Του π. Σπυρίδωνα*

Τα είχε όλα στο ευλογημένο σπίτι του πατέρα. Δεν του έλειπε τίποτε.  Ο νεότερος, όμως, υιός της παραβολής δεν το έβλεπε. Είχε τυφλωθεί από το πάθος. Ο νους, θολωμένος καθώς ήτο, δεν μπορούσε να σκεφθεί τίποτε απ’ όλα όσα του έλεγε ο αρχηγός του σπιτιού, ο πατέρας. Αυτός επίμονα ζητούσε ότι του ανήκε. Η κατάληξη όλων των συζητήσεων, πριν αναχωρήσει για τη μακρινή χώρα της ασωτίας, ήταν η ίδια. «Δόσ’ μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας». Όταν όμως «διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού, ζων ασώτως», όταν άρχισε να στερείται και επεθύμει να γεμίσει την κοιλίαν του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι που βοσκούσε, τότε θυμήθηκε το πατρικό του σπίτι. Μέσα στη φοβερή μοναξιά του, στη τρομερή ανία του εσωτερικού του κόσμου, νοσταλγικά στρέφεται την οικογένειά του. Πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν με το παραπάνω ψωμιά και φαγητά, εγώ δε χάνομαι από την πείνα! Σπίτι μου, που σ’ άφησα, τι κακό που έκανα! Έτσι, βλέπουμε τι σημαντικό ρόλο έπαιξε στην επιστροφή του ασώτου υιού η αγάπη του πατέρα του, η ατμόσφαιρα της οικογένειάς του. Και δεν είναι μοναδικό το φαινόμενο. Πολλά άσωτα παιδιά ηύραν ξανά το δρόμο τους με την βοήθεια του σπιτιού των. Το σπίτι βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις όταν είναι:
σπίτι μονιασμένο.
Μια οικογένεια διαλελυμένη σπρώχνει τα παιδιά της στις εκτροπές και το έγκλημα. Έχουμε τόσα παραδείγματα καθημερινώς. Συχνά, λέγουν εκείνοι που ασχολούνται με το δράμα της σημερινής νεολαίας ότι η γενεά μας είναι «γενεά χωρίς γονείς». Πράγματι, έχουμε πολλές περιπτώσεις που οι γονείς «λείπουν» στην αγωγή των παιδιών τους. Είναι, καταρχάς, όλες εκείνες οι περιπτώσεις των χωρισμένων γονέων. Το θέμα είναι χιλιοειπωμένο. Είναι, όμως, και οι περιπτώσεις που δεν έχουμε διαζύγιο ή ορφάνια, αλλά οι γονείς «λείπουν» με την πλήρη αδιαφορία τους. Και το εκπληκτικό είναι πως η αδιαφορία για τα παιδιά δεν είναι από τη στέρηση, που κάνει τους γονείς να ρίχνονται στη βιοπάλη. Το φαινόμενο αυτό είναι συχνότερο στους εύπορους. Εκεί, βλέπουμε πολλές φορές, όχι μόνο αδιαφορία για την αγωγή των παιδιών, αλλά και ανοχή, ίσως δε και επιδοκιμασία, στις αταξίες τους.
Μια, όμως οικογένεια που είναι παρούσα στα παιδιά της, ένας πατέρας που τον αισθάνονται στο σπίτι και μια μητέρα που σκεπάζει κάτω από τις στοργικές της φτερούγες τα σπλάγχνα της, δημιουργεί στις ψυχές ένα ηθικό κλίμα. Η χριστιανική αγωγή ριζώνει μέσα στις ψυχές των παιδιών. Έτσι, όταν θα έλθει η κρίση της νεότητος, όταν το παιδί βρεθεί οδηγημένο από την αμαρτία, σε «χώρα μακρυνή», όπως συνέβη με τον «άσωτο υιό», η καλή ατμόσφαιρα του σπιτιού σα μαγνήτης θα τραβά τον παραστρατημένο στην αφημένη και χαμένη ευτυχία του. Όσοι λοιπόν γονείς, που έδωσαν το αίμα της καρδιάς τους για τα παιδιά τους κι εκείνα τους απογοήτευσαν με τις αταξίες τους, ας μην απελπισθούν. Στο σπίτι του πατέρα τους θα γυρίσουν μια μέρα οι «οργισμένοι νέοι». Το σπίτι το μονοιασμένο, με αόρατα νήματα τους κρατεί. Δεν λησμονούν οι «άσωτοι υιοί» την οικογένεια που την ζεσταίνει η αγάπη,
το αγαπημένο σπίτι.
Πολλές τέρψεις ηύραν όλα αυτά τα άμυαλα παιδιά στις χώρες με τα πολύχρωμα φώτα. Τα θελκτικά θεάματα και τα μαγευτικά τραγούδια. Ένα πράγμα όμως δεν ηύραν, την αγάπη. Πολλοί υποσχέθησαν ότι θα τους χαρίσουν αυτό το θείο δώρο. Μάταια όμως. Αντί αγάπης ηύραν ατομισμό και μίσος. Η άδολη, η ανυπόκριτη αγάπη δεν φύεται στα λασπόνερα της αμαρτίας, γιατί αγάπη είναι ο Θεός. Πως ο άγιος των αγίων, ο άσπιλος και αμόλυντος Κύριος να είναι μέσα στο βούρκο της αμαρτίας; «Τις κοινωνία φωτί προς σκότος;». Έτσι, η ψυχή που είναι πλασμένη από το Θεό και δημιουργό της να αγαπά και να ανταγαπάται, δεν ευρίσκει ηρεμία, στη «μακρινή χώρα». Αισθάνεται πως ασφυκτιά μακρυά από το σπίτι του πατέρα της. Φωνάζει γι’ αυτό δυνατά «λιμώ απόλλυμαι», χάνομαι. Λίγη αγάπη, λίγη καλοσύνη. Όλοι γύρω τώρα ωσάν ύαινες ουρλιάζουν και ζητούν να κατασπαράξουν την ψυχή και το σώμα. Τότε ο άνθρωπος της αποστασίας κάθεται «κατ’ έναντι του παραδείσου» που έχασε και οδύρεται. Τι έχει να ελπίζει από τη συνέχεια της άσωτης ζωής; Τι να περιμένει τώρα σ’ αυτή την αθλιότητα; Ο άσωτος κάθε εποχής προσπαθεί τότε να μαζέψει τις αναμνήσεις του για να ζεστάνει την καρδιά του. Και η ανάμνηση ενός σπιτιού αγαπημένου, που άφησε, του δίνει κουράγιο για να πει: «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ, πάτερ ήμαρτον». Πράγματι, η πατρική καρδιά πάντα κρύβει αγάπη πολύ για όλα τα παιδιά της, μα περισσότερο για τα αδύνατα παιδιά.
Παιδιά, που σας παρέσυρε η ανεμοζάλη του κακού, γυρίστε πίσω στο σπίτι σας. Δεν θα κωφεύσουν στο κτύπημά σας οι γονείς σας. Σας αγαπούν. Σας περιμένουν. Έχουν βγει ήδη στο δρόμο να σας γυρεύουν. Όλα θα τα συγχωρήσουν με την μετάνοιά σας, όπως ο ευσπλαχνικός πατέρας της παραβολής. Και σεις γονείς που είσθε εικόνες του ουράνιου Πατρός δώσετε το φίλημα της αγάπης σας στα σπλάχνα σας και σκεπάστε τα με τη στοργή σας.
*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Ιεροκήρυκας
Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας