Η 8η Μαρτίου είναι μία ημέρα ιδιαίτερη για το γυναικείο φύλο σε όλο τον κόσμο. Ένας εορτασμός – φόρος τιμής στον αγώνα των γυναικών για τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα, δικαιώματα που αυτονόητα θα έπρεπε να απολαμβάνουν. Με εφαλτήριο αυτή την ημέρα πολλά θα ακουστούν για το ρόλο της γυναίκας σήμερα, εν πολλοίς όμως θα παραμείνουν ευχολόγια.
Εμείς στο Infokids.gr θέλοντας να ανατρέψουμε τα στερεότυπα που θέλουν τις γυναίκες να ακολουθούν συγκεκριμένες νόρμες, αποφασίσαμε να αναδείξουμε τον πολύπλευρο και πολυδιάστατο ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία. Εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος, επιστήμονας, φιλάνθρωπος, μα πάνω από όλα ΓΥΝΑΙΚΑ!
Τέσσερις σύγχρονες γυναίκες, που η καθεμιά δίνει τον δικό της αγώνα στον τομέα δράσης που έχει επιλέξει. Η Στέλλα Κάσδαγλη – Συγγραφέας, Μεταφράστρια, Εμψυχώτρια γυναικών και εφήβων, η Ελένη Αντωνιάδου – Ερευνήτρια στους διεπιστημονικούς τομείς της Αναγεννητικής Ιατρικής και της Βιοαστροναυτικής, η Γιώτα Δηλέ – Μητέρα SOS στα παιδικά χωριά SOS και η Ντένια Φραγκιά, η οποία επισκέφθηκε την Κένυα για να παρέχει ανθρωπιστικό έργο σε γυναίκες και παιδιά Μασάι, μάς μιλούν για την απόφαση να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να ξεπεράσουν πιθανά εμπόδια και να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για όλους!
Ντένια Φραγκιά: Η Ελληνίδα που έδωσε ελπίδα στις γυναίκες Μασάι
Το καλοκαίρι του 2014 κι ενώ βρισκόταν για διακοπές στην Κεφαλονιά, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, κοιτώντας τις φωτογραφίες μιας κοπέλας που είχε επισκεφθεί την Κένυα για να προσφέρει εθελοντικό έργο σε υποβαθμισμένες περιοχές, αποφάσισε ότι πρέπει κι εκείνη να κάνει αυτό το ταξίδι. Αμέσως ήρθε σε επαφή με τη ΜΚΟ “Women of Faith” και ύστερα από ένα μήνα προετοιμασίας, βρέθηκε τελικά στο χωριό Kibiku, μερικές ώρες μακριά από το Ναϊρόμπι. Ο λόγος για την 31χρονη Ντένια Φραγκιά που ταξίδεψε μέχρι την Κένυα για να δώσει ελπίδα στις γυναίκες Μασάι και τα παιδιά τους.
Πώς πήρες τη μεγάλη απόφαση να κάνεις αυτό το ταξίδι;
«Ήταν πολύ αυθόρμητη απόφαση, πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και της είπα ότι θα πάω στην Κένυα και ήξερα μέσα μου ότι το εννοώ πραγματικά, γιατί ήταν κάτι που πίστεψα από την αρχή. Δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε, αλλά κάποια πράγματα πρέπει απλά να συμβούν. Ένιωσα ότι πρέπει να το κάνω αυτό. Δηλαδή, κύλησαν όλα τόσο ομαλά που πιστεύω ότι περισσότερα εμπόδια συναντώ για να πάω μέχρι το Σύνταγμα με το αμάξι, παρά για να πάω στην Κένυα!».
Όταν έφτασε η στιγμή της αναχώρησης στις αρχές Οκτωβρίου 2014, η υπεύθυνη της ΜΚΟ με την οποία επικοινωνούσε όλο αυτό το διάστημα, δεν είχε απαντήσει στο τελευταίο e-mail της Ντένιας, κι έτσι έφυγε από την Ελλάδα για να πάει κάπου που δεν την περίμενε κανείς! Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε ανασφάλεια για το πού πηγαίνει, όμως δεν το έβαλε κάτω! Κόντρα στα στοιχήματα των φίλων που της έδιναν μία εβδομάδα, το πολύ δέκα μέρες για να επιστρέψει, η τολμηρή Κεφαλονίτισσα κατάφερε να μείνει στην Κένυα περίπου για 3 μήνες!
