Του Ηλία Τουμασάτου

2003… Έχουν περάσει κιόλας 10 χρόνια. Τα παιδάκια που φωτογραφίζονται στα σκαλιά της Βιβλιοθήκης μετά από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα – τότε στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού – θα έχουν πια τελειώσει το σχολείο, σίγουρα, κάποια σπουδάζουν. Ήρθαν στη Βιβλιοθήκη, στο Μουσείο, βγάλαμε φωτογραφίες, περάσαμε καλά. Κι ήταν πολλά τα παιδιά. Στο Μουσείο, στη δανειστική, στις εργασίες τους, στους υπολογιστές, στις σχολικές γιορτές, στο πιάνο. Ακόμα και ως το τελος, ήταν πολλά τα παιδιά. Που έχουν αυτόν το χώρο αποθηκευμένο κάπου στις αναμνήσεις τους. Το παλέψαμε σκληρά να γίνει αυτός ο χώρος ένα μικρό κομμάτι της ζωής τους. Σήμερα; Λουκέτο. Οι άνθρωποι που δουλέψαμε εκεί, σκορποχώρι. Άλλοι παραιτημένοι, άλλοι οψίμως απολυμένοι. Αναλώσιμοι όλοι, σαν φωτοτυπικό χαρτί. Όλοι, τιμημένοι με πολλά “παράσημα” ανοιχτής παλάμης για την όποια δουλειά κάναμε… Ειλικρινά, δεν έχω το κουράγιο ούτε να περάσω απ’ έξω πια.. .Και αισθάνομαι απίστευτη θλίψη, και θυμό, και απογοήτευση, για όσα όλοι μαζί, υπάλληλοι, ερευνητές, εκπαιδευτικοί, μαθητές, προσπαθούσαμε με ελάχιστα μέσα να στήσουμε. Όλα αυτά που τα γκρέμισε αυτό που τελικά είναι αποδεδειγμένα αήττητο. Η βλακεία.