Ανεβαίνοντας πριν λίγες μέρες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης για την παρουσίαση σε κοινό της Πανεπιστημιακής μου εργασίας ”Η Θεατρική Τελετουργία· με έμφαση στην τελετουργία του Θεατρικού Ενδύματος και η μέσω αυτών εξέταση των βασικών Σκηνικών Παραμέτρων”, διαπίστωσα για άλλη μια φορά πόσο προνομιούχα είναι η σχολή μου, η Σχολή Καλών Τεχνών τού Τμήματος Θεάτρου απ’την οποία -εκτός της Δραματικής Σχολής τού Θεάτρου Τέχνης- προέρχομαι.
Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στο περιβάλλον της σχολής· που αντί της συνηθισμένης μαζικής ”εκφραστικότητας” που αποτυπώνεται στον εν γένει Ελληνικό Πανεπιστημιακό κτηριακό ”διάκοσμο”, συναντάει κανείς εδώ μια αισθητική καλλιτεχνική όαση, που προδιαθέτει σε θετική ψυχολογική διάθεση και σε ανάλογη -επάνω στα διδασκόμενα αντικείμενα τέχνης- μορφωτική ανέλιξη:
Σκηνοθεσία, Υποκριτική, Ζωγραφική, Πλαστική, Μουσική, Χορό, Σκηνογραφία, Ενδυματολογία, Κινηματογράφος, Θεατρικός Φωτισμός, Εικαστικές Παρεμβάσεις και Εγκαταστάσεις, Ιστορία Θεάτρου και Τέχνης, Παιδαγωγική του Θεάτρου, Παιδικό Θέατρο, Θεωρητική Συγκρότηση,
Σύγχρονα Παγκόσμια Ρεύματα Θεάτρου και Τέχνης, Συγκρότηση και Λειτουργία Πολιτισμικών Μονάδων και Οργανισμών, μέσα στο ευρύτερο οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό γίγνεσθαι, κ.λ.π.
Οι δεξιότητες των φοιτητών της Σχολής έχουν αποτυπωθεί εύγλωττα στους τοίχους της Σχολής·
είτε σαν ζωγραφική είτε σαν εικαστικές παρεμβάσεις. Σαφής ατμόσφαιρα θεατρικότητας·
χρήση διαφόρων ρευμάτων εικαστικής τεχνοτροπίας· εικαστικά σχόλια κοινωνικής κριτικής· σκηνές από την ιστορία και λοιπά.
Παίρνει κανείς μια ιδέα από τις φωτογραφίες που παρατίθενται, σε αντιπαραβολή με μια φωτογραφία-δείγμα του σημερινού εν γένει ζοφερού Πανεπιστημιακού τοπίου.
Κοιτάζοντας σκεπτικός αυτήν την τελευταία φωτογραφία, δεν θα αναφέρω σαν αντίθετο παράδειγματο ποιές συνθήκες αισθητικής επικρατούν σήμερα στα Ευρωπαικά Πανεπιστήμια, όπου παρόμοια μη αισθητικά φαινόμενα, έχουν ξεπερασθεί πριν από πάρα πολύ καιρό.
Οχι· θα μείνω σε συμφωνία με τον Έλληνα φοιτητή, που είναι σάρκα από την σάρκα μου·
και χωρίς να του κάνω εύκολη κριτική θα τον κατανοήσω· κι αν θελήσει θα τόνε κουβεντιάσω.
Ξέρω, πως δεν είναι η έλλειψη αισθητικής μέσα του που τον σπρώχνει να ανοσιουργεί.
Είναι αντίθετα ακριβώς η υπαρξή της, που επειδή δεν βρίσκει πλαίσιο και λόγο να εκφρασθεί, αποχαλινώνεται αρνητικά, και μέσα σε έναν περίγυρο ζωής όπου του έχουν στερήσει τα πάντα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται την ζωή και λειτουργούν την πρακτική της βαρβαρότητας -στις σχέσεις τους, στους οικείους τους, στο περιβάλλον τους- όχι γιατί δεν έχουν τίποτα μέσα τους, αλλά επειδή έχουν ίσως πάρα πολλά· μια πληγωμένη άνοιξη ανεκπλήρωτη.
Συμφέρει πάντως κάποιον, να εξομολογείται έτσι δημόσια στους τοίχους την εσωτερική του ανορθογραφία, από έναν που πάει με καλλιγραφημένες συμπεριφορές να την καλύψει.
Μοιάζει έτσι σαν ένα από κείνα τα παλιά ραδιόφωνα, που η ολοκληρωτική αποσύνθεση του σε εξαρτήματα και λυχνίες, ενώ δείχνει σαν διάλυση, φέρνει ολένα πιο κοντά στον πληρέστερο καθαρισμό και σε μια αποκαταστημένη λειτουργία.
Κάποτε κουράζεται κανείς από την πραγματική έρημο· κουράζεται να στερεί από τον εαυτό του την ομορφιά επειδή κάποιοι του κρύβουν τον ήλιο· κουράζεται να δρά αντιδραστικά, απαντώντας με περισσότερο σκοτάδι, στο σκοτάδι που του προσφέρουν· και είναι τότε ακριβώς η έρημος που διψάει για νερό…!
Αυτά για τους καλοπροαίρετους· την αγαθή εύφορη ταλαντούχα γη.
Διότι κατά τα άλλα υπάρχει και αυτό που ονομάζουμε : ”ο φασισμός των ατάλαντων”· που δεν πέρασε δυστυχώς ποτέ μέσα τους αυτό που λέει ο Ντοστογιέφσκι ”η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”·
και που εννοούν εν ονόματι τού να ”εκφρασθούν”, να μην αφήσουν ήσυχο κανέναν ν’ανασάνει· ξεκινώντας από την οπτική ρύπανση και προχωρώντας σε κάθε άλλου είδους κοινωνική βαρβαρότητα.
Ως πότε; λεπταίσθητοι και ανυπότακτοι φίλοι μου …
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
