Όποιος νομίζει ότι ο Τσίπρας έχει τις εκλογές «στο τσεπάκι του», διαπράττει μεγάλο σφάλμα.
Σίγουρα αυτός ήταν ο πολιτικός υπολογισμός του ίδιου του Τσίπρα. Πιθανότατα αυτή να ήταν και η διάθεση του εκλογικού σώματος την προηγουμένη της προκήρυξης των εκλογών, την οποία ασφαλώς θα ανέγνωσε ο Τσίπρας και στις δημοσκοπήσεις που μετά βεβαιότητος παρήγγειλε προτού παραιτηθεί.
Όμως… υπάρχουν πολλά «όμως».
Καταρχάς ο Τσίπρας δεν θα διενεργήσει τις εκλογές ως πρωθυπουργός. Πρόεδρος θα αναλάβει η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου. Δεν θα έχει το κύρος, ούτε και τις εξουσίες του πρωθυπουργού. Βέβαια, για πρώτη φορά στα χρονικά η απερχόμενη κυβέρνηση δεν διόρισε νέους Προέδρους ούτε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ούτε στο Ελεγκτικό Συνέδριο αμέσως μετά την 30η Ιουνίου, όπερ σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει μεθοδεύσει να μην υπάρχει άλλη επιλογή για υπηρεσιακό πρωθυπουργό πλην της κυρίας Θάνου. Όσο όμως και εάν αυτό σημαίνει ότι ο Τσίπρας θεωρεί την κυρία Θάνου «δική του» (ασχέτως εάν πραγματικά είναι), τα περιθώρια πολιτικής δράσης ενός υπηρεσιακού πρωθυπουργού είναι περιορισμένα έως ανύπαρκτα. Η ουσία είναι ότι ο Τσίπρας δεν θα διεξαγάγει τις εκλογές ως πρωθυπουργός.
Δεύτερον: Ο Τσίπρας παραιτήθηκε! Όπως και να το κάνουμε, αυτό έχει τη σημειολογία του. Είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά που εκλεγμένος πρωθυπουργός (πλην των κυβερνήσεων ειδικού σκοπού και περιορισμένου χρόνου Τζανετάκη και Παπαδήμου) παραιτείται. Το κυριότερο: Η παραίτησή του, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο μόνος τρόπος που είχε για να προκαλέσει αμέσως εκλογές, εκλαμβάνεται σημειολογικά ευρύτατα ως αυτό που είναι: παραίτηση! Ως φυγή, ως δραπέτευση, ως ήττα, ως τέλος! Η ίδια η κίνηση της παραίτησης, λοιπόν, δημιουργεί απρόβλεπτη δυναμική περί το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα.
Τρίτον: Όλοι αντιλαμβάνονταν ότι η ψήφος των εκλογών του Ιανουαρίου ήταν αρνητική ψήφος. Τώρα πού θα πάει η αρνητική ψήφος; Η παραίτηση του Σαμαρά, όσο και εάν πίκρανε αρχικά τους υποστηρικτές του, θα αποδειχθεί τώρα ότι αποτελούσε δηλητηριασμένο δώρο στον Τσίπρα. Ποιος ο λόγος σήμερα να μην ψηφίσει κάποιος ΝΔ; Επειδή εφήρμοσε Μνημόνιο;
Τέταρτον: Ο μόνος λόγος για να ψηφίσει κανείς σήμερα Τσίπρα είναι επειδή τάχατες «μόνον αυτός προσπάθησε». Δεν είναι αρκετός ως λόγος. Τον Ιανουάριο ο Τσίπρας διοικούσε ένα κόμμα που έσφυζε από ζωντάνια, έστω αν κινητήρια δύναμή του ήταν κάτι απίθανες ανοησίες του τύπου «να δικαιωθούν οι νεκροί της ΕΡΤ» (για όσους αναρωτιέστε ποιοι είναι οι «νεκροί της ΕΡΤ», είναι οι απολυμένοι της ΕΡΤ που έτυχε και απεβίωσαν από φυσικά αίτια μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Τελέστηκε και τρισάγιο γι’ αυτούς πριν από την έναρξη της φιέστας επαναλειτουργίας!). Τώρα ποια θα είναι η κινητήρια δύναμή του; Η διατήρηση της εξουσίας και των προνομίων της; Πολύ λίγο ως κίνητρο για τις μάζες που πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ και που στην συντριπτική πλειοψηφία τους έμειναν εκτός νυμφώνος της εξουσίας – δεν είμαστε δα στο 1989 κατόπιν των εκατοντάδων χιλιάδων πασοκικών διορισμών. Δεν συνεγείρει πια τις μάζες ο τάχατες «μάγος της οικονομίας» Βαρουφάκης με τις αναλύσεις του, δεν υπάρχει πια η βενζίνη του Αντιμνημονίου στο κόμμα αυτό. Δεν είναι λοιπόν μόνον η Αριστερή Πλατφόρμα που φεύγει. Μαζί της φεύγει και όλη η κινητήρια δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Για ποιο λόγο να κάνει σήμερα προεκλογική εκστρατεία το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που θα μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ;
