Σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, που ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μαίνεται, που εκατομμύρια ξεριζωμένοι πλημμυρίζουν τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης, που οι ανταγωνισμοί των κεφαλαίων για κυριαρχία εκδηλώνονται με όλο και μεγαλύτερη λύσσα, ενώ η επίθεση της αστικής τάξης, της κυβέρνησής της και όλης της καπιταλιστικής αντιπολίτευσης ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα διαρκεί, το νόημα της 25ης Μαρτίου δεν είναι η παγίδα της ”εθνικής ομοψυχίας”. Έχει σύγχρονο περιεχόμενο:

Τότε, φορέας – ηγέτης της κοινωνικής προόδου ήταν η αστική τάξη ενάντια στο φεουδαρχικό – οθωμανικό ζυγό και τους ντόπιους συμμάχους του.

Εδώ και έναν αιώνα, φορέας – ηγέτης της προόδου, σε όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού, είναι η εργατική τάξη.

Η ταξική πάλη συνεχίζεται. Είναι ο μοχλός που κινεί την ιστορία μπροστά. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων, οργανώνοντας τη συμμαχία και τον αγώνα τους μπορούν να βαδίσουν σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και με αποδέσμευση από τη σύγχρονη ”Ιερά Συμμαχία”, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αυτός ο δρόμος μπορεί να αντιμετωπίσει την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία που καλλιεργείται από εκείνους που ”εξυμνούν” το λαό για το 1821, αλλά που σήμερα τον θέλουν στη στάση του ”σφάξε με αγά ’μ, ν’ αγιάσω”