Στα 26 του ο Ηλείο-Κεφαλλονίτης βιρτουόζος πιανίστας Κωνσταντίνος Βαλιανάτος, συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, απολαμβάνοντας μια αξιοζήλευτη διεθνή καριέρα…
Έχει φοιτήσει σε κάποιες από τις καλύτερες ακαδημίες μουσικής του κόσμου ενώ σε ηλικία μόλις 15 ετών, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών διά χειρός του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλου…
Ο Κωνσταντίνος Βαλιανάτος ξεκίνησε το ταξίδι του στα μονοπάτια της μουσικής σε ηλικία επτά ετών από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών, έχει παρακολουθήσει πολυάριθμα σεμινάρια με διακεκριμένους πιανίστες, και έχει συμμετάσχει σε πάμπολλους διεθνείς διαγωνισμούς, στην πλειοψηφία των οποίων πήρε την πρώτη θέση…
Δείτε τι απαντά στις ερωτήσεις μας ο ξεχωριστός φιλοξενούμενος της στήλης που την ερχόμενη Παρασκευή δίνει ραντεβού με το Ηλειακό κοινό στην Αρχαία Ολυμπία για ένα μοναδικό ρεσιτάλ…
Πως θα αυτοσυστηνόσουν σε κάποιον που δεν σε γνωρίζει;
Κωνσταντίνος Βαλιανάτος, πιανίστας, Ηλείος-Κεφαλλονίτης, γεννημένος στην Αθήνα πριν 26 χρόνια, καλλιτέχνης.
Ποια είναι η σχέση σου με την Ηλεία;
Στην Ηλεία πρακτικά μεγάλωσα, περνώντας όλα μου τα καλοκαίρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στον Αγ. Ιωάννη Πύργου απολαμβάνοντας πάντα τις πανέμορφες θάλασσές της. Η καταγωγή τού πατέρα η Κεφαλονιά, το διαμάντι του Ιονίου, και της μητέρας το όμορφο Κάστρο Ηλείας. Εκεί, μου έχουν εντυπωθεί απίστευτες και αξέχαστες αναμνήσεις. Είναι το σπίτι μου όσο και η Αθήνα αλλά πλέον και η Νέα Υόρκη.
Παίζεις στο πιάνο από 7 ετών… κοντεύεις να κλείσεις 20 ολόκληρα χρόνια «επαφής» με το γοητευτικό αυτό όργανο μουσικής… νιώθεις πληρότητα ή υπάρχουν κενά;
Η μουσική γενικά αλλά και το πιάνο ιδιαίτερα, με γεμίζουν με απίστευτη ενέργεια. Μπορείς να πεις ότι μου δημιουργούν ένα αίσθημα έκστασης και συντηρούν την ψυχική και σωματική μου ευφορία. Θεωρώ τον εαυτό μου ασύλληπτα τυχερό που ανακάλυψα κάτι για το οποίο ξυπνάω κάθε μέρα με ανυπομονησία αλλά και έκπληξη χωρίς να ξέρω τί με περιμένει. Παρότι η μουσική και ο ήχος είναι έννοιες άυλες και αόριστες, με έχουν ορίσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όλες οι δυσκολίες και τα κενά του κόσμου δεν μπορούν να γκρεμίσουν τη προσωπική μου σχέση με τη μουσική!
Αν έπρεπε να πεις σε κάποιον ευχαριστώ –εκτός του εαυτού σου- για όλα όσα έχεις καταφέρει ως σήμερα ποιος θα ήταν αυτός;
Στους αφανείς ήρωες, τους γονείς μου, Δημήτρη και Νικολέτα που χωρίς τη στήριξή και την αγάπη τους τίποτε δεν θα ήταν εφικτό. Όλα τα παιδιά χρειάζονται σωστά θεμέλια και ηθική συμπαράσταση και υποστήριξη για να χτίσουν το μέλλον τους. Στην αδερφή μου, Χρυσάνθη, που μπορεί να μην το ξέρει -και να μην της το δείχνω συχνά- αλλά παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Στη αγαπημένη μου δασκάλα του πιάνου, Αγάθη Λεϊμονή που αφιλοκερδώς και ανιδιοτελώς μου μετέδωσε τις γνώσεις της και με κατεύθυνε στο σωστό δρόμο. Και τέλος, σε όλους τους υπόλοιπους που πίστεψαν και πιστεύουν ότι έχω και εγώ, κάτι να προσφέρω στο κόσμο της μουσικής και έχουν βοηθήσει με το δικό τους τρόπο να φτάσω εκεί μου είμαι.
