Tου Αλέξανδρου Αλεξάκη*
Για την ανάγκη ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς πολλά έχουν γραφτεί, λεχθεί και αναλυθεί τα τελευταία χρόνια. Σε μια νέα προσπάθεια αναζήτησης κοινού «βηματισμού» έχουν μπει για ακόμη μια φορά κόμματα, κινήσεις, στελέχη και πολίτες του προοδευτικού χώρου. Αποτελεί χρέος όλων των προοδευτικών δυνάμεων να ξεπεράσουν διαφορές του παρελθόντος και να ξαναθυμηθούν όλα εκείνα που τους ενώνουν. Για να έχει όμως προοπτική και επιτυχία ένα τέτοιο εγχείρημα υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να συζητηθούν πριν απο οποιαδήποτε άλλη ενέργεια. Αναφέρομαι φυσικά στην διάθεση αυτοκριτικής για τα όποια λάθη του παρελθόντος – για όλα εκείνα που διαδραματίστηκαν και έφεραν τον προοδευτικό χώρο στην σημερινή κατάσταση.
Για να επανακτήσει ο προοδευτικός χώρος την δυνατότητα να παρεμβαίνει και να επηρεάζει, οφείλουμε όλοι να καθήσουμε κάτω και να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα. Να κοιταχτούμε στα μάτια, να υπερβούμε τους εαυτούς μας και να συμφωνήσουμε ότι η χώρα έχει ανάγκη από ένα νέο αφήγημα, από μια νέα αρχή. Μια νέα συμφωνία αξιών, μία αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση για την οριστική έξοδο απο την κρίση. Ένα Ελληνικό σχέδιο που θα δώσει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και θα δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να ξαναπαραχθεί πολιτική σκέψη, λόγος και δράση.
Να κατανοήσουμε ότι οι έλληνες δημοκράτες δεν μετακινήθηκε μαζικά στον Σύριζα ένα χρόνο πρίν, μετά απο μια περίοδο δεκαετιών όπου όλα ήταν ρόδινα και αγγελικά πλασμένα. Μετακινήθηκε μετα απο χρόνια εξαθλίωσης, λιτότητας, ανθρωπιστικής κρίσης και καταρράκωσης του Συντάγματος. Να αποδεχτούμε ότι στην ήττα αυτή συνέβαλλε και ένα μεγάλο κομμάτι του προοδευτικού χώρου, το οποίο λάκισε την ώρα της μεγάλης μάχης. Την ιστορική στιγμή που η παράταξη όφειλε να διαφυλάξει την ιστορία της και το έργο της, μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες, κάποιοι αρκέστηκαν στην διαφύλαξη των βουλευτικών και υπουργικών τους εδράνων. Και έτρεξαν οι μισοί να γίνουν ουρά της ΝΔ και πολιτικοί αιμοδότες του ΣΥΡΙΖΑ οι υπόλοιποι. Δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα του μεσοπρόθεσμου, αλλά κατανόησαν και υπέγραψαν μετέπειτα το τρίτο αριστερό μνημόνιο. Χαρακτήρισαν ανερμάτιστες τις πολιτικές της διετίας 2009-2011, αλλά δεν είχαν ενστάσεις να γίνουν Υπουργοί του Σαμαρά.
Σε μια ουσιαστική νέα αρχή, που την έχει ανάγκη ο τόπος, χωράνε όλοι όσοι έχουν την διάθεση να διαμορφώσουν μια νέα πολιτική κουλτούρα, που θα ανοίξει το δρόμο για την ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος, με νέες ιδέες, αρχές και αξίες. Όλες εκείνες οι δυνάμεις του χώρου που κινούνται σε μία προοδευτική λογική και είναι έτοιμες να αγωνιστούν για την Δημοκρατία, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την Ευρωπαϊκή συμπόρευση. Δυνάμεις οι οποίες έχουν κατανοήσει το πρόβλημα της χώρας και έχουν πρόταση για το τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε ζωντανοί από την «καταιγίδα» της κρίσης.
Σε αυτό το εγχείρημα δεν έχουν θέση όσοι δεν έχουν κατανοήσει τα πραγματικά αίτια της συρρίκνωσης.
Όσοι δεν έχουν κατανοήσει ότι ο εναγκαλισμός με δυνάμεις της συντήρησης συνέβαλαν στην σημερινή κατάσταση.
Όσοι συμβιβάστηκαν με κατεστημένα, πελατειακές αντιλήψεις και φαινόμενα αδιαφάνειας.
Όσοι απέτυχαν να απελευθερώσουν τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις και την δημιουργία ενός κράτους που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Όσοι ευθύνονται για την απώλεια της εμπιστοσύνης του Ελληνικού λαού γιατι βρέθηκαν αιχμάλωτοι συμφερόντων, αντιλήψεων και πρακτικών που έχουν καλλιεργηθεί διαχρονικά.
Όσοι ταυτίστηκαν με βαρωνείες και συμπεριφορές οι οποίες δεν συνάδουν με την ιστορία του χώρου.
Όσοι αναλώθηκαν σε διαπραγματεύσεις έναντι ανταλλαγμάτων αλλά και σε ανήθικες πολιτικές.
Έξι χρόνια μετά συνεχίζουμε θεατές στο ίδιο έργο, ενώ για ακόμα μια φορά η χώρα βρίσκεται σε οριακό σημείο. Έξι χρόνια χαμένα, όπου θυσιάστηκαν τα πάντα για να κτιστούν πολιτικές καριέρες και λαβώθηκε θανάσιμα η Δημοκρατία με την ανατροπή ενός εκλεγμένου πρωθυπουργού. Πρέπει να τελειώσουμε με αυτή την εποχή και να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας μας. Πρέπει να συγκροτηθούν δυνάμεις κοινωνικές και πολιτικές που δεν θα βασίζονται σε ψεύτικες υποσχέσεις αλλά σε ένα ρεαλιστικό όραμα για τη πατρίδα.
Οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου πρέπει να ακούσουν, να αφουγκραστούν και να καταλάβουν τις απαιτήσεις της κοινωνίας που έχει πλέον αλλάξει ριζικά. Της κοινωνίας η οποία έχει εξαθλιωθεί απο την συνεχιζόμενη κρίση και έχει χάσει την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα. Της κοινωνίας που έχει ανάγκη απο μια αξιόπιστη προοδευτική πρόταση, που θα την εμπνεύσει και θα την συγκινήσει. Αν μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτή την ιστορική ευθύνη και καταφέρουμε να εμφυσήσουμε στην συνείδηση των πολιτών, τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος, τότε ίσως κάποια στιγμη αποκατασταθεί η χαμένη τιμή και αξιοπρέπεια μας.
* στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών
