών, αναζητήσεις ή διασώσεις?
•  είναι όλοι εθελοντές και μη αμειβόμενοι!κοινώς ότι υπηρεσία και να παρέχουν, για όσο χρόνο και να εργαστούν ή να προσφέρουν δεν λαμβάνουν κανενός είδους αντίκρισμα οικονομικό ή υλικό !!!!!!!!
•  τον εξοπλισμό τους , μέχρι και την στολή που φορούν, τον  καλύπτουν από ίδιους πόρους καθένας εξ΄ αυτών ατομικά?
• Οι περισσότεροι από αυτούς, διαθέτουν οικογένεια. Βαρύνονται με απαιτητικές εργασιακές υποχρεώσεις και καταθέτουν ή μάλλον επενδύουν χρόνο από αυτόν που τελικά δεν περισσεύει σε αυτό το εκπληκτικό έργο αρωγής και αλληλεγγύης που επιτελούν,  με την ανοχή των δικών τους ανθρώπων, συχνά εις βάρος της προσωπικής , οικογενειακής και οικονομικής ευημερίας.
• Στηρίζουν ευπαθείς ομάδες, αναζητούν και διασώζουν ανθρώπους , συντρέχουν ασθενείς, τραυματίες, απόρους, προσφέρουν αίμα, στηρίζουν και επανδρώνουν κοινωφελείς δράσεις και πρωτοβουλίες

Μοιάζουν σχεδόν ψεύτικοι αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλοι αυτοί οι Άνθρωποι με τις κόκκινες στολές. Αναπόφευκτα δημιουργείται αυτό το πονηρό, κριτικό ερώτημα? Μα πως έτσι;  χωρίς ουδεμία ωφέλεια, χωρίς κανένα κέρδος, χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα; Δεν μπορεί δεν είναι δυνατό;

και ευθύς γυρεύουμε το στραβοπάτημα, την αδυναμία , την ατέλεια, το θολό σημείο εκείνο που θα δικαιώσει την απορία μας, θα αμαυρώσει το μεγαλείο της δράσης τους, θα δικαιολογήσει την αρνητικότητα και θα τροφοδοτήσει κακόβουλα σχόλια.

Δυστυχώς αυτό που δεν κατανοούμε είτε το δαιμονοποιούμε, είτε το στραπατσάρουμε, είτε  το βαφτίζουμε θείο και ξεμπερδεύουμε.

Από τις τρεις εκδοχές η τελευταία, είναι εκείνη που ταιριάζει στην περίπτωσή μας. Είναι πραγματικά παράξενο, σχεδόν τραγελαφική να μας προκαλεί απορία , το αυτονόητο της ανθρωπιάς μας. Είναι ανήκουστο να αδυνατούμε, να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε ότι υπάρχουν κάποιοι που παρέμειναν Άνθρωποι, που τιμούν το είδος μας και το υπηρετούν με ανιδιοτέλεια.

Είναι ψέμα όμως πως δεν υπάρχει ωφέλεια ή ανταμοιβή. Αντιθέτως είναι εξαιρετικά υψηλή και δεν αποτιμάται σε χρήματα. Είναι ανεκτίμητη και αναντικατάστατη .Είναι όλη αυτή η χαρά, ο ενθουσιασμός η πληρότητα που αισθάνονται οι Σαμαρείτες όταν ολοκληρώνουν το έργο τους, όταν σώζουν μία ζωή, όταν εισπράττουν χαμόγελα ανακούφισης, ευγνωμοσύνης, βλέμματα σεβασμού θαυμασμού, όταν μεταλαμπαδεύουν την σκέψη τους, τους στόχους τους την αγάπη , τον ζήλο, το όραμα, το πάθος τους σε άλλους και σε άλλους και σε άλλους , όταν ξαναθυμίζουν τον Άνθρωπο στον Άνθρωπο.

Και αυτοί οι Άνθρωποι με τις κόκκινες στολές παραμένουν πάντα Σαμαρείτες-πάντα άνθρωποι και εκτός σώματος και στην παύση των καθηκόντων τους. Γιατί αυτή η κόκκινη στολή, είναι η ίδια η καρδιά, η ψυχή και η σκέψη τους. Είναι οι άνθρωποι που μετατρέπουν καθημερινά το εγώ,  σε εμείς, εσείς  και αυτοί έτσι απλά και όπου υπάρχει ο άνθρωπος.

Και που το μόνο που ζητούν από εμάς είναι ένα καλημέρα, ένα χαμόγελο, ίσως και ένα ευχαριστώ κάπου όταν το νιώσετε, όσοι από εσάς έχετε την τύχη να τους απαντήσετε στο διάβα σας.

Με εκτίμηση και σεβασμό

Σαμόλη Ευαγγελία