Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου

Αν ο δικτάτορας της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, γνώριζε ελληνικά, θα είχε την δυνατότητα την Παρασκευή μετά το δημοψήφισμα να θαυμάσει και να ζηλέψει την ομοιομορφία και ομοφωνία των ελληνικών ΜΜΕ στο θέμα της βρετανικής ανεξαρτησίας. Στο δελτίο του Mega το θέμα ήταν οι «αντιευρωπαϊκές τάσεις» μιας και για το μεγάλο κανάλι η ευρωκρατία των Βρυξελλών είναι η Ευρώπη. Ενώ στο ΣΚΑΙ έγινε λόγος για τον «ιό των δημοψηφισμάτων που προωθούν οι ακραίοι».

Στην «Καθημερινή» γινόταν μια εξιστόρηση μιας «αντιευρωπαϊκής ιστορίας», τα δημοψηφίσματα, ενώ η «Αυγή» έκανε λόγο για τα στελέχη του Brexit που συμπεριλάμβαναν «ακροδεξιούς, ξενοφοβικούς και ανοιχτά ρατσιστές.» Αυτή ιδεολογική συμφωνία μεταξύ «Αυγής» και «Καθημερινής» θα τρόμαζε ίσως και τον Κιμ Γιονγκ Ουν, αλλά στην ιδιαίτερη ελληνική πραγματικότητα αυτό το γεγονός περνά απαρατήρητο.

Ας μην ξεχνάμε το περσινό ελληνικό δημοψήφισμα και την ομοιότητα του πολιτικού πυρήνα του Ναι και του Όχι στο συγκεκριμένο ζήτημα. Με τους πρώτους να υποστηρίζουν «ας πάρουμε όσα μας δίνουν» και τους άλλους «ας ψηφίσουμε να μας δώσουν περισσότερα.» Είχαμε δηλαδή ένα δημοψήφισμα παραλλαγές του ζήτουλα. Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης είναι προφανές ότι η ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Βρετανία ήταν νοητικά μη προσβάσιμη στο ελληνικό κατεστημένο μιας και αφορούσε πολιτικές έννοιες όπως ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, εθνική κυριαρχία και όχι κονδύλια και δάνεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο κ. Τσίπρας, που ενσαρκώνει το πλατωνικό ιδεώδες της πασοκαρίας, μίλησε για «ακραίες επιλογές της λιτότητας που διεύρυναν τις ανισότητες», διαφημίζοντας ταυτόχρονα την άγνοια του για την ουσία της πολιτικής διαμάχης στην Βρετανία, αλλά και την άγνοια του για τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη που μόλις είχαν χειροτερέψει γι’ αυτόν. Ο μέσος Βρετανός δεν ξέρει τον κ. Σόιμπλε και μετά από το δημοψήφισμα δεν πρόκειται και να τον μάθει. Η λιτότητα δεν ήταν θέμα στην Βρετανία.

Τα ΜΜΕ αμέσως ενέδωσαν στις φαντασιώσεις τους για την τιμωρία της Βρετανίας. Οι γερμανικές εργατικές ενώσεις που ξέρουν καλύτερα, είχαν συστήσει ψυχραιμία και συνεργασία όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα, λαμβάνοντας υπόψιν τα 94 δις εξαγωγών της Γερμανίας προς την Βρετανία. Και αν η οικονομική τιμωρία της Βρετανίας δεν ήταν αρκετή τότε τα ΜΜΕ επιστράτευσαν την τιμωρία της διάλυσης της Βρετανίας. Βέβαια αν η Σκοτία θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί για να γίνει μέλος της ΕΕ θα πρέπει να υιοθετήσει το ευρώ. Και μπορεί οι Σκωτσέζοι τώρα αντιπαθούν ιδιαίτερα τους Άγγλους, αλλά αντιπαθούν το ευρώ πολύ περισσότερο. Η ειρωνεία εδώ έγκειται στο γεγονός ότι το αγαπημένο νόμισμα της ευρωκρατίας λειτουργεί ως ένα σημαντικό εμπόδιο στην διάλυση της Βρετανίας.

Το ερώτημα για την αποτυχημένη ελίτ της Ελλάδας είναι το εξής: Μετά από έξι χρόνια στασιμοχρεοκοπίας όπου εφαρμόστηκε ένα πρόγραμμα με την σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων που είχε ως βασικό αποτέλεσμα την διάλυση του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, την ποινικοποίηση του κέρδους και την δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, η Ελλάδα κάθε μέρα που περνά έχει όλο και λιγότερες δυνατότητες να διαχειριστεί τις συνέπιες ενός Grexit. Τι θα συμβεί αν μετά από έξη χρόνια θυσιών φτάσουμε στο Grexit είτε λόγω καθολικής αποτυχίας του προγράμματος, είτε λόγω αλλαγής στρατηγικής των Ευρωπαίων; Τι ακριβώς θα έχουν να πουν στους Έλληνες πολίτες που θα έχουν υποστεί τις θυσίες αποφυγής Grexit αλλά και τις συνέπειες του;