Της Διονυσίας Πουλάκη-Κατεβάτη
dkatebati@gmail.com

Είμαι εδώ σ’ αυτό το βήμα για να πω κάτι δικό μου, ένα προσκύνημα στον πατέρα Γεράσιμο, όπως εμείς όλοι τον αποκαλούσαμε.
Η παιδική του ηλικία δεν ευρήκε την έκφρασή της, ίσως γιατί λίγοι γνωρίζουν τα μικρά χρόνια της ζωής του, έτσι όπως τον θυμάμαι παιδί 14-15 ετών, να έρχεται στο Ορφανοτροφείο ακολουθώντας τον Παπά Βαγγέλη Χιόνη. Έρχονταν τακτικά για μικρές παρακλήσεις και αγιασμό.
Το ορφανοτροφείο ανοικοδομήθηκε μετά τους σεισμούς με έρανο του Αγγλικού Λαού και της Μάλτας και βρίσκεται στον δρόμο που οδηγεί στο Φανάρι. Φαίνεται πολύ ωραία από το φέρυ που εκτελεί το δρομολόγιο Ληξούρι Αργοστόλι.
Ο χώρος αυτός μου είναι πολύ αγαπημένος και πολύ δικός μου. Είχα την Καλή Τύχη να είμαι Διευθύντρια επί μία δεκαετία την εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης μετά τους σεισμούς του 1953. Βρέθηκα να υπηρετώ 40 παιδιά ορφανά από τους σεισμούς και από άλλες αιτίες.
Σ’ αυτό το διάστημα της ζωής μου εκεί στο ίδρυμα ένα γεγονός μας χαροποίησε όλους, μικρούς και μεγάλους: Η κατασκευή μιας μικρής εκκλησούλας, κατασκευή που έγινε κατόπιν παρακλήσεώς μου στο ξυλουργικό εργοτάξιο του Στρατού μας που είχε εγκατασταθεί στο Αργοστόλι για τις ανάγκες του σεισμόπληκτου πληθυσμού.
Τα εγκαίνια έγιναν από τον ΠαπαΒαγγέλη Χιόνη. Το εκκλησάκι τυλίχτηκε με ευλάβεια και ο ΠαπαΒαγγέλης πάντα ανοιχτόκαρδος μας έδινε χαρά! Ερχόταν τακτικά για τον αγιασμό και έφερνε μαζί του το Μάκη, που αργότερα θα ήταν Δεσπότης μας!!
Όταν έφθαναν στην είσοδο του Ιδρύματος ο μικρός Μάκης των 13-14 ετών κρατούσε την τσάντα που μέσα είχε τα άμφια, το ευαγγέλιο και έναν ωραίο σταυρό!
Όταν τους υποδεχόμαστε η καρδιά μας άνοιγε πλέρια! Τα παιδιά μπερδεύονταν στα ράσα του παπαΒαγγέλη γιατί ήθελαν να τον καμαρώνουν, έπαιρναν την τσάντα από τα χέρια του Μάκη και τον τραβούσαν να πάει στα ντουλάπια τους να δει τα παιχνίδια τους και να κουβεντιάσουν!
Ο Μάκης ήταν ένα σιωπηλό σοβαρό παιδί με πλήθος χαρίσματα! Έμοιαζε αποτραβηγμένος, μακριά από τους άλλους. Μου έδινε μια συγκινητική εικόνα του εαυτού του ότι συνεχώς ήταν αφοσιωμένος στην προσευχή. Μου έδινε την εντύπωση της πλήρους εξάρτησης από τον ΠαπαΧιόνη γιατί ήθελε γρήγορα να φορέσει ράσο!
Ακουμπισμένος πολλές φορές στην Αγία Τράπεζα, παρακολουθούσε με τα ματάκια του. Νόμιζε κανείς ότι συνεχώς βρισκόταν σε μια θεϊκή ικεσία. Η ιεροσύνη του από μικρός ήταν ένα ευλαβικό φυσικό του χάρισμα. Παρακολουθούσε τη λειτουργία σαν ένας ενήλικος πεπειραμένος ψάλτης.
Ο ίδιος ήταν ένας κόσμος ολόκληρος κι αυτόν τον κόσμο τον καλλιεργούσε και τον αφιέρωνε στους πάσχοντες και στα παιδιά. Εκεί έδινε τους θησαυρούς της ψυχής του. Τον συνάντησα μια μέρα στο δρόμο: Προσκυνώ του είπα: Τι κάνετε; Κοιτάζω το Θεό Διονυσία και ο Θεός με κοιτάζει, μου απάντησε.
Σε παρακαλούμε Πατέρα Γεράσιμε από τους ουρανούς να προστατεύεις και να ευλογείς τα παιδιά και εμάς όλους που σε αγαπάμε, σε καμαρώσαμε Δεσπότη και σε χάσαμε! Έτσι το θέλησε ο Θεός να είσαι σύμβολο θρησκευτικότητας για την Κεφαλονιά μας.
Στην Ιερή Μνήμη του Αγαπημένου μας «Παπα Γεράσιμου» του Δεσπότη μας κάθε προσφορά στο Ορφανοτροφείο μας είναι πολύτιμη.
(Συνέντευξη στην εκπομπή Ανοιχτές Επιστολές στο κανάλι Αχελώος TV)