Εξαρχής διευκρινίζω ότι θα αναφερθώ δια μακρών (πάλι και πάλι, όποτε και όπου έχω την ευκαιρία), στην λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου Κεφαλλλλονιάς, ιδίως κατά την προχθεσινή συνεδρίασή του στο Ληξούρι. Συνεπώς, όσοι «τα βαριούνται κάτι τέτοια» ας μην συνεχίσουν την ανάγνωση, διότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να διαταραχθεί η πολιτικοκοινωνική τους μακαριότης.
Αυτοί, που με αξιοθαύμαστη αντοχή νεύρων παρακολούθησαν ολόκληρη την προχθεσινή διαδικασία «ζωντανή» ή «ταριχευμένη» στο διαδίκτυο, θα αντελήφθησαν ότι οι ίδιοι οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, στα «τελευταία δραματικά λεπτά του ματς», χαρακτήρισαν την ποιότητά της. Κάποιοι μίλησαν για «κατάσταση που δεν τιμά κανένα», κάποιοι για «παρωδία». Άπαντες δε, με συνέπεια, αναρωτήθηκαν στο τέλος «τι κάναμε σήμερα;». Επ’ αυτού κάποιοι αντιλήφθηκαν «δεσμευτικές αποφάσεις….» ενώ «….ο Δήμαρχος έχει πάει μετά από έξι ώρες ένα λεπτό στο μέρος….» (μπράβο αντοχή), άλλοι για μια «απλή συζήτηση» και εν κατακλείδι, μάλλον όλοι συμφώνησαν κινούμενοι μεταξύ υψηλής Πολιτικής και ερασιτεχνικής Βιολογίας, ότι επρόκειτο για διασταύρωση (με την έννοια της συνουσίας;;) που παρήγαγε υβρίδιο Συμβουλίου – Λαϊκής Συνέλευσης.
Πώς φτάσαμε σε αυτήν «την κατάσταση που δεν τιμά κανένα», ας μην αρνούμαστε να το δούμε, είναι ηλίου φαεινότερον: Οι περισσότεροι Σύμβουλοι ήλθαν στο Ληξούρι για να γκρινιάξουμε και να εκτονωθούμε «τα καημένα τα σεισμόπληκτα» και να μας εκφράσουν την συμπάθειά τους, αποσπώντας τελικά την δική μας. Έτσι οδήγησαν ή άφησαν ή ανέχθηκαν να κατευθυνθεί η συζήτηση σε θέματα για τα οποία ήταν εντελώς αναρμόδιοι ή ήταν απολύτως εξειδικευμένα και αποτελεί εμπαιγμό να συζητούνται σε ένα «υβρίδιο», ακολουθώντας την πολιτική τού «και ποτάμια θα σας φέρουμε».
-«Παρακαλούμε τι θέλετε; Να κατεδαφιστούν οι εργατικές κατοικίες; Βεβαίως! Αποφασίζομεν και διατάσσομεν να κατεδαφιστούν! Μήπως θέλετε να κατεδαφίσουμε μόνο το ισόγειο και να αφήσουμε τον επάνω όροφο; Όχι; Καλά, πάντως αν το θελήσετε γίνεται». -«Να αλλάξουμε το νόμο και να χρηματοδοτεί το κράτος το 100% των δανείων; Βεβαίως, πάραυτα! Νομοθετούμε το κράτος να χρηματοδοτεί το 150% των δανείων, για να βγάλετε και το κατιτί σας» -«Με όλα αυτά, δώρο στον καθένα και μία πίτσα από αυτές που μας ξέμειναν στο μουσείο».
Η φαιδρή αυτή κατάσταση είχε σοβαρότατες συνέπειες, αφού, κάποιοι συμπολίτες μας, μέσα στην ταραχή τους από την κρίση, τον εκχυδαϊσμό της Ελληνικής πολιτικής σκηνής και κυρίως τους σεισμούς, «την πάτησαν» και, μαζί με τον κ. Δήμαρχο μετά από έξι ώρες αντοχής, ανακουφίστηκαν και αυτοί, σίγουροι για την στοργή Δημοτικής Αρχής και Συμβούλων.
