Πέρασε ήδη ένας χρόνος…. Δεσπότη μου αλησμόνητε, αδελφέ και γερόντά μου μακαριστέ Γεράσιμε. Σαν σήμερα βρισκόμουν στην Κεφαλλονιά, στο σπίτι σου. Πήγα ύστερα από εντολή σου να ετοιμάσω τα της υποδοχής σου. Πήγα στο σπίτι του Πέτρου και της Στάμως, του Μάκη και της Άρτεμης, που τους είχες πει να με περιποιηθούν. Με οδήγησαν στο φτωχικό σου. Κοιμήθηκα στο κρεβάτι σου, σύμφωνα με την εντολή σου. “Εκεί να πέσεις, παιδάκι μου, να κοιμηθείς. Να ανοίξεις το παράθυρο για να δροσιστείς”, μου είπες. “Τέτοια χάρη εγώ;”, σου απάντησα γελώντας. “Παιδάκι μου, εκεί έχει κοιμηθεί ο γερο-Παΐσιος. Θέλω κι εσύ. Να πάρει και την χάρη σου”, μου είπες. Και ξαφνικά ακούστηκε, εκεί κατά τις 4 την νύχτα, ένας τρομερός ήχος, μέσα στο βάθος της απόλυτης σιγαλιάς. Το τηλέφωνο του σπιτιού. Ο Αποστόλης μού ανήγγειλε την αρπαγή σου στον Ουράνιο θρόνο του Θεού Πατέρα… Πάγωσα! Νέκρωσαν τα μέλη μου! Σε ολόκληρη τη ζωή μου δεν είχα νοιώσει ποτέ έτσι. Που να πάω τέτοια ώρα; Ήμουν ο πρώτος που το μάθαινε σε ολόκληρο το νησί! Αποφάσισα να βγω από το σπίτι, να χτυπήσω την πόρτα στο κοντινό σπίτι του Πέτρου. Τους είχε πάρει ήδη ο Αποστόλης τηλέφωνο, μετά από εμένα. “Θρήνος και οδυρμός πολύς”, σύμφωνα με τον Ψαλμό. Στιγμές που ραγίζει και η πέτρα… Χάσαμε τον πατέρα μας! Το στήριγμά μας. Την παρηγοριά μας. Τον πνευματικό μας. Αποφάσισα να αφήσω τις ώρες να περάσουν χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν. Και γύρω κατά τις 7 το πρωί, αποφάσισα να κτυπήσω την πόρτα του Μητροπολιτικού Μεγάρου, για να αναγγείλω πρώτος, στον Τοποτηρητή Ηλείας κ.Γερμανό, την αποχώρησή σου από τη γη. Η σκηνή ήταν συγκλονιστική…. Τώρα, λοιπόν, που έφυγε ο πρώτος χρόνος από την αναχώρησή σου, ήρθε η στιγμή να αρχίσω να αποκαλύπτω πολλά… Πρόσωπα και πράγματα… Άλλωστε, αυτό μου έδωσες να καταλάβω, όταν προ της χειροτονίας σου γονάτισες μπροστά μου, μου άνοιξες την καρδιά σου και μου εξομολογήθηκες, ζητώντας μου να σου διαβάσω τη συγχωρητική ευχή, στο σπίτι του Γιάννη και της Γιούλης…. Θα αρχίσω να δημοσιεύω προσωπικό φωτογραφικό υλικό παρελθόντων ετών. Αλλά και φωτογραφιών προ της εκλογής σου και της χειροτονίας σου, στο διάστημα του ενός μήνα που ήμουν στην Αθήνα κοντά σου. Φωτογραφιών που δεν έχουν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας… Ποτέ δεν θα ξεχάσω αδελφέ μου αγαπημένε άγιε Κεφαλληνίας Γεράσιμε. Η καρδιά μου θα σε ευγνωμονεί όσο χτυπά. Κι εσύ μην μας ξεχνάς στις πρεσβείες σου προς τον Θεό. Και αξίωσέ μας να βρεθούμε ξανά κοντά σου, εκεί που είμαστε όλοι βέβαιοι ότι απολαμβάνεις τα αγαθά του Ουρανού, τα κάλλη του Παραδείσου.

Οι φωτό είναι από το προσωπικό αρχείο του Αρχιμανδρίτη Δανιήλ  που ήταν ένας από αυτούς που θα είχε την οργάνωση της ενθρόνισης του μακαριστού ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ.

Πηγή: anexarttitosblog.gr