Πώς ήταν η επικοινωνία με τις γυναίκες της φυλής των Μασάι;
«Ορισμένες μόνο από τις γυναίκες γνώριζαν τα στοιχειώδη Αγγλικά. Με τις περισσότερες επικοινωνούσα μέσω της νοηματικής. Είχα πάρα πολύ καλή επικοινωνία μαζί τους, παρόλο που δεν ήταν λεκτική. Περίπου 3 μήνες συνεργάστηκα με αυτές τις γυναίκες και έπρεπε να τους εξηγήσω τι πρέπει να κάνουν και παρόλα αυτά είχαμε μια άριστη επικοινωνία. Κατάλαβα τελικά ότι ίσως οι λέξεις δυσχεραίνουν την επικοινωνία, ίσως δημιουργούν παρεξηγήσεις. Εκεί δεν είχαμε αυτό το πρόβλημα».
Το θέμα της ασφάλειας σε μια υποβαθμισμένη περιοχή σε προβλημάτισε;
«Η αλήθεια είναι ότι τελευταία, επειδή είχα ορισμένες άσχημες εμπειρίες στη ζωή μου, νομίζω ότι πιο πολύ έχω φοβηθεί στην Ελλάδα παρά στην Κένυα. Εννοώ σε σχέση με τους ανθρώπους. Είναι πολύ επικίνδυνο, αν σκεφτούμε ότι στην Κένυα στατιστικά γίνονται 4 ή 5 βιασμοί ανά λεπτό. Οι περισσότερες γυναίκες που ήμουν μαζί τους είναι κακοποιημένες, οροθετικές, με 5-10 παιδιά η καθεμιά, το καθεστώς εκεί είναι η πολυγαμία. Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή και την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είναι ότι αυτή η δύναμη των γυναικών με τις οποίες ήρθα σε επαφή είναι κάτι το αξιοθαύμαστο! Συνάντησα γυναίκες που ήταν υποτακτικές, που δεν έχουν φωνή, που έχουν μικρότερη αξία από τα ζώα. Δηλαδή, ένας άντρας Μασάι θεωρείται πλούσιος αν έχει πολλά ζώα και παιδιά. Η γυναίκα είναι υποδεέστερη από τα ζώα που έχει στην κατοχή του».
Τις πρώτες ημέρες που βρισκόταν στην Κένυα, η Ντένια αρρώστησε με δηλητηρίαση και χρειάστηκε να νοσηλευτεί, όμως ούτε τότε τα παράτησε! Η μητέρα της μάταια την παρακαλούσε να γυρίσει πίσω…
«Σκεφτόμουν με ποιο τρόπο μπορώ πραγματικά να βοηθήσω τους ανθρώπους εκεί. Για μένα σκοπός ήταν να μάθουν αυτές οι γυναίκες πώς να εργαστούν και να εξασφαλίσουν χρήματα για να επιβιώσουν και να συντηρήσουν τις οικογένειες τους. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Οι γυναίκες αυτές φτιάχνουν πολύ ωραία κοσμήματα με χάντρες που είναι μέρος της κουλτούρας τους και σκέφτηκα να πουλήσω μερικά από αυτά μέσω της σελίδας μου στο Facebook και έτσι να εξασφαλίσω κάποια χρήματα γι αυτές τις γυναίκες. Αυτό πήρε μια διάσταση που δεν την περίμενα. Μέσα σε ένα μήνα είχαμε ήδη πουλήσει 2.000 βραχιόλια! Ήταν πραγματικά συγκινητικό! Σκέφτηκα να χρεώσω κάθε βραχιολάκι στην τιμή των 5 ευρώ για να μπορεί ο καθένας να βοηθήσει. Από αυτό το ποσό, τα 3 ευρώ αποφάσισα να τα διαθέσω για το χτίσιμο ενός κτιρίου που αργότερα θα λειτουργούσε ως σχολείο, το 1 ευρώ πήγαινε στη γυναίκα που είχε φτιάξει το βραχιόλι και είχε βρει πλέον μια θέση εργασίας και με το κάθε τελευταίο 1 ευρώ δημιούργησα ένα πρόγραμμα σίτισης που εξασφάλιζε καθημερινά το γεύμα 12-14 παιδιών».
Πώς αντέδρασαν σε όλο αυτό οι γυναίκες Μασάι και οι σύζυγοί τους;
«Ήταν πάρα πολύ εργατικές, δούλευαν με μία λάμπα πετρελαίου μέχρι αργά το βράδυ 8-9 γυναίκες μαζί. Όταν ένας βασικός και καλός μισθός στην Κένυα κυμαίνεται γύρω στα 70 ευρώ το μήνα, μια γυναίκα μπορεί να πωλούσε μέχρι και 10 βραχιόλια, κέρδιζε δηλαδή 10 ευρώ! Ήταν χαρούμενες, χαμογελαστές, γεμάτες αυτοπεποίθηση, όταν οι άντρες τους έκαναν παρατήρηση ήταν πιο δυναμικές απέναντί τους. Οι σύζυγοι ήταν αρκετά δεκτικοί, γιατί πλέον υπήρχε φαγητό στην οικογένεια. Όλο αυτό που συνέβη εκεί αφύπνισε και την υπόλοιπη αγορά. Ήταν σαν να άλλαξε ο τρόπος ζωής όλων των ανθρώπων εκεί».
Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή που βίωσες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;
«Η πιο δυνατή εμπειρία ήταν το αποχαιρετιστήριο πάρτι που μου ετοίμασαν οι γυναίκες μέσα στο σχεδόν ολοκληρωμένο σχολείο, όπου ακολούθησε μια τρίωρη τελετή, κατά τη διάρκεια της οποίας προσευχήθηκαν για μένα η καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί, χορέψαμε, με έντυσαν με την παραδοσιακή φορεσιά τους, τιμώντας με γι αυτά που έχω προσφέρει. Οι γυναίκες αυτές έχουν τρομερά προβλήματα και δυσκολίες να αντιμετωπίσουν, αλλά θέλησαν να μου χαρίσουν η καθεμία από ένα δώρο και αυτό είναι τρομερά συγκινητικό! Τα πιο σημαντικά όμως που έχω πάρει είναι μέσα στην καρδιά μου. Στο τέλος, με αγκάλιασαν και άρχισαν να κλαίνε τόσο πολύ που ένιωσα σαν να με αποχαιρετούν από τη ζωή, σαν να έχω πεθάνει, ενώ ήμουν ακόμη ζωντανή».
Ποια μαθήματα ζωής πήρες από όλη αυτή την εμπειρία που έζησες;
«Αυτό που επιβεβαίωσα πρωτίστως στον εαυτό μου είναι ότι υπάρχουν 3 τρόποι να φροντίζεις τον εαυτό σου: με το να είσαι συνεχώς δημιουργικός, με το να δείχνεις αγάπη στον εαυτό σου, αλλά και το να μπορείς να δημιουργείς δεσμούς. Να έρχεσαι κοντά ουσιαστικά και να αγαπάς τους άλλους. Το άλλο που καταλαβαίνεις είναι ότι αυτό σε κάνει να φοβάσαι λιγότερο το θάνατο, να απολαμβάνεις πολύ πιο ποιοτικά τη ζωή. Όσο περισσότερο ξοδεύεις -με την καλή έννοια- τον εαυτό σου, τόσο πλουσιότερος γίνεσαι μέσα σου. Νιώθω ότι έγινα ακόμη πιο πλούσια ως άνθρωπος όχι μόνο γιατί έδωσα, αλλά κυρίως γιατί αγάπησα και αγαπήθηκα από τόσους ανθρώπους».
Σκοπεύεις να συνεχίσεις το ανθρωπιστικό σου έργο στην Κένυα;
«Όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να επιστρέψω. Έχουμε φτιάξει ένα κτίριο στη μέση μιας τεράστιας πεδιάδας, το οποίο διαθέτει μια πολύ μεγάλη αίθουσα διδασκαλίας, μια μικρότερη, δύο μπάνια, ένα κουζινάκι, το γραφείο της δασκάλας και δίπλα υπάρχει ένας χώρος όπου θέλω να βάλω ραπτομηχανές, έτσι ώστε οι γυναίκες να εργάζονται ενώ τα παιδιά τους θα πηγαίνουν σχολείο. Αυτά που λείπουν είναι οι πόρτες, τα παράθυρα και ο εξοπλισμός. Μου έχουν στείλει φωτογραφίες από το κτίριο και το προσέχουν σαν κόρη οφθαλμού, είναι κλειστό και με περιμένουν να επιστρέψω. Από τη μία νιώθω ευλογία και απέραντη χαρά που βρέθηκα εκεί, αλλά από την άλλη έχω πάρει ένα πολύ μεγάλο βάρος μέσα μου, γιατί συνδέθηκα μαζί τους και νιώθω ότι έχω χρέος να επιστρέψω».
Η Ντένια Φραγκιά πήρε την απόφαση να αλλάξει τη ζωή κάποιων ανθρώπων, κάπου πολύ μακριά από εδώ και τα κατάφερε! Και το Κεφαλονίτικο πείσμα της είναι αυτό που της λέει, βαθιά μέσα της, ότι αυτό το ταξίδι πρέπει να το συνεχίσει. Πρέπει να επιστρέψει και να ολοκληρώσει το έργο που ξεκίνησε. Καταρρίπτοντας τα στερεότυπα και με απόλυτο σεβασμό στη διαφορετικότητα, στέλνει το δικό της μήνυμα: «Για μένα η βοήθεια είναι παντού ίδια. Δώστε βοήθεια όπου πιάνει τόπο!».
Πηγή: infokids.gr
