Του Πρωτοπρ. Γεώργιου Αντζουλάτου
Η μετάβαση του πολυσέβαστου Δεσπότη μας στην άλλη ζωή, την αληθινή και αιώνια, στέκεται αφορμή για να θυμηθούμε την τριαντάχρονη ποιμαντική δράση του στην Κεφαλονιά. Μια αποτίμηση αυτού του έργου, αποτελεί πνευματικό αντίδωρο στην προσφορά του αείμνηστου Επισκόπου κυρού Σπυρίδωνος προς το νησί μας, αλλά κυρίως προς τον καθέναν από εμάς, ξεχωριστά. Και επειδή ο Χριστός μας δίδαξε, πως η ζωή των εργατών του Ευαγγελίου πρέπει να λάμπει «έμπροσθεν των ανθρώπων» για έναν και μόνο λόγο «όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα, και δοξάσωσι τον πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθαίος 5, 16), ο υπογράφων καταθέτει δίχως μακρηγορίες και πλατειασμούς, δυο μόνο στιγμιότυπα από τα πρώτα χρόνια της Αρχιερατικής δράσεως του μακαριστού Μητροπολίτου, ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης στον Ιεράρχη, από τα τίμια χέρια του οποίου έλαβε τη χάρη της Ιερωσύνης.
Η πρώτη επίσκεψη του νέου Δεσπότη στο χωριό μας, ήταν σε μια παράκληση του Δεκαπενταύγουστου, στην παλιά μας ενοριακή εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής. Κατακαλόκαιρο του 1984, η τσίγκινη στέγη έβραζε από τη ζέστη, ο κόσμος είχε γεμίσει τον μικρό ναό, η άπνοια συνέτεινε στην καλοκαιρινή δυσφορία, αλλά ο λόγος του κύλαγε σαν θαλασσινό αεράκι που δρόσιζε τις ψυχές. Το κήρυγμά του για την μοναδική μορφή της Παναγίας μας, ρυάκι ασυγκράτητο. Το ίδιο και ο ιδρώτας που έσταζε από το πρόσωπό του. Η ένταση, η μεταδοτικότητα, ο ενθουσιασμός, συνταιριασμένα με την υποβλητική ψαλμωδία του, αποτελούσαν την καλύτερη εικόνα για τον νέο Μητροπολίτη. Και όχι μόνο. Έμοιαζαν υποθήκη ζωής, συμβόλαιο συνειδήσεως με το λαό του Θεού, θεμέλιος λίθος για την οικοδόμηση μιας αληθινής Πατρικής σχέσης, που μεταδιδόταν από την εσώτατη αυτοσυνειδησία του Δεσπότη μας, για τη θέση του ανάμεσα στο ποίμνιό του. Και όλα αυτά, επειδή, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο Μέγας Αθανάσιος στην προς Δρακόντιον επιστολή του, ο Επίσκοπος δεν ζει για τον εαυτό του, αλλά αναλώνεται για το ποίμνιό του (Μεγ. Αθανασίου, Έργα, ΕΠΕ, τ.11, σ. 218).
Μερικά χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου, η Σάμη γιορτάζει την πολιούχο της Υπεραγία Θεοτόκο, λιτανεύοντας τη γλυκιά μορφή τής Λουτριώτισσας. Η λιτανευτική πομπή κατευθύνεται προς την κεντρική πλατεία, όπου εκεί θα έπρεπε να ήταν τοποθετημένη από την Κοινότητα εξέδρα για την τελετή. Μη υπάρχοντος όμως βάθρου, ο Δεσπότης εκπλήσσοντας τους πάντες, άδραξε μια ξύλινη καρέκλα από παρακείμενο καφενείο και ανεβαίνοντας λίγο ψηλότερα από το πλήθος που ακολουθούσε, άρχισε να κηρύττει τον λόγο του Θεού και να εξαίρει τον ρόλο της Παναγίας Μητέρας Του στη σωτηρία του κόσμου. Η όλη σκηνή εντυπωσιάζει. Ο Επίσκοπος «ως μηδέν έχων αλλά τα πάντα κατέχων» (Β΄ Κορινθίους, 6, 10), με ταπείνωση και πόνο προσέλκυε το ποίμνιό του, ενώ ο λαός έμοιαζε να τηρεί την προτροπή πού απηύθυνε ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, προς τους πιστούς της Εκκλησίας των Σμυρναίων: «πάντες τω Επισκόπω ακολουθείτε ως ο Χριστός Ιησούς τω Πατρί … όπου άν φανή ο Επίσκοπος, εκεί και το πλήθος ήτω» (Προς Σμυρναίους, 8, 2). Θύμισε εκείνη τη στιγμή ο Δεσπότης μας, τον μεγάλο ισαπόστολο και διδάχο του πιστού λαού τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, ο οποίος ανέβαινε σε ανάλογο σκαμνί και κήρυττε τον ολοζώντανο και θερμό ευαγγελικό λόγο του.
Για τη δόξα του Θεού και για τη δόξα της Εκκλησίας Του -όπως σημειώνει πολύ χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος «του Θεού η δόξα, της Εκκλησίας η οικοδομή» (Περί Ιερωσύνης, Λόγος ΣΤ΄, σ. 319)-, δημοσιεύεται η μικρή αυτή μαρτυρία αλήθειας για το έργο που επιτελέσθηκε από τον μακαριστό Αρχιερέα της Τοπικής μας Εκκλησίας, προσδοκώντας στην αγάπη του Χριστού μας. Του Δημιουργού και Δεσπότη ολόκληρης της κτίσης, ο Οποίος, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου, πρόκειται να φανερώσει κατά την ημέρα της δικαίας και αδεκάστου παρουσίας Του «τας βουλάς των καρδιών και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α΄ Κορινθίους 4, 5). Σ’ Αυτόν τον πανάγαθο και πολυέλεο Τριαδικό Θεό ας προσευχηθούμε ταπεινά, να χαρίζει στον αείμνηστο Ποιμενάρχη μας θέση συλλειτουργού στο Επουράνιο Θυσιαστήριο, ώστε να δέεται και από τα Άνω σκηνώματα για τις ψυχές μας που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και υπηρέτησε με αφοσίωση.
