Του Αντώνη Καγγελάρη

Τελέσθηκε σήμερα στη Ιερά Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Παλαιοχέρσου η εξόδιος ακολουθία του πατέρα Παναγή Σκλαβούνου. Ο κόσμος αρκετή ώρα πριν την ακολουθία είχε κατακλύσει τόσο το καθολικό της Μονής όσο και τον περιβάλλοντα χώρο για να δεχθεί για τελευταία φορά την ευλογία του και να προσκυνήσει ευλαβικά τη δεξιά του. Στην τελετή προΐστατο  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κ. Δημήτριος ενώ πλήθος Ιερέων συμπροσεύχετο για την ανάπαυση της ψυχής του παπά-Παναγή. Πρώτος των Ιερέων, ο αυτάδελφος του πατρός Παναγή, ο Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Σκλαβούνος μαζί με την πρεσβυτέρα του πατρός Παναγή, τα παιδιά και τα εγγόνια του δέχθηκαν τα συλλυπητήρια των πιστών, ενώ ο θεράπων ιατρός και ανιψιός του πατρός Παναγή στον επικήδειο λόγο που εξεφώνησε ομολόγησε στον κόσμο ότι τις στιγμές πριν την κοίμησή του έψελνε τον αναστάσιμο κανόνα. Ο Σεβασμιώτατος στην αντιφώνηση του τόνισε ότι η παρακαταθήκη που αφήνει ο παπά-Παναγής τόσο για την οικογένιά του όσο και για τους ιερείς της Μητροπόλεως είναι τεράστια καθώς όλα τα χρόνα της ιερατικής του πορείας υπήρξε υπόδειγμα Ιερέως.

Η ταφή του μετά την εξόδιο ακολουθία πραγματοποιήθηκε στα Δεφαρανάτα στο χωρίο καταγωγής του δίπλα σπίτι του.

Το ύστατο χαίρε της οικογένειας!

Αποχαιρετιστήριος – Ευχαριστήριος Λόγος της οικογένειας Σκλαβούνου στον Κοιμηθέντα Πατέρα Παναγή Σκλαβούνο

• Σεβασμιότατε Μητροπολίτα Κεφαλληνίας κ.κ ΔΗΜΗΤΡΙΕ,

• Αξιότιμε κ. Αντιδήμαρχε και κύριοι Δημοτικοί, Πολιτικοί & Στρατιωτικοί Άρχοντες της Νήσου μας,
• Σεβάσμιοι Γέροντες και Σεβαστές Γερόντισσες,
• Αγαπητοί φίλοι & Συγγενείς,

Βαρύ είναι το φορτίο που μου ανετέθη για να αποχαιρετήσω εκ μέρους της οικογένειας ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ, τον Κεκημημένο Αγαθό Γέροντα που αναπαύεται ενώπιών μας, τον Πρεσβύτερο της οικογένειάς μας, τον πατέρα Παναγή, τον παπά-Παναγή όπως όλοι τον ξέραμε και τον αποκαλούσαμε…

Τέτοιες ώρες το μυαλό στερεύει και οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν τα όσα νιώθει κάποιος. Αντίθετα, μιλούν οι σκέψεις και οι εικόνες του μυαλού που ο κάθε ένας από εμάς έχει εντυπώσει ανεξίτηλα στη μνήμη του.

Ο παπά-Παναγής πορεύτηκε σε όλην τη ζωή του σύμφωνα με το λόγο του Θεού^. πάντα ευπροσήγορος, ευγενής, προσηνής, πράος, έτοιμος να τρέξει και να στέρξει με αυταπάρνηση μα και ταπεινοφροσύνη στις ανάγκες του κάθε ενός από το ποίμνιό του, να ακούσει, να στηρίξει, μα και να συμβουλεύσει, όταν χρειαζόταν. Πάντα για το καλύτερο και, κυρίως, χωρίς κριτική αλλά αντίθετα, με λόγια αγάπης και ενίσχυσης. Συνήθιζε να λέει, «πως κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο» κι αυτό ήταν κάτι που και το εννοούσε και προσπαθούσε να το κάνει χειροπιαστή πράξη.

Για εκείνον, το ράσο του παπά δεν συμβόλιζε μονάχα το ιερό λειτούργημα στο οποίο είχε, από νεαρός, αφιερώσει τη ζωή του, μα ήταν ο ίδιος ο τρόπος της ζωής του. Έτσι, ως καλός Ποιμένας ποίμενε και προστάτευε το ποίμνιό του από τα φανερά μα και τα άδηλα, όπως και όπου μπορούσε, ακόμη κι αν χρειαζόταν ο ίδιος να θυσιαστεί αθόρυβα για το κοινό καλό.

Ομοίως και για την οικογένειά του, για την επί 60 περίπου έτη σύζυγό του Σταματούλα, τα 3 παιδιά του την Αντιγόνη, τον Παύλο και το Βαγγέλη και τις οικογένειές τους, τα αδέλφιά του τον παπά-Νεκτάριο και το Σπυράγγελο, για όλους εμάς, ήταν πάντα ΠΑΡΩΝ: έτοιμος να ακούσει, να νιώσει, να τρέξει, να δώσει λύση, να συμβουλεύσει, να εμπνεύσει. Με λόγια απλά, καθημερινά, σταράτα, εύστοχα, μα κυρίως με ένα χαμόγελο Αγάπης, κατανόησης και ενεργού συμπαράστασης και συμπόρευσης.

Έτσι πορεύτηκε με αξιοπρέπεια, σταθερά και αταλάντευτα επί 88 περίπου έτη, από όταν είδε το πρώτο φως του Ήλιου στο μικρό και πολύ φτωχικό σπίτι στα Δεφαρανάτα, στη Βίγλα όπως εμείς τη λέμε κι όπως την αναπολούσε ίσαμε τις τελευταίες ημέρες της σύντομης νοσηλείας του στο Νοσοκομείο.