Είμαι βέβαιος, ότι οι συνδημότες μας αυτοί, θα σκεφτούν πιο ψύχραιμα και θα αντιληφθούν ότι η όλη διαδικασία δεν ήταν παρά μια τρύπα στο πόσιμο ή μη πόσιμο νερό μας. Θέλω όμως να επιστήσω την προσοχή μας σε μια νέα παγίδα: Μετά από επανειλημμένες παρακλήσεις των Συμβούλων, το Προεδρείο δέχτηκε και ξαναδέχτηκε και με κωμική εμμονή ξαναξαναδέχτηκε, να γίνει και νέο Δ.Σ. στο Ληξούρι «γιατί όχι και με Ημερήσια Διάταξη!» (Πόσο ωραίες λέξεις, όταν δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνουν κάποιοι απ’ όσους τις ακούν και ιδίως κάποιοι απ’ όσους τις προφέρουν.) Προσοχή! Είδαμε όλοι τι εστί «επί τόπου» Δημοτικό Συμβούλιο. Όσοι από εμάς αποφασίσουν να προσδώσουν σε αυτή την κατάσταση τιμή που δεν της πρέπει και να παραστούν στη νέα συνεδρίασή, επιβάλλεται να απαιτήσουν να τηρηθεί έστω κατ’ ελάχιστον η διαδικασία και να συζητηθούν θέματα, τα οποία το Δ.Σ. έχει αρμοδιότητα και δυνατότητα να κινήσει. Αλλιώς, το δις εξαμαρτείν ου δημότου σοφού. Μια νέα παρωδία εμάς θα γελοιοποιήσει.
Προϋπόθεση δε, για να καταφέρουμε να βάλουμε σε κάποια τάξη το Δημοτικό Συμβούλιο, αποτελεί (σκεφτείτε το παρακαλώ) να αντιληφθούμε ποιος είναι ο πραγματικά υπεύθυνος για την αταξία του. Για μένα πάντως, η ευθύνη βαρύνει όλους τους Δημοτικούς Συμβούλους, αλλά (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) κύριος υπεύθυνος είναι ο Δήμαρχος Αλέξανδρος Παρίσης.
Εδώ θα έπρεπε να τελειώσω το κείμενό μου και να μην σας κουράζω άλλο. Όμως, για να γίνω όσο πρέπει κατανοητός, στη σημασία που έχει να αντιληφθούμε τον υπεύθυνο της κατάστασης, φέρω ένα χαριτωμένο παράδειγμα, που σχετίζεται με τον τόπο και το χρόνο της προχθεσινής συνεδρίασης, αλλά ουδεμία σχέση έχει με τα πρόσωπα που έλαβαν μέρος:
Όλοι παρατηρήσαμε ότι, ενώ διεξαγόταν το «υβρίδιον», εισήλθε στον χώρο της συνεδρίασης ένα τρισχαριτωμένο σκυλάκι. Όπως τα συμπαθή τετράποδα συνηθίζουν, άρχισε να γαυγίζει, και να καλύπτει με τις κραυγές του, όποιον ομιλητή δεν του άρεσε η φάτσα του. Άλλους ομιλητές και παρισταμένους, που για κάποιο λόγο τους συμπάθησε, άρχισε να τους γλείφει και γέμισε τους ανθρώπους σάλια. Ενώ το καημένο έδειχνε πολύ γενναίο, σε κάποια στιγμή που του πάτησαν την ουρά (ο κ. Ρουχωτάς νομίζω), άρχισε να κλαψουρίζει, σα να ζητούσε σεβασμό, που το ίδιο, βέβαια, ποτέ δεν μας έδειξε. Κάποιοι, ίσως λόγω υπερβολικής ζωοφιλίας, δεν ενοχλήθηκαν από τα καμώματά του. Επίσης δεν ενοχλήθηκαν και κάποιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι και αυτό αποτελεί μέγα μυστήριο, αφού δηλώνουν «μεγάλες γάτες». Όσοι όμως ενοχληθήκαμε, διαπράξαμε ένα λάθος. Ένα τεράστιο λάθος: Τα βάλαμε με το καημένο το σκυλί, σαν να ήταν αυτό υπεύθυνο για την συμπεριφορά του. Όχι, αγαπητοί συνδημότες! Υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του σκύλου είναι το αφεντικό του και αυτό έπρεπε όλοι να το γνωρίζουμε. Όσο πιο ζωηρό είναι ένα σκυλί, τόσο πιο πιστό είναι σε αυτόν που το φροντίζει, το χαϊδεύει, κάπου – κάπου το ξυλίζει και το κρατάει, όταν θέλει, δεμένο. Πόσο κρίμα, που τέτοια αφεντικά αφήνουν «αμολυτά» τα συμπαθή κατοικίδια σε στιγμές που δεν πρέπει! Και ακόμα τι αμαρτία, όταν, αφού τα εκμεταλλευθούν, τα αφήνουν άστεγα στους πέντε δρόμους!
Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου
