Του Παναγιώτη Τζαννετάτου

Συχνά τίθεται το ερώτημα, πώς μπορεί να αναπτυχθεί ο πολιτισμός σε μια κοινωνία. Δυστυχώς η ανάπτυξη του πολιτισμού σε μια κοινωνία δεν είναι τόσο εφικτή να υπάρξει από την μια στιγμή στην άλλη. Αν αναλογιστούμε πως ο όρος πολιτισμός αναφέρεται ως η υλική και πνευματική πρόοδος του ανθρώπου και η παράλληλη ηθική εξέλιξη του. Σε μια κοινωνία που βαλτώνει όλο ένα και περισσότερο δυστυχώς δεν μπορούμε να μιλάμε για ηθική – πνευματική και τελευταία υλική εξέλιξη, ωστόσο μπορούμε να ελπίζουμε μακροπρόθεσμα σε μια κοινωνική πολύπλευρη πρόοδο αν υπάρξουν καθολικές αλλαγές (επί της ουσίας) στην υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση.
Ο πολιτισμός είναι μια σύνθετη έννοια που έχει να κάνει άμεσα
με την παιδεία και την εκπαίδευση.
Προβληματίζομαι ειλικρινά για το τι είδους πολιτισμός παράγεται σήμερα, τι είδους παιδεία και εκπαίδευση. Τι είδους αξίες διαμορφώνονται της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτά είναι τα καλά μιας στοχευµένης πολιτικής που απαιτεί απαίδευτους ανθρώπους, χωρίς λόγο, χωρίς κριτική σκέψη. Μέτα τον σκεπτόμενο άνθρωπο (Homo Sapiens) το πιο εξελιγμένο μοντέλο θα είναι ο homo victima ( άνθρωπος θύμα) .
Αν η εκπαίδευση δεν αποκτήσει ουσία και αν οι ξεχασμένες Αξίες δεν επανέλθουν στο προσκήνιο, η παρακμή θα συνεχίσει ανενόχλητη, να βαδίζει στο μονοπάτι της ύλης.
Αρχικά πρέπει να ορίσουμε σε μια σύγχρονη κοινωνία τι είδους εκπαίδευση πρέπει να παρέχετε. Καθώς και τι στόχο πρέπει να έχει η εκπαίδευση. Μια βαθιά και ουσιαστική εκπαίδευση -επένδυση που σκοπό έχει την πνευματική εξέλιξη του ατόμου; Δηλαδή την δημιουργία μιας ανθρώπινης προσωπικότητας η οποία θα έχει κρίση λόγο και ύπαρξη μέσα στην κοινωνία ή μια ημιμαθή εκπαίδευση που στόχο θα έχει μόνο την επαγγελματική αποκατάσταση του ατόμου μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία;
Έπειτα θα ήταν πρέπων να αναρωτηθούμε τι εκπαιδεύει τον άνθρωπο, πέρα από την στείρα, καθολική και ελλιπή εκπαίδευση που δέχεται από το ίδιο το σύστημα, που ορίζει αυθαίρετα κατά τα πιστεύω του και τις ανάγκες που εξυπηρετεί το, τι είναι ουσιώδες και τι όχι, ορίζοντας μια διδακτέα ύλη που μόνο γνώση και εκπαίδευση δεν προσφέρει.
Κάθε άνθρωπος
δέχεται ανώτατη εκπαίδευση
αφού του την προσφέρει
με υψηλό κόστος η ίδια η ζωή.
Ο πρύτανης
αυτού του ιδρύματος
είναι ο ίδιος ο χρόνος.

Περί εκπαιδεύσεως ο λόγος .
(Η εποχή των ανθώπων.)
Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2015