Βρε σεις χαλαρώστε με τα οινοπνεύματα καλοκαιριάτικα…….Φάτε κανένα παγωτάκι, πείτε κανένα χυμούλη και μην μπερκουλιάζετε ασύδοτα, αλλού είναι η απολαύσεις της ζωής.  H νόσοW του «χικ» ή αλλιώς το σύνδρομο του Ορέστη Μακρή έχει λάβει τελευταίως επιδημικές διαστάσεις πλήττοντας κατά κόρον τους νέους και μάλιστα σε ηλικίες μάλλον απαγορευτικές για επίδοξες αλκοολο-κατανύξεις. Είναι αξιοσημείωτη η ευλάβεια με την οποία προσεγγίζουν τους απανταχού ναούς της μέθης για την λήψη της “κοινωνίας”, που θα αποτελέσει διαβατήριο διαφυγής από την ανία των καιρών του τίποτα προς την απελευθέρωση από τα δεσμά των όποιων εσωτερικών αναστολών.

Η αλκολο-μυσταγωγία διανθίζεται από λειτουργία σε ρυθμούς “mainstream” και των τελευταίων ελληνικών επιτυχιών που ενισχύουν την ιερότητα της τελετής και διευκολύνουν την μύηση και τον εξαγνισμό. Η πανήγυρης του χάους σηματοδοτείται από την διατάραξη του κέντρου προσανατολισμού των πιστών στο χώρο, κοινώς δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται, την ολοσχερή παράδοση στις περίτεχνες φιγούρες του χορού του ξεπουπουλιάσματος και της σφαγής των πουλερικών- στα πρότυπα των τελετών βουντού, την ταχεία σεξουαλική συνεύρεση στο ειδυλλιακό κατά προτίμηση περιβάλλον των αποχωρητηρίων (καθώς μεθυσμένος που να πας παραπέρα) και την τελική κάθαρση ενός ωραιότατου εμετού που θα υποβοηθήσει στην έναρξη του νέου κύκλου κατανάλωσης οινοπνεύματος καθώς η νύχτα διαφαίνεται μακρά.

Το «θεάρεστο» αποτέλεσμα που καταδεικνύει την ιερότητα της διαδικασίας είναι ιδιαίτερα έκδηλο την επόμενη της «τελετής». Πουρνό,πουρνό όταν λαλήσουν τα κοκόρια και αχνοφέξει, το κεφάλι των μυημένων έχει θεό δικό του και συνεχίζει τις γυροβολιές ταξιδεύοντας σε τόπους μακρινούς στην χώρα της ζαλάδας, του πονοκέφαλου και της σκοτοδίνης, παρά την διακαή επιθυμία του κατόχου της να παραμείνει σταθερή στην κορυφή του λαιμού. Χαρωπό και απελεύθερο συνεχίζει να γυρνάει, γύρω γύρω, γύρω γύρω και ξανά γύρω γύρω στο ρυθμό της μουσικής που έχει όμως πλέον σταματήσει να ακούγεται αγνοώντας την ανάγκη του αφεντικού του να βρει την ισορροπία στις κινήσεις του.
Ο οισοφάγος καταστενοχωρημένος για την απομάκρυνση της «παρεούλας του», του οινοπνεύματος, διαμαρτύρεται εντόνως με την συνδρομή του αδελφού στομάχου και την συναίνεση των γαστρικών υγρών και να οι καούρες. Όσό για την μνήμη, αυτή του ελέφαντα ωχριά μπροστά στο θυμητικό εκείνου που διανύει την περίοδο αμέσως μετά το αλκοολ και των
συναφών απολαύσεων. Αν τον/την ρωτήσεις πως ήταν αυτό που θα έπρεπε κατ’ ελάχιστο να θυμάται, δηλαδή το είδος την ποιότητα και την απόδοση της ερωτικής πράξης θα απαντήσει στην καθομιλουμένη διάλεκτο «Εεε, ποιος ήρθε;; ποια πράξη; πότε έγινε αυτό; Εγώ που είμουν;;» Μεγαλεία απείρου κάλους. Αξέχαστες όπως βλέπετε ηδονές και ο θεός βοηθός.
Προσευχόμαστε τουλάχιστο να υπήρξαν προφυλάξεις, γιατί το να μην θυμάσαι τα τεκταινόμενα πάει καλά. Το να μην θυμάσαι όμως και να ξημερωθείς με AIDS, δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλό…Και αλίμονο στις μανούλες που υποφέρουν με τους σατανάδες και μάλιστα μακρόβιας παιδικότητας(η ωρίμανση των νέων είθισται τελευταίως να παρατηρείται μετά τα 35 έτη τους και αν …)!! Το καλοκαίρι ο τζερτζελές κορυφώνεται, καθώς καταφθάνουν οι ενισχύσεις των καταδρομέων εξ’ αλλοδαπής. Εκεί να δείτε επέλαση βαρβάρων! Τύφλα να έχουν ο Τζεκις Χαν και οι σύγχρονοί μας, Ταλιμπάν. Θα μου πείτε οι Ταλιμπαν τελικά καλούληδες είναι, για τα δίκια τους αγωνίζονται. Με τους αμερικανοπαίδες θα έπρεπε να τους παρομοιάσω.
Ή αγλημοσύνη των ξένων για το αλκοόλ παρομοιάζεται (πάντα με μια δόση υπερβολής βέβαια) με την ανάγκη του βουτυρο-αμερικάνου να εκτονώσει τα απωθημένα και τα βάρβαρα ένστικτά του, σε ανθρώπους που λόγω συνθηκών αδυνατούν να αντιδράσουν και σε χώρες με πνεύμα αδέσμευτο που η πέλεκυς του αμερικάνικου νόμου αδυνατεί να τους τσακώσει και να τους νουθετήσει.
Έτσι και πχ οι Άγγλοι. Στην χώρα τους επικρατεί «οικονομική» ποτο-απαγόρευση. Το αλκοολ τσούζει αβάστακτα το πορτοφόλι και η τσιμπίδα του νόμου γραπώνει τους ανήλικους, μπαγαπόντηδες. Αντιθέτως στην Ελλαδίτσα: μπάτε σκύλοι αλέστε και μάλιστα κοψοχρονιά. Ειδικά άμα είσαι θηλυκό την έκανες την τύχη σου. Ποτό παρέχεται αφειδώς από τους πρωταθλητές του καμακώματος, του διάσημους ανά τον κόσμο Greek lovers και τελευταίως τους ανταγωνιστές τους Alban lovers, με την σιγουριά του «δεν μπορεί θα πιεις, θα πιεις, στο τέλος θα μου κάτσεις» θεώρημα απόλυτα σύμφωνο με την πραγματικότητα, αφού επιβεβαιώνεται επί του πρακτέου.
Και την επόμενη τα καημένα τα κοριτσάκια δεν έχουν συναίσθηση ότι η ανάγκη για αλκοόλ μεταφράστηκε σε πάρτυ με…. ούζα (να προωθούμε και τα ελληνικά ποτά). Τι να κάνουμε είμαστε διαβόητοι για το «υψηλό επίπεδο» των παρεχόμενων υπηρεσιών μας στον τουρισμό. Οι μεγάλοι ας κόψουν το λαιμό τους, όμως τα νέα παιδιά γιατί να καταστρέφονται; Τελικά η ελευθερία περιορίζει την γλύκα του πειρασμού ή μήπως οδηγεί στην ασυδοσία;