Οι εργαζόμενοι βρίσκονται ένα βήμα πριν την κάλπη. Είναι πολλές χιλιάδες οι λαϊκές – εργατικές οικογένειες που πραγματικά σκέφτονται τι να κάνουν. Η θέση τους είναι δύσκολη. Είναι εργατικές – λαϊκές οικογένειες που έχουν χτυπηθεί αλύπητα από την καπιταλιστική κρίση, τη στρατηγική του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υλοποίησε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, την πολιτική των μνημονίων. Μπροστά στην αγωνία της επιβίωσης, μπροστά στο άγχος της επόμενης μέρας των εκλογών, η αγανάκτηση για τη σημερινή κατάσταση μπορεί να οδηγήσει στη σκέψη: «Να φύγουν αυτοί που κυβερνούν και βλέπουμε…». Με την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο μπορεί να συμβεί εάν απαλλαγούν από αυτούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση και τη θέση τους πάρουν οι επόμενοι. Και επιπλέον σκέφτονται: «Πόσο χειρότεροι μπορεί να είναι οι επόμενοι;».
Πρέπει όμως να σκεφτούν: Πόσες και πόσες φορές ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς με την ίδια λογική, έδιωξαν τους νυν και έφεραν τους επόμενους; Πόσες και πόσες φορές στο παρελθόν έφυγαν αυτοί που κυβερνούσαν και ήρθαν οι νέοι «σωτήρες»; Και, τελικά, πόσες φορές οι «σωτήρες» αποδείχτηκαν στη συνέχεια οι «χειρότερες κυβερνήσεις από όλες», για να έρθουν οι επόμενοι και πάει λέγοντας… Κι όσοι επόμενοι κι αν ήρθαν τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο για τη ζωή όλων αυτών των χιλιάδων εργατικών οικογενειών. Το αντίθετο. Η ζωή χειροτέρευε… Η λογική του «…να έρθουν οι επόμενοι και βλέπουμε» μέχρι σήμερα δεν βοήθησε το λαό να αναμετρηθεί με την αντιλαϊκή πολιτική.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ποιοι όμως είναι οι τωρινοί «επόμενοι»; Πολύ πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ με όποια κόμματα συμμαχήσει. Ποια είναι πολιτική τους; Τι θα μείνει στους εργαζόμενους, στους νέους, στους φτωχούς επαγγελματίες και αγρότες; Μήπως οι επόμενοι δεν θα εφαρμόσουν πολιτική στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μήπως δεν θα επιδοτήσουν επιχειρηματίες; Μήπως δεν θα διαπραγματευτούν με τους μηχανισμούς της ΕΕ τους όρους που ο λαός θα πληρώσει το χρέος το οποίο δεν δημιούργησε ο ίδιος; Μήπως τα ψίχουλα που μπορεί να δώσουν θα λύσουν το πρόβλημα των λαϊκών νοικοκυριών; Οχι. Και πάλι όλες αυτές οι οικογένειες θα έχουν μπροστά τους το τραγικό δίλημμα «να πληρώσω για πετρέλαιο ή για φάρμακα; Για λίγο κρέας ή για το εμβόλιο του παιδιού; Να είμαι άνεργος ή να δουλέψω τρεις μέρες το μήνα και να ‘μαι κι ευχαριστημένος;». Αλήθεια, μπορεί να υπάρχει ζωή έτσι; Γιατί οι σημερινοί μπορεί να έχουν φύγει, δεν θα έχουν φύγει όμως το κεφάλαιο, η ΕΕ, τα μονοπώλια, το αντεργατικό – αντιλαϊκό πλαίσιο, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ. Αυτά θα είναι εδώ και με τους «επόμενους».
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, όλοι όσοι σκέφτονται τους «επόμενους» να σκεφτούν ότι από τέτοιους «σωτήρες» έχουν χορτάσει. Ο δρόμος ο δικός τους βρίσκεται πέρα από «επόμενους» και «προηγούμενους» διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής. Βρίσκεται στην οργάνωση σήμερα της δικής τους δυνατής εργατικής – λαϊκής αντιπολίτευσης σε όλα αυτά που θα είναι εδώ την επόμενη μέρα των εκλογών, ανοίγοντας το δρόμο της λαϊκής συμμαχίας και της πάλης για την ανατροπή. Γι’ αυτό στις 26 Γενάρη χρειάζονται δυνατό ΚΚΕ.
ΝΕ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ & ΙΘΑΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
