Αηδία, Αγανάκτηση και οργή είναι τα συναισθήματα που διακατέχουν την θαλασσοδαρμένη τάξη μας, των ναυτικών, ιδιαίτερα των συνταξιούχων, για την βάρβαρη συμπεριφορά διαχρονικά, της πολιτείας απέναντι μας.
Απέναντι σ’εκείνους που με το συνάλλαγμά τους, οξυγόνο στη ρημαγμένη απ’τον πόλεμο πατρίδα, την βοήθησαν όσο κανείς άλλος να σταθεί στα πόδια της. Συνάλλαγμα – οξυγόνο που κερδιζόταν σ’ένα επάγγελμα αφύσικο, επικίνδυνο, στο οποίο κανείς στεριανός δεν θα άντεχε για πολύ.
Κι’όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου συνταξιοδοτηθήκαμε για να ζήσουμε κιέμείς, έστω και αργά, μια φυσιολογική ζωή, κοντά στα παιδιά μας και στην γυναίκα μας, που ως τότε σχεδόν ποτέ δεν είχαν γνωρίσει πατέρα και σύζυγο. Να ζήσουμε κάπως αξιοπρεπώς με την όποια σύνταξη μας αναλογούσε, συνήθως μικρότερη από όσα είχαμε πληρώσει στο συνταξιοδοτικό ταμείο μας, το ΝΑΤ.
Αποδείχτηκε όμως πως λογαριάζαμε χωρίς τον «ξενοδόχο». Χωρίς το πολιτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο, το οποίο από παλιά, ιδίως όμως τώρα τελευταία το παρακολουθούμε να συγκρούεται άγρια με την λογική, με την ηθική, με το αίσθημα δικαίου, με την πραγματικότητα.
Ανίκανοι πολιτικοί, ψεύτες, θρασείς, κυνικοί αμοραλιστές, κομπιναδόροι, παρέα με την αριστεροδεξιά πλουτοκρατία, αφού πλούτισαν από τις «νόμιμες» μίζες, την «αρπαγή» των δανεικών, το χάος στα δημόσια έργα, την μη πληρωμή φόρων, την παρακράτηση του ΦΠΑ και των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, βασιζόμενοι σε νόμους – σουρωτήρια και στην «μηχανή» των παραγραφών κι’εκμεταλευόμενοι την αδρανοποιημένη μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος λογική και κρίση της κοινωνίας, αλλά και ενθαρρυνόμενοι από τους συνεταίρους τους, τους τοκογλύφους αεριτζήδες « δανειστές», έχουν βάλλει στην μέγγενη τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις, με την ανεργία, την μείωση των μισθών και των συντάξεων – δικαιολογημένη ως ένα βαθμό για αρκετούς κυρίως στο Δημόσιο – και την αναίσχυντη συνεχή φορομπηχτική τακτική τους.
Για να μην θιγούν τα εκατομμύρια τους, είτε εδώ, είτε στους λεγόμενους φορολογικούς παραδείσους, κράτη και κρατίδια κανονικούς κλεπταποδόχους, επιστρατεύουν διάφορους «σοφούς» και «ειδήμονες» της κακιάς ώρας, για να μας πείσουν με το ανύπαρκτο κύρος τους, ότι το ξεζούμισμα της κοινωνίας είναι εθνική αναγκαιότητα, την ίδια ώρα που οι αποκαλύψεις για τις κομπίνες τους δεν έχουν τέλος. Την ίδια ώρα που εκατοντάδες συνέλληνες έχουν αυτοκτονήσει από απελπισία, την ίδια ώρα που χιλιάδες άλλοι υπάρχει κίνδυνος να τους ακολουθήσουν από το άγχος του τι μας ξημερώνει, την ίδια ώρα που όλοι αυτοί που εκπροσωπούν το «νέο» και το «ηθικό», σφυρίζουν αδιάφορα για όσες αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας δικαιώνουν απλούς πολίτες.
Όμως για το ποίοι φταίνε που φθάσαμε έως εδώ ούτε κουβέντα. Πώς να τολμήσουν την αλήθεια, ότι οι ίδιοι έχουν κατακλέψει, λεηλατήσει τα ασφαλιστικά ταμεία, κυρίως το δικό μας το ΝΑΤ, μέσω των διορισμένων δικών τους διοικήσεων, με προέδρους ναυάρχους του ΠΝ και του ΛΣ. Αλλά και πλήρης αδιαφορία για το πώς θα τα βγάλουμε πέρα καθώς με τις αναμενόμενες καινούργιες μειώσεις των συντάξεων μας θα απομείνει το 40%, απ’το οποίο πρέπει να ζήσουμε, να πληρώνουμε φόρους, το νοίκι – ΕΝΦΙΑ για το ίδιο μας το σπίτι, τις ηθικές υποχρεώσεις μας απέναντι στα άνεργα παιδιά μας και στα εγγόνια μας, μαθητές/σπουδαστές της κρατικής υποβαθμισμένης εκπαίδευσης, καθώς η ποιοτική ιδιωτική είναι για τα βαλάντια όλως αυτών που για τους περισσότερους η έννοια ηθική υποχρέωση είναι άγνωστη, όπως εξ’άλλου και η κοινωνική αλληλεγγύη, στο όνομα της οποίας μας έχουν ρημάξει τις συντάξεις. Αλληλεγγύη που για εμάς και τις οικογένειές μας, όταν ταξιδεύαμε, κανείς δεν έδειξε, αντίθετα μόνο εκμετάλλευση.
Και θα εξακολουθήσει αυτή η τακτική, όσο η τάξη μας δεν αντιδρά δυναμικά, όπως το κάνουν αποτελεσματικά άλλες τάξεις, όσο με την παθητικότητά μας τους ενθαρρύνουμε, όσο η αντίδραση μας περιορίζεται σε μισοκουβέντες στον δρόμο ή στα καφενεία, όσο κάθε προσπάθεια συσπείρωσης, ομαδικότητας, σαμποτάρεται από εμάς τους ίδιους, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε ακόμη κι’από σκοπιμότητα. Άπειρα τα παραδείγματα, καθημερινές σχεδόν οι αποδείξεις.
Η Ελλάδα του σήμερα, κάποτε φωτοδότης της οικουμένης, όπως την κατάντησαν οι μιμητές του Εφιάλτη, η Ελλάδα του σήμερα, του χωρίς αύριο, και της χαμένης ζωτικότητας όλων μας. Έστω και την τελευταία στιγμή ας αφυπνιστούμε και ας στηρίξουμε ενεργητικά με όποιο τρόπο ο καθένας μπορεί τις εξαγγελλόμενες από την ΠΝΟ απεργίες. Ζητάμε δε την κατανόηση της κοινωνίας, πρέπει όμως να καταλάβει την θέση ασφυξίας που μας έχουν οδηγήσει.
