Είτε η πέτρα πάει στο αυγό, είτε το αυγό στην πέτρα, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: Το αυγό σπάει. Όσοι αντιμετωπίζουν τον κύριο Σόιμπλε και την κυρία Μέρκελ ως εταίρους και όχι ως σκληρούς δανειστές, κάνουν λάθος. Όπως επίσης κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι έχουν έστω και έναν εταίρο σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Χώρες μάλιστα όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είναι αυτές οι οποίες υπέφεραν και υποφέρουν για να έχουν σε τάξη τα δημοσιονομικά τους και συνεπώς είναι σίγουρα απέναντί μας!
Έτσι, ενώ με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία είχαμε την ίδια περίπου αφετηρία, σήμερα η απόδοση του δεκαετούς ομόλογου της Ισπανίας είναι 1,41%, της Πορτογαλίας 2,06%, της Ιταλίας 1,54%, της Ιρλανδίας 0,7% και της Ελλάδας 11.5%. Τα ασφάλιστρα κινδύνου δε για πτώχευση της χώρας είναι στο 70%! Άραγε θα καταλάβουμε ποτέ ότι δεν μας φταίνε μόνο οι Ευρωπαίοι;
Η προσέγγιση λοιπόν προς δανειστές δεν γίνεται με εμφανή έπαρση και άνετο “fad” στυλάκι. Γιατί όσο άνετη πολιτική ασκείς, άλλο τόσο άνετα και «ηρωικά» μπορεί να οδηγηθείς στο απευκταίο για όλους δημοψήφισμα: Ευρώ ή δραχμή.
Θα πρέπει όμως να παραδεχθούμε, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει μία πρωτόγνωρη δυναμική για ελληνική κυβέρνηση και τα περισσότερα των αιτημάτων του είναι και δίκαια και λογικά.
Δυστυχώς όμως, καμιά φορά αλλού ξεκινάς να πας και αλλού σε βγάζει ο δρόμος, γιατί απλούστατα δεν γνώριζες με τι ήταν στρωμένος και εσύ δεν ήσουν καλά «ντυμένος»!
Βέβαια, για τα σημερινά χάλια της Ελλάδας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία ευθύνη, εξ άλλου όπως είπε και ο Σόιμπλε, «Το 4,5% ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα και το ισχύον μνημόνιο υπεγράφη από προηγούμενη δημοκρατικά εκλεγείσα κυβέρνησή σας».
Η χώρα όμως θα κερδίσει τα μέγιστα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δείξει την ίδια δυναμική στο εσωτερικό που δείχνει και στο εξωτερικό, αν κατορθώσει να διορθώσει το θλιβερό επενδυτικό περιβάλλον, τη σαθρή δημόσια διοίκηση και χαράξει έστω και σε γενικές γραμμές ένα εθνικό αναπτυξιακό πρόγραμμα. Σε αυτή την περίπτωση η χώρα δεν θα έχει ανάγκη ούτε να εκβιάζει ούτε να εκβιάζεται. Δυστυχώς, τα πρώτα σημάδια στο εσωτερικό δεν είναι ενθαρρυντικά. Κουβέντα δεν ακούω να γίνεται για ενθάρρυνση επενδύσεων, που χωρίς αυτές ανάπτυξη δεν υπάρχει, παρά μόνο παροχές. Έτσι κάθε μέρα που περνάει αρχίζει και με κυριεύει ένας φόβος. Μήπως τελικά φύγαμε από τους ανεπαρκείς και πέσαμε στους ανυποψίαστους;
Σημείωση
Την Τετάρτη ο κύριος Ντράγκι –σίγουρα σε συνεννόηση με την κυρία Μέρκελ- χτύπησε στην κυβέρνηση το πρώτο καμπανάκι και μου θύμισε το κουδούνι του σχολείου μου. «Αρκετά παίξατε, πίσω στα θρανία σας…!». Μόνο που το καμπανάκι ισχύει και γι’ αυτόν που το χτυπάει! (Έτσι θα λένε στο ΣΥΡΙΖΑ)!