Ήταν ο ίδιος που ερχόμενος σε τούτο εδώ το Μοναστήρι, για να περιποιηθεί την Εκκλησιά, τους χώρους και τις αυλές του, έβαζε νερό για να έχουν τα φίδια και τα υπόλοιπα ζωντανά και πετεινά του ουρανού να πιούν, διότι κι αυτά είναι πλάσματα του Θεού και μέρος της θείας Οικονομίας, όπως συχνά μας έλεγε…

Αλλά ήταν κι ο ίδιος που, στις δύσκολες τελευταίες ώρες στο Ασκληπιείο στη Βούλα, όταν η ζωή αντιπάλευε με το αναπόφευκτο του κατά σάρκα θανάτου, έψελνε σιγανά μα και ξεκάθαρα, υμνώντας το μεγαλείο και την Αγάπη του Θεού.

Ξέρετε, εμείς, οι φέροντες το άσπρο ράσο του γιατρού, συνηθίζουμε να λέμε πως όταν το τέλος πλησιάζει, οι όποιες αναστολές που κάθε ένας μας έχει, ΑΙΡΟΝΤΑΙ και τότε λέγονται και εκφράζονται δυνατά τα όσα είναι γραμμένα στον πυρήνα της Ψυχής μας.

Κι ο παπά-Παναγής έψαλλε, -κι υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας- λίγο πριν η ψυχή του παραδοθεί στο Δημιουργό του, την Αναστάσιμη Ακολουθία, εξυμνώντας για ύστατη φορά το θρίαμβο του Ζώντος Θεού επί του θανάτου, κάνοντας γιατρούς, νοσηλευτές, συνοδούς μα και ασθενείς, να σπεύσουν ευλαβικά να ασπαστούν το χέρι του σεμνού ιερέα που έφευγε για να μεταβεί στη Βασιλεία των Ουρανών…!

Έτσι, σήμερα τον αποχαιρετούμε σε τούτην την Ιερά Μονή που τόσο πολύ αγάπησε, που τόσο πιστά υπηρέτησε και τόσο πολύ μόχθησε για να την αναστήσει μαζί με τον αυταδελφό του τον παπά-Νεκτάριο και τους ευλαβείς συγχωριανούς της περιοχής μας.

Τον αποχαιρετούμε και τον ευχαριστούμε, διότι ολοκλήρωσε τον κύκλο της επίγειας ζωής του σύμφωνα με τους λόγους του Απ. Παύλου «τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα »… κι έφυγε ήσυχα και με αξιοπρέπεια, «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά» έχοντας δίπλα του παρούσα όλην του την οικογένεια: τη σύζυγο, τα παιδιά του, τα εγγόνια και τα αδέλφιά του…

• Σεβασμιότατε,
• Αξιότιμοι Άρχοντες της Νήσου μας,
• Σεβάσμιοι Γέροντες και Σεβαστές Γερόντισσες,
• Αγαπητοί φίλοι & Συγγενείς,

Αφού σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας σήμερα εδώ και την ενεργό συμμετοχή σας στη δύσκολη δοκιμασία της οικογένειάς μας, επιτρέψατέ μου να διαβάσω και να μοιραστώ μαζί σας δυο γραμμές από τη δική του χειρόγραφη παρακαταθήκη, γραμμένη από ετών στην Ιερά Μονή του Αγίου Γερασίμου, την οποίαν, και σύμφωνα με τις οδηγίες του, αποσφραγίσαμε μετά την κοίμησή του….

Έγραφε ο Γέροντας…

«…θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους: την Πρεσβυτέραν μου που ζήσαμε εις την ζωήν αγαπημένοι, τα παιδιά μου, τα εγγόνια, τα αδέλφια και τα ανίψια μου, όλους τους ενορίτας, γνωστούς και φίλους, να ευχηθώ και να συγχωρήσω, εκ βάθους καρδίας, όλους τους λυπήσαντές με. Επίσης, ζητώ από όλους όσους ελύπησα ή εστενοχώρεσα να με συγχωρέσουν από την καρδιά τους.

    Και τώρα παρακαλώ τον Κύριον και Θεόν μου. Αυτός που την ζωήν μου επί Γης εδόξασε, επί ανθρώποις πνευματικήν αξίαν με κατεκόσμησε. Αυτός δε, και την έξοδον τού βίου μου εν τη εισόδω των Αγίων σου ποίησον και το πνεύμα μου μετά πάντων, των απ’ αιώνος σοι ευαρεστησάντων, συναρίθμησον…»

Θείε μου,

κλίνουμε σήμερα με σεβασμό το γόνυ και την κεφαλή μπροστά στο σκήνωμά σου και σε ευχαριστούμε και δημόσια για όσα προσέφερες κι έκανες για εμάς, για όσας μας δίδαξες, από τα όσα μας προστάτευσες και κυρίως για την Άδολη Αγάπη με την οποία περιέβαλλες τον κάθε ένα από εμάς και δεσμευόμαστε να παραμείνουμε σταθεροί και ενωμένοι στο δρόμο του Ήθους, της Αρετής και της Αγάπης του Θεού, τον οποίον κι εσύ ακολούθησες σε ολάκερη τη ζωή σου….

Καλό σου Ταξίδι…

ΑΜΗΝ

Παύλος Σ. Σκλαβούνος

Ιερά Μονή Παλιοχέρσου Ερύσσου Κεφαλληνίας, 27 Δεκεμβρίου 2016