Πέμπτον: Υπάρχει αντιθέτως πολύ μεγαλύτερη δυναμική απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει αντιπάθεια έως μίσος για τον Τσίπρα και τις μεθοδεύσεις του, την πονηριά του, τον αδίστακτο χαρακτήρα του, τα ψήγματα καθεστωτισμού και ολοκληρωτισμού που έστω και λίγο διεφάνηκαν κατά την επτάμηνη διακυβέρνησή του. Και η επιθυμία ενός μεγάλου και δυναμικού τμήματος της κοινωνίας να απαλλαγεί από τον Τσίπρα, μπορεί να εκφραστεί μόνον με έναν τρόπο: με ψήφο στη ΝΔ! Στο μόνο κόμμα εξουσίας που μπορεί να απειλήσει τον Τσίπρα και να του στερήσει όχι μόνον την αυτοδυναμία, αλλά και την εξουσία. Η πόλωση αυτή λογικά θα συμπιέσει το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Αρκεί η ΝΔ να χειριστεί επιδέξια τα αντιδιλήμματα που θα τεθούν («ψηφίστε εμάς για να είμαστε εμείς οι κυβερνητικοί εταίροι του Τσίπρα») και να αποδείξει ότι το ζητούμενο είναι είτε να φύγει ο Τσίπρας βγαίνοντας δεύτερος (ή και παρακάτω), είτε να εξαναγκαστεί σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, εάν βγει πρώτος, και όχι μόνον με Ποτάμι – ΠΑΣΟΚ (βέβαια ο Τσίπρας είπε ότι έτσι κι αλλιώς θα προτιμήσει τον Λαφαζάνη! Οπότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει αντιδίλημμα).
Έκτον: Η δυναμική αυτών των εκλογών είναι κάτι μεταξύ Σεπτεμβρίου 2007 και Μαΐου 2012. Το Σεπτέμβριο 2007, ένας «χαλαρός» Καραμανλής θεωρούσε ότι θα πάρει μια άνετη ανανέωση της εντολής, όμως η χαλαρότητα εκείνη του γύρισε μπούμερανγκ: Την επομένη των εκλογών εκείνων, που του έδωσαν ασταθή πλειοψηφία 152 εδρών, ξεκίνησε η αρχή του τέλους του. Τον δε Μάιο του 2012 οι πολίτες ψήφισαν κυριολεκτικά «ό,τι να ‘ναι», δίνοντας σε νέα κόμματα όπως στους ΑνΕλ μεγάλα ποσοστά (οι τελευταίοι πήραν 10,61% με ελάχιστο χρόνο δημόσιας παρουσίας) και καταβαραθρώνοντας τους έως τότε κυρίαρχους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα δούμε πιθανότατα τον Λεβέντη και τον Γκλέτσο στη Βουλή. Θα δούμε ίσως και άγνωστους σχηματισμούς, διαμαρτυρίας ή χαβαλέ, να πριμοδοτούνται από αυτούς που θα πουν «’ντάξει, κι ο Τσίπρας μια από τα ίδια είναι, τι να ψηφίσουμε λοιπόν τώρα;». Αντιθέτως, η ΝΔ δεν θα πληγεί το ίδιο από την νοοτροπία αυτή, διότι όσοι την ψήφισαν τον Ιανουάριο φοβούμενοι τον Τσίπρα, πολύ απλά δικαιώθηκαν.
Γενικώς, από χθες ξεκίνησε μια διαφορετική δυναμική των πραγμάτων. Οι δημοσκοπήσεις δεν θα μπορέσουν να την εκφράσουν επαρκώς. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Τσίπρας δεν έχει τίποτε διαφορετικό να πει πια από τα παλαιά κόμματα. Συν τοις άλλοις, δεν κατόρθωσε και δεν ήταν δυνατόν να κατορθώσει, να δημιουργήσει την πελατειακή βάση που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ στην οκταετία 1981-1989, των γεμάτων ταμείων της δεξιάς που είχε κληρονομήσει τότε ο Ανδρέας. Θα τα καταφέρει τελικά να πάρει μια πρωτιά την οποία τη στιγμή της παραίτησής του νόμιζε για βέβαιη;
Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι ότι τα δεδομένα και οι δυναμικές των εκλογών άλλαξαν από την πρώτη κιόλας στιγμή μετά την παραίτηση Τσίπρα. Και αν σκεφθούμε ότι το δημοψήφισμα ο Τσίπρας το έκανε για να βγει «ναι» και να έχει άλλοθι εφαρμογής του Μνημονίου, συμπεραίνουμε ότι δεν έχει ιδιαίτερες ικανότητες στην πρόβλεψη της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος.
Όλα είναι ανοικτά λοιπόν. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!
Διογένης
(Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο antinews.gr)
