ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

(Ευαγγέλιον Μάρκ. 32 – 45)

«Iδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»

Ο Κύριος ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα, προχωρεί σταθερά προς την ύψιστη και ακατάληπτη θυσία διά την πολλή του αγάπη προς τον άνθρωπο, διά το ύψιστον έργον της σωτηρίας των ανθρώπων που το ανέλαβε ο ίδιος σαν καθήκον Του. Σαν Θεός εγνώριζε λεπτομερώς όσα έμελε να του συμβούν στα Ιεροσόλυμα. Εμπρός του πέρναγαν σαν κινηματογραφική ταινία, η σύλληψις, οι εξευτελισμοί, ο σταυρός. Και όμως εστήριξε το πρόσωπο αυτού προς τα Ιεροσόλυμα, λέει ο Ευαγγελιστής. Σταθερά, ακλόνητα βάδισε για να πιή το ποτήριο, το πικρότερο ποτήριο που υπήρξε και θα υπάρξη ποτέ στον κόσμο. Να βαπτισθή μέσα στο άχραντο αίμα του. Η οδός του καθήκοντος είναι συχνά, πορεία αιματηρή και γι΄αυτό λίγοι την ακολουθούν, οι περισσότεροι την παρακάμπτουν ή την αρνούνται!

Η εποχἠ μας χαρακτηρίζεται από την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και την άρνηση των καθηκόντων μας. Ο άνθρωπος ανεβαίνει, πλουτίζει, γίνεται ισχυρός, όταν ξέρει να διεκδική τα δικαιώματά του και περισσότερα δικαιώματα απ΄όσα έχει και να καταπατή τα καθήκοντα, που η συνείδησίς του και ο νόμος του Θεού του επιβάλουν.

Το δικαίωμα του κέρδους είναι νόμιμο, αλλά και το καθήκον της τιμιότητος θεϊκό. Ο σύγχρονος άνθρωπος όχι μόνον υπεραμύνεται τούτου του δικαιώματος, αλλά και το θεοποιεί, ενώ το καθήκον της τιμιότητος το καταπατεί. Έχει δικαιώματα ο σύζυγος ή η σύζυγος στο σπίτι, πρέπει τα παιδιά να τους σέβωνται, να τους ακούνε, δικαιώματα, που συχνά τα απαιτούν, ενώ παραμελούν τα καθήκοντα, που η συνείδησις και ο θείος Νόμος επιβάλουν, όπως τα καθήκοντα της πιστότητος, της ανοχής και μακροθυμίας.

Και το αποτέλεσμα μιας τέτοιας νοοτροπίας, που τείνει να επικρατήση παντού είναι η υποβίβασις της ηθικής στάθμης του καιρού μας, είναι οι αγώνες για την κατάκτησιν και άλλων δικαιωμάτων, που φέρνουν συγκρούσεις και δημιουργούν τις σύγχρονες αναστατώσεις. Αλλ΄ έρχεται για άλλη μια φορά στο διάβα της ζωής μας το μοναδικό παράδειγμα του θείου Διδασκάλου η εμμονή στο καθήκον. Εμμονή μέχρι θυσίας, θυσίας σταυρικής, για να μας τονίση την εμμονή στα καθημερινά μας καθήκοντα.

Για να ακολουθήση ο άνθρωπος τη γραμμή του καθήκοντος, πρέπει να υπερπηδήση μερικά εμπόδια.

Πρώτα το εμπόδιο που προβάλλει ο ίδιος ο εαυτός μας. Ο ατομισμός μας λέει : « Κοίταξε τον εαυτόν σου! Μην γίνεσαι σκλάβος των άλλων. Υπερασπίσου τα δικαιώ -ματά σου, αν θέλης ν΄ ανέβης, να πλουτίσης ». Αλλ΄ αυτός είναι ο κατώτερος εαυτός μας. Ενώ ο καλός εαυτός μας, η φωτισμένη συνείδησις, μας σπρώχνει προς το καθήκον, προς την προσφορά για το καλό του συνανθρώπου μας. Από εμάς εξαρτάται την πρώτη φωνή να παρατρέξουμε και ν΄ ακούσουμε του Θεού την φωνή!

Πρέπει όμως επίσης να υπερνικήσουμε και τις δυσκολίες, που οι γύρω μας παρουσιάζουν. Με πολλή προχειρότητα και επιπολαιότητα μερικοί λένε : « Άδικα κάνεις το καθήκον σου καϋμένε! Οι κόποι σου πάνε χαμένοι. Δεν θα σου δώσουν βραβείο γι΄αυτά που κάνεις! » Και πολλές φορές έτσι συμβαίνει.

Η μάνα κάνει το καθήκον της θυσιάζοντας το παν για το σπίτι και τα παιδιά της. Να όμως που οι κόποι της μερικές φορές δεν αναγνωρίζονται ούτε από το σύζυγο, ούτε από τα παιδιά. Ο έμπορος που θα ζητήση να εφαρμόση το καθήκον της δικαιοσύνης, ίσως δεν θα ακούση επαίνους, συχνά μάλιστα θα τον ψέξουν οικείοι, συγγενείς, φίλοι. Συχνά δεν αμοίβεται ο άνθρωπος του καθήκοντος.

Το καθήκον όμως που του επιβάλλει ο θείος Νόμος και η φωτισμένη του συνείδησις ο πιστός το εκπληρώνει γιατί είναι θέλημα Θεού.

Αλλά ποιος μπορεί να εμπνεύση στον σύγχρονο άνθρωπο την έννοια του καθήκοντος, που φθάνει στην θυσία; Κανένα ανθρώπινο μέσο. Μόνο η θερμή και ακλόνητη πίστη στον Θεό μπορεί να δείξη στον άνθρωπο της εποχής μας τον δρόμο του καθήκοντος. Μόνο ο άνθρωπος που έχει στραμμένο το βλέμμα του συνεχώς στην κορυφή του Γολγοθά, στον Σταυρό του Κυρίου, μπορεί κάθε καθήκον να πραγματοποιήση.

Και είναι αυτό η μεγαλύτερη πνευματική νίκη, στην τόσο « πεζή » εποχή μας.

Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Ιεροκήρυκας

Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας