Δύο είναι τα κοινά σημεία όλων των Ανθρώπων  επί της γης, ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής, εθνικότητας, κοινωνικής, μορφωτικής ή οικονομικής κατάστασης.

Η «είσοδος – γέννηση» και η «έξοδος – αναχώρηση».

Τα δύο αυτά κοινά σε όλους σημεία ορίζουν την «αρχή» και το «τέλος» της ζωής, που είναι συνήθως διαφορετικά σε όλους μας και καταγράφουν το «πέρασμα» από το μάταιο τούτο κόσμο, που πάλι συμβαίνει να’ναι διαφορετικό σε όλους μας.

Ο τρόπος ζωής, η συμπεριφορά στους συνανθρώπους, η αλληλεγγύη,  η συνέπεια στις Αρχές, στο Λόγο, στις Πράξεις, σκιαγραφούν απαλά ή έντονα τη ζήση του καθενός μας και κατ’επέκταση η ένταση του απόηχου της αναπόφευκτης σε όλους μας και συχνά οδυνηρής για την Οικογένεια κυρίως, «φυγής» ορίζει το βάθος του «πόνου» , που αφήνει ως αποτύπωμα η ανάμνηση πλέον του εκλιπόντος.

Ένας διαφορετικός πόνος, «γλυκός» θα τον χαρακτήριζα, σκίασε μέσα στον καυτό Ιούλη, στο άκουσμα της «αναχώρησης», την ψυχή όλων όσων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνδεθήκαμε ή διασταυρωθήκαμε στη ζωή μας με την ξεχωριστά Αγαπητή Κυρία, που ακούει στο όνομα Λίλιαν Βεργωτή.

«Γλυκός», γιατί αυτή η λέξη μου έρχεται αυθόρμητα στη σκέψη μου, όταν σκέφτομαι τον απόηχο που αφήνει στην ψυχή μου,το πέρασμα της Κυρίας Λίλιαν, που για περισσότερο από 50 χρόνια είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίζω.

Ένας «γλυκός» Άνθρωπος, που άνοιγε το Σπίτι της μαζί με την καρδιά της, με ειλικρίνεια, με αυθορμητισμό, με ενδιαφέρον σε όλους όσους επιθυμούσαν να «χτυπήσουν» την πόρτα της, που με το ζεστό χαμόγελό της σε έκανε όχι μόνο να αισθάνεσαι αλλά και να είσαι, Μέλος της Οικογένειάς της.

Ευλογία Θεού η Οικογένεια Βεργωτή στο Νησί μας, που για περισσότερο από τρεις γενιές, όπου και να κοιτάξεις, θα δεις, θα νοιώσεις, τη φιλόξενη και φιλάνθρωπη παρουσία της, την ουσιαστική φροντίδα της, την πλουσιοπάροχη προσφορά της για όλους μας.

Καπετάνισσα ζωής η Κυρία Λίλιαν, κρίθηκε όπως όλοι μας στα δύσκολα, στις τρικυμίες της Οικογένειας, της κοινωνίας και εκεί τη θαυμάσαμε, γιατί ποτέ δεν λύγισε , αλλά πάντα με ένα χαμόγελο, που μόνο στα πολύ δύσκολα πίκραινε ελαφρώς, ξεπερνούσε τα συχνά, στους περισσότερους, ανυπέρβλητα εμπόδια και προχωρούσε.

Αυτός ο τρόπος ζωής, αυτή η γλυκύτητα της προσωπικότητας, που ανάβλυζε διαρκώς και την πότιζε με αγάπη ο χρόνος, αφού πάντα παρέμενε μια γοητευτική Κυρία, ήταν και η πλούσια κληρονομιά, που άφησε σε όλους μας.

Γλυκός ο πόνος, γιατί η Κυρία Λίλιαν δεν άφηνε περιθώρια για γκρίνιες, μικροκακίες και παρεξηγήσεις, αλλά ένα χαμόγελο ελπίδας και κουράγιου να μας οδηγεί στα δύσκολα, που η ζωή φειδωλά στους τυχερούς και άπλετα στους λιγότερο τυχερούς διαρκώς μας σερβίρει.

Είναι βέβαιο ότι η «Ευχή της» θα συνοδεύει με ανιδιοτελή αγάπη  όλους όσους γίναμε Οικογένειά της, και είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΕΚΑΤΟΣ

ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