Του Νίκου Αραβαντινού-Ζαφείρη
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αλλάξει πολλά στο Ληξούρι. Το 2013 μας βρίσκει μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης απογοήτευσης και θυμού ταυτόχρονα για όλα όσα έχουν δραματικά αλλάξει στην περιοχή μας. Όπως ήταν αναμενόμενο τα Καλλικρατικά και όχι μόνο δεινά που μέσα σε τόσο λίγο χρόνο υπέστη η περιοχή της Παλικής έχουν οδηγήσει σε ένα κλίμα κατάθλιψης ολόκληρη της κοινωνία της. Έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν το πόσο αρνητική εξέλιξη για το Ληξούρι ήταν η απομάκρυνση του Δήμου, πόσο έχει πλήξει την περιοχή η απομάκρυνση όλων εκείνων των υπηρεσιών το τελειωτικό χτύπημα στην οποία είναι η απομάκρυνση της διοίκησης του Νοσοκομείου με ό,τι αυτό μπορεί να επιφέρει στην παροχή υπηρεσιών υγείας προς τους πολίτες της περιοχής. Δεν ακούς άλλη κουβέντα από τους Ληξουριώτες παρά μόνο την θλιβερή διαπίστωση πως «το Ληξούρι κατάντησε ένα κακό χωριό».
Θα ήμουν πραγματικά ευτυχής αν, μέσα σε όλη αυτή τη δίνη των αλλαγών, μπορούσα να διακρίνω μια ελπίδα πως θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Αν δηλαδή είχα πειστεί πως, με κάποιο τρόπο (είτε αυτός λέγεται αλλαγή κυβέρνησης, είτε ξαφνική «επίθεση αγάπης» της τρόικας προς την Ελλάδα και το Ληξούρι, είτε μαγικά και βότανα στην κρύα μπύρα της Αγγέλας ώστε να «αγαπήσει» περισσότερο την Ελλάδα) μπορούσε να γυρίσει ο Δήμος, η εφορία, ο ΟΤΕ, το ΙΚΑ το ειρηνοδικείο και όλες εκείνες οι διοικητικές δομές που είχε το Ληξούρι. Όμως πολύ φοβάμαι πως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει. Και είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη να πιστεύει όποιον του τάξει πως όλα αυτά θα αλλάξουν αν κάποια άλλη «κυβερνητική τρόικα» ή «κυβέρνηση συνιστωσών» έλθει στην εξουσία. Ανήκω ωστόσο σε αυτούς που πιστεύουν πως οι αλλαγές που έχουν επέλθει στην ελληνική κοινωνία και στο Ληξούρι κατ’ επέκταση χάριν της δημοσιονομικής εξυγίανσης και προσαρμογής δεν θα αρθούν επειδή κάποιος πολιτικά πιο «νταής» θα έρθει στην εξουσία.
Είναι προφανές πως το Ληξούρι έχει πληρώσει βαρύ τίμημα σε αυτή την δυστυχώς αναπόφευκτη και άδικη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας. Όμως κάποια στιγμή, ακόμη και μέσα σε αυτόν τον τυφώνα της κρίσης και το τσουνάμι της κατήφειας πρέπει με ρεαλισμό να αρθρωθεί ένας λόγος αισιοδοξίας και μερικές λέξεις ελπίδας. Διότι, μολονότι συμμερίζομαι και υφίσταμαι και εγώ την ταλαιπωρία από την απομάκρυνση των υπηρεσιών της περιοχής, δεν μπορώ να δεχτώ πως το Ληξούρι θα γίνει χωριό επειδή δεν θα έχει π.χ. ΙΚΑ ή εφορία. Το Ληξούρι γίνεται κακό χωριό και χάνει τα αστικά του χαρακτηριστικά κυρίως όταν οι ίδιοι οι πολίτες του τα απολέσουν. Όταν πάψει αυτή η αίσθηση σεβασμού τόσο απέναντι στον συμπολίτη μας όσο και απέναντι στην ίδια μας την πόλη. Άραγε η αίσθηση πως ο καθένας μπορεί για παράδειγμα να παρκάρει όπου θέλει, να διασχίζει έναν πεζόδρομο με το αυτοκίνητο και την μουσική στη διαπασών, να καταστρέφει δημόσια περιουσία ή ακόμη και να την οικειοποιείται είναι ενδείξεις ακμάζοντος αστικού περιβάλλοντος…; Και αν όλες οι υπηρεσίες και ακόμη περισσότερες επιστρέψουν, ενώ τέτοιες συμπεριφορές εξακολουθούν να «ακμάζουν» το Ληξούρι αυτόματα θα γίνει ξανά πολιτεία…;