Πόσο αποδεκτός ήταν από εσένα ο χαρακτηρισμός σου ως “ξεχωριστό νέο μουσικό ταλέντο”;
Ποτέ μου δεν έχω δώσει σημασία σε τίτλους και χαρακτηρισμούς. Η αντίληψη του κόσμου για το ποιος είμαι και το τι κάνω είναι άλλοτε κολακευτική και άλλοτε σκληρή αλλά ποτέ ο λόγος και ο σκοπός της τέχνης μου. Μέσα στο πλήθος των μουσικών της εποχής μας, το μόνο που ελπίζω είναι ότι υπάρχει κάπου, κάποιος ο οποίος ενδιαφέρεται να ακούσει τη μουσική που έχω να μοιραστώ μαζί του.
Για έναν μουσικό του δικού σου επιπέδου η φυγή στο εξωτερικό αποτελεί κάτι αυτονόητο;
Δυστυχώς -αλλά και ευτυχώς- ναι! Δυστυχώς, διότι είναι από εξαναγκασμό και όχι από επιλογή. Η Ελλάδα απλά δεν έχει τις σωστές προοπτικές και προδιαγραφές να αφομοιώσει νέους με όνειρα και στόχους, ιδιαίτερα στην κλασική μουσική. Ίσως έχει να κάνει με λάθος προτεραιότητες, ίσως κάτι άλλο που δεν γνωρίζω. Από την άλλη ευτυχώς, διότι η ανάπαυση και η ευκολία στη τέχνη είναι αμαρτήματα! Η τριβή που δημιουργείται από την υπερίσχυση των αντιξοοτήτων, συντηρεί τη φλόγα της δημιουργικότητας και της επιμονής που είναι αρετές του καλλιτέχνη.
Ποια θεωρείς ως την κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου;
Καλλιτεχνικά θα έλεγα ότι ήταν η πρόσκληση να συμπράξω με την Las Colinas Symphony Orchestra στο Τέξας. Η διοργάνωση ήταν καταπληκτική και μού συμπεριφέρθηκαν πολύ επαγγελματικά αλλά και φιλικά. Ήταν ιδανική συνεργασία που έκανε το ταξίδι αλησμόνητο. Ως κατόρθωμα προσμετρώ την ένταξή μου στο πρόγραμμα του διδακτορικού στο Juilliard School της Νέας Υόρκης. Με εισαγωγή μόνο 6 ατόμων από όλα τα όργανα και η μοναδική επιλογή στο πιάνο, ήταν για εμένα μία προσωπική επιτυχία.
Υπάρχει συνθέτης που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως αγαπημένο;
Ο Schubert! Αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας με ένα τρόπο πνευματικό σχεδόν ευλαβές. Έχει τη μοναδική ικανότητα να κάνει το μινόρε εύθυμο και το ματζόρε θλιμμένο!
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις που συνάντησες πηγαίνοντας στην συνοικία του Bronx για να διδάξεις πιάνο σε μαθητές από διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά υπόβαθρα;
Μία αντίδραση: Θέληση! Θέληση και προθυμία για μάθηση. Ίσως μπορούν να εκτιμήσουν κάποια πράγματα παραπάνω, λόγω των καθημερινών δυσκολιών που συχνά αντιμετωπίζουν. Αλλά όλα τα παιδιά έχουν καλή ψυχή και ζήλο για ζωή. Τί άλλο να ζητήσουμε;
Ποια είναι τα σχέδια που κάνεις για το μέλλον;
Με το πέρας των σπουδών μου, να διδάξω σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Με αυτό το τρόπο θα μπορέσω να επηρεάσω τη καινούρια γενιά μουσικών και να μοιραστώ το πάθος μου για τη τέχνη, εντός και εκτός των συναυλιακών χώρων.
Την ερχόμενη Παρασκευή, 1 Ιουλίου, μαζί με την Ching-Wen Hsiao, δίνετε ρεσιτάλ πιάνου στο αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αρχαίας Ολυμπίας… είναι η πρώτη εμφάνισή σου επί Ηλειακού εδάφους; Τι να περιμένει ο κόσμος που θα έρθει να σας δει;
Δεν είναι η πρώτη φορά, αφού είχα παίξει στο παρελθόν στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», στον Πύργο. Αλλά μία ευκαιρία για ρεσιτάλ στη χώρα και στο τόπο σου είναι πάντα ευχάριστη! Ο κόσμος μπορεί να περιμένει μία μαγευτική βραδιά, με υπέροχα έργα του ρεπερτορίου και δυνατές αντιθέσεις. Σας περιμένουμε όλους εκεί!
Πηγή: patrisnews.com
