Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν ολοταχώς. Έτσι λέει το ημερολόγιο. Αυτά έρχονται οι άνθρωποι πάνε. Πάνε στο άγνωστο χωρίς ελπίδα. Η βάρκες της ελπίδας βυθίζονται η μία μετά την άλλη.
Τα Χριστούγεννα του φωτός έρχονται και ξανάρχονται και η ανθρωπότητα εξακολουθεί να ζει στο δικό της ολοσκότεινο κόσμο. Όσες φορές και αν τα έχουμε γιορτάσει, φαίνεται ότι τα είδαμε ως φιέστα και τίποτα παραπάνω. Έχουν γίνει πια ρουτίνα. Τα μηνύματα έχουν ξεθωριάσει. Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει στολίζουμε το δένδρο, βάζουμε και μερικές γιρλάντες στο μπαλκόνι, ανταλλάσσουμε στερεότυπες ευχές και δώρα, τρώμε το σκασμό και αυτό είναι όλο. Τα διδάγματα χάθηκαν κάπου ανάμεσα στον καταναλωτισμό και την παραπαίουσα ηθική τάξη.
«Εμείς να περνάμε καλά και οι υπόλοιποι ας πνίγονται», είναι το δόγμα που οι «πολιτισμένοι» λαοί έχουν υιοθετήσει.
Και αυτοί που πνίγονται συνεχώς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αυξάνονται καθημερινά. Με γεωμετρική πρόοδο.
Στους λιγότερο τυχερούς τόπους, οι όποιας μορφής γιορταστικές «πολυτέλειες» είναι είτε ξεχασμένα περασμένα είτε εντελώς άγνωστες. Στους τόπους της συμφοράς, τα πολύχρωμα φώτα του χριστουγεννιάτικου δένδρου έχουν αντικαταστήσει οι εκθαμβωτικές λάμψεις των εκρήξεων των οβίδων. Τους κρότους των πυροτεχνημάτων, τα κροταλίσματα των πολυβόλων. Η χαρά έχει δώσει τη θέση της στην οδύνη. Οι ευχές έχουν χάσει το νόημά τους. Το μόνο που έχει απομείνει στα αμέτρητα εκατομμύρια άτυχους, είναι τα όνειρα για μια καλύτερη τύχη. Και αυτά, όμως, σβήνουν με γοργούς ρυθμούς!
Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί πάνω στον ίδιο πλανήτη!
Συμφέροντα, συγκρούσεις, αιματοκυλίσματα χωρίς τελειωμό.
Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη, Συρία, Λίβανος, Μάλι και πάμπολλες άλλες εστίες πολέμου σε κάθε γωνιά της γης. Οι μισοί τα έχουν βάλει με τους άλλους μισούς και η Δύση βοηθάει τούτους ή εκείνους ανάλογα με το πού γέρνει η πλάστιγγα των συμφερόντων της, αδιαφορώντας αν η πρακτική αυτή εκτρέφει τον εξτρεμισμό. Έτσι σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θεριό της τρομοκρατίας. Οι τρομοκράτες του σήμερα –όπως αποκαλύπτεται– ήταν χθες τα χαϊδεμένα παιδιά αυτής ή της άλλης υπερδύναμης. Τους όπλιζαν τότε και τους εκπαίδευαν για να προασπίσουν τα άνομα συμφέροντά τους. Οι αστάθμητοι, όμως, παράγοντες έφεραν τα πάνω κάτω και οι χθεσινοί «φίλοι» έγιναν σήμερα άσπονδοι εχθροί. Τα τρομοκρατικά κτυπήματα δημιουργούν νέους παραπόταμους που τροφοδοτούν το ποτάμι του αίματος κάνοντάς το καθημερινά πιο ορμητικό!
Χριστούγεννα πλησιάζουν και η ένταση στις διεθνείς σχέσεις βρίσκεται στο ζενίθ της.
Την ίδια ώρα η Ευρώπη αντιμετωπίζει πρωτόγνωρα προσφυγικά κύματα ενώ ζει κάτω από τη βαριά σκιά της τυφλής βίας των τρομοκρατικών κτυπημάτων.
Χριστούγεννα πλησιάζουν και εδώ στην πατρίδα μας, ένας απίστευτα υψηλός αριθμός συμπατριωτών θα τα περάσει με μετρημένα κουκιά. Το γιορτινό τους τραπέζι θα είναι φτωχό, πολύ φτωχό.
Χριστούγεννα πλησιάζουν και χιλιάδες άστεγοι θα τα «γιορτάσουν» στους δρόμους, μέσα σε κάποιο χαρτοκούτι ή στον πάγκο κάποιας στάσης λεωφορείου, αντιμέτωποι με το τσουχτερό κρύο του Δεκέμβρη και με το ανεμοβρόχι να μαστιγώνει, χωρίς έλεος, τα ταλαιπωρημένα κορμιά τους.
Χριστούγεννα πλησιάζουν και μικρά παιδιά θα τα περάσουν χωρίς έστω ένα δωράκι, πολλά χωρίς μια γιορτινή λιχουδιά, χωρίς δικαίωμα στην ελπίδα.
Χριστούγεννα πλησιάζουν… Έχω, όμως, την αίσθηση ότι πλησιάζουν μόνο ημερολογιακά. Τα πραγματικά Χριστούγεννα είναι πολύ μακριά. Τέλος πάντων. «Καλά σας Χριστούγεννα»!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΣΣΑΡΗΣ
georgemessaris@gmail.com