Σε τόσο δύσκολες για την κοινωνία μας στιγμές πρέπει, εκτός από λόγια παρηγοριάς και κατανόησης, να προτείνονται λύσεις, ρεαλιστικές προτάσεις και μια ίσως λίγο πιο ψύχραιμη αίσθηση της πραγματικότητας. Το Ληξούρι ως κοινωνία αλλά και ως οικονομική οντότητα αλλάζει. Αλλάζει βίαια και πολλές φορές άδικα. Το ακόμη τραγικότερο είναι πως οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας φαντάζει (και εν τέλει καταλήγει να είναι) πολύ μικρή για να ιδρώσουν τα αυτιά των κυβερνώντων, των όποιων κυβερνώντων!! Φαίνεται πως οι της εσπερίας εταίροι μας έχουν αποφασίσει πως το κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης για την χώρα μας πρέπει να τελειώσει. Η στήριξη τοπικών κοινωνιών από κρατικό χρήμα που στήριζε δημόσιες υπηρεσίες φτάνει στο τέλος του. Η διοίκηση του κράτους φαίνεται πως, έστω και αν αυτό δεν έχει πλήρως εμπεδωθεί και εφαρμοστεί στην πράξη, αλλάζει καθιστώντας χρόνο με τον χρόνο άνευ περιεχομένου και ρόλου την ύπαρξη όλων αυτών των δομών που έφυγαν από το Ληξούρι και που είναι πολύ πιθανό να φύγουν σε λίγο καιρό και από το Αργοστόλι.
Αυτό που χρειάζεται το Ληξούρι και ολόκληρη η περιοχή αυτή τη στιγμή είναι πάνω απ’ όλα ένα σχέδιο αναπτυξιακής ανασυγκρότησης. Η τοπική οικονομία πρέπει να ενισχυθεί και δυστυχώς το κράτος φαίνεται πως δεν θα έχει μεγάλη συμμετοχή σε αυτό. Πρέπει πάση θυσία να βελτιωθεί και να αναπτυχθεί περισσότερο το τουριστικό μας προϊόν, η μόνη άμεση πηγή εισροής πλούτου στην περιοχή. Η τουριστική περίοδος πρέπει να μεγαλώσει, πρέπει να επανακαθοριστούν οι ομάδες επισκεπτών στις οποίες το Ληξούρι και η Παλική οφείλουν να στοχεύσουν. Ο πρωτογενής τομέας, ορισμένα δειλά βήματα του οποίου φαίνεται πως παίρνουν μπροστά χάρη στο μεράκι αρκετών ιδιωτών, πρέπει να τονωθεί ξανά και να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο. Το ΤΕΙ με την παρουσία του στην περιοχή, τις δράσεις και το δυναμικό του πρέπει να παίξει και αυτό το ρόλο του.
Δεν πιστεύω πως έχουμε μπροστά μας εύκολο δρόμο. Πρέπει όμως πάση θυσία να ξεφύγουμε από την νοοτροπία της απογοήτευσης, της εσωστρέφειας και της κατήφειας και να δούμε με ποιο τρόπο θα προχωρήσουμε μπροστά. Δεν γίνεται η κοινωνία μας να συνεχίσει στην μιζέρια και την απαισιοδοξία. Το Ληξούρι θα μετατραπεί σε χωριό, θα παρακμάσει πραγματικά, μόνο αν οι πολίτες του το θελήσουν. Το Ληξούρι δεν είναι η πρώτη φορά που αλλάζει ούτε η πρώτη φορά που βιώνει τόσο βίαιες μεταβολές. Αυτήν την περίοδο περισσότερο από την μιζέρια έχουμε ανάγκη την ζύμωση και περισσότερο από την απαισιοδοξία έχουμε ανάγκη τον προβληματισμό και τον διάλογο. Και φέρνοντας στο νου έναν στίχο του Ελύτη, που πιστεύω πρέπει να έχουμε όλοι στο νου αυτόν τον καιρό, θα πρέπει το «άλμα που θα κάνει το Ληξούρι να είναι πιο γρήγορο από τη φθορά του…»
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους,
