Του Κωνσταντίνου Αντωνάτου*

Ο Παντελής Παντελίδης δεν είναι ανάμεσά μας πλέον. Είναι σχεδόν αδύνατο να το χωρέσει στο μυαλό μου.

Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ακούω τη φωνή του στα ακουστικά μου. Δεν είμαι απλά συγκλονισμένος από το γεγονός αυτό καθαυτό. Είμαι στεναχωρημένος από το ποιόν μας.

 Ο Παντελής Παντελίδης ήταν ένα εξαιρετικά φωτεινό παράδειγμα για το μοντέρνο λαϊκό τραγούδι. Αυτοδίδακτος και αυτοδημιούργητος, τραγουδούσε ό,τι έγραφε και απολάμβανε αυτό που ονειρεύτηκε να ζήσει. Η ειρωνεία στην όλη υπόθεση είναι πως δεν ήταν από τους κλασικούς μαϊντανούς που με μια επιτυχία έβγαιναν σε κάθε κάμερα για να πουν ακόμα μία ανούσια ατάκα. Βασικά, ο Παντελής Παντελίδης δεν μιλούσε καθόλου.

Αντιθέτως, άκουσε πολλά. Άκουσε πάρα πολλά. Από τα μαξιλάρια στο φινάλε του και τα λουλούδια που τον έχτιζαν κάθε βράδυ στο Teatro, ο καθένας έβρισκε μια αφορμή και έλεγε το μακρύ και το κοντό του για έναν άνθρωπο που δεν ενοχλούσε κανένα. «Όργια σπατάλης στην Ελλάδα της κρίσης», «Αυτά βλέπουν οι Γερμανοί και δεν μας αφήνουν σε ησυχία» και άλλα τέτοια πομπώδη ήταν ανάμεσα στα πιο «εύκολα» σχόλια που θα μπορούσε να κάνει κανείς για τον Παντελή Παντελίδη.

Μερικοί εξ’ αυτών, μάλιστα, που σήμερα δηλώνουν συντετριμμένοι για τον χαμό του Παντελή Παντελίδη θεωρούσαν ντροπή να πάνε να τον ακούσουν. Δεν πέρασαν ποτέ έξω από το μαγαζί που εμφανίζονταν ή (αν μπήκαν) είπαν πως βρέθηκαν σε κοινή παρέα – είχαν πάει, ας πούμε, να ακούσουν την Πάολα ή τον Stan πέρυσι. Τον Παντελίδη ποτέ.

Ο Παντελίδης σάρωνε τα ραδιόφωνα, έπαιρνε σβάρνα τα charts, κάθε άνθρωπος που άκουγε ελληνικά ήξερε απέξω τα τραγούδια του. Ήξερες ότι αν πας στον Παντελίδη θα ακούσεις όλα τα τραγούδια που θεωρούνται τα μεγαλύτερα ελληνικά hits της εποχής μας. Όχι από αυτά που περπατάνε δυο μήνες στο ραδιόφωνο και τα ξεχνάς. Ο Παντελίδης έγραφε τα τραγούδια ατάκες, που γίνονταν ύμνοι καψούρας ή χωρισμού.

Στην τελική, δεν ενοχλούσε κανένα. Τραγούδια μόνο έκανε. Τα οποία έλεγε μόνο σε αυτούς που ήθελαν να πάνε να τον ακούσουν. Συναίσθημα εξέφραζε και μάλιστα στην απλούστερη μορφή του. Ποτέ δεν βγήκε να ευλογήσει τα γένια του, ποτέ να επιτεθεί, ποτέ να απαντήσει. Κι όμως, τα αντίπαλα στρατόπεδα έλεγαν και ξαναέλεγαν.

Μόλις εχθές τον σταύρωναν για το τραγουδάκι με τη «Γκόμενα στα Κατεχόμενα» που με βαριά καρδιά ο καημένος απέσυρε, λίγες ώρες πριν φύγει από τη ζωή. Γιατί; Μήπως νοιάστηκε κάποιος πολιτικός άρχοντας στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια, για το Κυπριακό και πήγε ο Παντελίδης με ένα καψούρικο στιχάκι να καταλύσει το Σύνταγμα;

Δεν πρόλαβε καν να κάνει πρεμιέρα με τη Δέσποινα Βανδή στο Teatro. Ήταν να γίνει σε λίγες ώρες. Είχε κάνει την πρόβα του, τα είχε όλα έτοιμα. Τα κουστούμια του, τα τραγούδια του, τους θαυμαστές και φυσικά τους εχθρούς του.

Το παιδί έφυγε, αυτό είναι δεδομένο. Ποτέ, όμως, δεν θα καταλάβω, όλοι εσείς που έχετε το θράσος ακόμα και τώρα να λέτε κάτι κακό για την τάχα υποκουλτούρα στην οποία βύθιζε τη χώρα, γιατί μπορεί να συνεχίζετε να λέτε όσα λέτε.

Στα 28 μου χρόνια έχω καταλήξει ότι τελικά αυτοί που τρων το ξύλο είναι αυτοί που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ούτε να σηκώσουν το χέρι σε άμυνα. Και ένας από αυτούς ήταν και ο Παντελής Παντελίδης.

Ευτυχώς τα τραγούδια μένουν παρέα μας. Έτσι, για να έχουν soundtrack οι αλκοολικές μας νύχτες.

* Ο Κωνσταντίνος Αντωνάτος από τη Κεφαλονιά είναι αρθρογράφος – life style αναλυτής στο yupiii.gr