Του Άγη Βερούτη
Οι έξυπνοι, οι ευέλικτοι, οι προνοητικοί και οι τυχεροί ξέρουν να κερδίζουν την παρτίδα που οι περισσότεροι θα έχαναν. Αυτό συμβαίνει τόσο στην επιχειρηματικότητα, όσο και σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Ένας νικητής επιχειρηματίας που μπορεί να βγάλει νόμιμα κέρδη στο σημερινό μακελειό της πραγματικής οικονομίας, σίγουρα αξίζει να επενδύσει επάνω του η κοινωνία, με φορολογικές ελαφρύνσεις και κίνητρα για περαιτέρω επενδύσεις και για δημιουργία πρόσθετων θέσεων εργασίας. Είναι αυτό που οι αγγλοσάξωνες ονομάζουν “sure thing” [μετ: σίγουρο στοίχημα].
Η επένδυση επάνω στους νικητές είναι βέβαιο πως θα αποδώσει.
Δυστυχώς είναι κοινός τόπος πως η 7χρονη, πλέον, κρίση έχει χρεωθεί ανισομερώς στην παραγωγική οικονομία παρά στον τεράστιο πλέον δημόσιο τομέα, στο 55% του ΑΕΠ, τον τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη, και σίγουρα πάνω από τις δυνατότητες της αναιμικής ελληνικής οικονομίας.
Το δημόσιο μίκρυνε σημαντικά, μεταφέροντας κυρίως εργαζόμενους από την μισθοδοσία στην συνταξιοδότηση. Το υπόλοιπο μίκρυνε με μειώσεις μισθών όπου τελικά εφαρμόστηκε το ενιαίο μισθολόγιο περί του 15%-20%. Παρόλα αυτά η σπατάλη σε μη-συνεισφέροντες δημοσίους υπαλλήλους συνεχίζει ακάθεκτη, σύμφωνα με τον πρώην Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, και σύμφωνα με δημοσιεύματα για απόντες που πληρώνονται κανονικά, εξαπατώντας την πολιτεία και τους φορολογούμενους, που κατά καιρούς βρίσκουν την δημοσιότητα.
Η αξιολόγηση και ο επανασχεδιασμός του δημοσίου πιθανότατα θα τα λύσει όλα αυτά σε βάθος χρόνου, όμως οι νικημένοι της κρίσης έχουν ανάγκη να ακούσουν πως οι απατεώνες αχρεωστήτως πληρωμένοι με χρήματα των φορολογούμενων θα πάνε σπίτι τους, και όχι πως απλά θα πάρουν μια επίπληξη ή μετάθεση.
Τί θα κάνει η κοινωνία όμως με τους νικημένους μικρομεσαίους, που δεν άντεξαν στα 7 χρόνια της κρίσης, ή βρίσκονται σήμερα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αυτούς που ο ΣΥΡΙΖΑ νουθετεί δια στόματος κας Καφαντάρη “να ξεχάσουν τις εποχές που ήταν αφεντικά του εαυτού τους”;
Είναι οι άνθρωποι που ασκούσαν κυρίως την “επιχειρηματικότητα ανάγκης”, δημιουργώντας μια θέση εργασίας για τον εαυτό τους και ίσως άλλες 1-2 ακόμη, αδυνατώντας πιθανόν να βρουν μια δουλειά ως υπάλληλοι σε κάποιον άλλον. Δεν ήταν οι νεωτεριστές ούτε οι πρωτοπόροι, ούτε οι υπερεπιτυχημένοι, αλλά ήταν νοικοκύρηδες. Δεν είναι πια.
Κυρίως όμως δεν βάραιναν την οικονομία για την επιβίωσή τους, αλλά έδιναν και άλλη μια θέση εργασίας στην οικονομία.
Η πτώση του ΑΕΠ που μεταφράστηκε σε πτώση του τζίρου αυτών των μικρομεσαίων εξαέρωσε τα περιθώρια κερδοφορίας τους και τις οικονομίες τους. Από την άλλη το βάρος της υπερφορολόγησης, των τεκμηρίων ανύπαρκτων εισοδημάτων, των δυσβάστακτων τεκμαρτών εισφορών αυτασφάλισης, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, και της (πρακτικώς) αρνησιδικίας, γονάτισαν 250.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που είχαν περάσει σε ζημιές, και τις έκλεισαν στον 7χρονο κύκλο.
Οι απώλειες ήταν 600.000 θέσεις εργασίας που ήδη συντηρούσαν αυτές οι 250.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείσανε, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσες χιλιάδες άλλες θέσεις θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει αν δεν είχαν κλείσει.
Είναι οι ζαχαροπλάστες, οι μικροέμποροι, οι βενζινάδες, οι περιπτεράδες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που έφτυσε εκτός-οικονομίας η κρίση. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους εκτός οικονομίας, από ένα σύστημα πολυνομίας-γραφειοκρατίας-διαφθοράς-ελλιπούς απόδοσης δικαιοσύνης.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι νικημένοι δηλαδή, χρειάζονται τολμηρές μεταρρυθμίσεις για να επανενταχθούν στην οικονομία. Έχουν ακόμα να συνεισφέρουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, αν τους δοθεί η ευκαιρία, και κυρίως να επιστρέψει η ζωή τους στην κανονικότητα που διατάραξε η κρίση που τους φορτώθηκε όλη στους ώμους τους, και τους λύγισε.
Οι νικημένοι της κρίσης χρειάζονται ένα Μεταρρυθμιστή των Μικρομεσαίων, ένα Μαρίνο Αντύπα του 21ου αιώνα, που θα παραμερίσει με την αποφασιστικότητα και την ευθυκρισία του τις συστημικές αγκυλώσεις της ελληνικής οικονομίας, για να τους επανεντάξει και να τους δώσει την ευκαιρία να έχουν μια κανονική ζωή. Κυριάκο, σε χρειάζονται και οι νικημένοι.
Το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό έχει μικρή σημασία.
Για τώρα αρκεί να ξέρουν πως τους έχεις στο νου σου.
Εγώ το ξέρω.
